Geplaatst Ik heb een mega mega mega meeega lieve kat genaamd Snor. Snor is al bij mij sinds begin 2011 en heeft mij echt uit een diep dal getrokken toentertijd. Ik zat op 21-jarige leeftijd met een burn-out en Snor kwam toen per toeval in mijn leven.
Ik woonde bij mijn ouders, met zelf een lichte katten allergie en een moeder die ook een allergie had. We hadden hem eigenlijk als 2e stalkat (bij de stal waar ik toen paarden trainde), omdat een van de twee katten die we hadden zitten niet meer terug was gekomen. Snor kwam via de tante van een van de meiden die daar ook reed, zij had toen een kattenpension en Snor was een zwerver die bij een mevrouw in de tuin rondzwierf. Zij voerde hem vanaf jonge kat altijd al in haar tuin en als ze voor haar werk naar het buitenland moest, bracht ze hem samen met haar eigen katten naar het pension onder het mom van "als je een leuk huisje voor hem weet...".
Zogezegd hebben we hem opgehaald voor op stal, maar het bleek zo een ontzettende bangerik, dat hij de hele dag en nacht enkel weggekropen in een hoekje had gezeten. We konden het niet over ons hart verkrijgen om hem daar nog een nacht te laten zitten, maar het was inmiddels 11u savonds en er zou nog een rit van 45min aankomen als we hem toen terug zouden brengen. Ik heb mijn ouders toen opgebeld met de vraag of hij even mee naar huis kon, zodat ik hem in het weekend terug kon brengen, maar hij niet tussen alle enge schapen en paarden hoefde te blijven. Dit was geen probleem, als ik hem maar op mijn kamer hield.
Snor mee naar huis, bangerik is onder het bed gekropen. Heb hem een bak eten en drinken neergezet en de kattenbak. Daarna de kamer verlaten en hem even gelaten. Toen ik terug kwam zat meneer weer onder het bed, maar het bakje was wel leeg
Typisch Snor, kleine vreetzak..Ik ben daarna in bed gaan liggen, tv gaan kijken. Na een tijdje dacht ik, ik zal eens onder het bed gluren, kijken wat meneer daar aan het doen is.. Ik ben toen over mn bedrand ondersteboven onder het bed gaan kijken. Meneer zag mij, kwam per direct onder het bed vandaan en wilde kroelen. Daarmee is het begonnen... Hij is daarna nooit meer weg gegaan.
En die allergie dan? Tsja die was er, maar ik had er bijna geen last van. Mijn ouders hadden gezegd, oke hij mag blijven en hij mag gewoon door het huis maar als mama teveel last krijgt moet hij alsnog weg. Nou daar kon ik mee leven. Meneer is gebleven en het is altijd goed gegaan, hij lag elke avond zelfs bij mijn moeder op schoot!
In 2015 ben ik verhuisd om met mijn toenmalige vriend te gaan samenwonen, dit was van korte duur en na een paar maanden liep de relatie stuk. Terug naar mijn ouders.. Maar door het afwezig zijn van Snor voor een paar maanden is de allergie van mijn moeder zo opgelopen, dat ze astmatisch werd en zelfs is opgenomen in het ziekenhuis.
Ik ben toen snel naar een eigen appartement gegaan en gedurende die tijd is mijn allergie ook verergerd. Nu tot een punt waar ik hem eigenlijk vrijwel niet meer kan aaien, en daar zit nou net het probleem. Snor is zo een mega erge knuffelkat. Ik heb altijd gezegd, het is een hond in een kattenlichaam. Hij doet niets liever dan bij je liggen en kroelen, altijd.
Omdat ik het steeds zieliger vond worden en mijn hart echt brak dat ik hem steeds weg moest sturen, heb ik na heel lang nadenken, in overleg met het pension waar ik hem altijd bracht tijdens vakanties, een bericht laten plaatsen door hun. Opzoek naar een nieuwe forever home, waar hij wel de knuffels krijgt die hij verdient. Ik dacht deze gevonden te hebben, gister heb ik hem naar Leiden gebracht naar een jong stelletje die tot 2 jaar geleden zelf altijd hebben gehad. Hij was erg bang en ontregeld in het begin, maar savonds bleek hij ontdooid en werd er gekroeld. Helaas kreeg ik vanmorgen het bericht dat een van de twee nu zelf een allergie ontwikkeld blijkt te hebben en Snor daar dus toch niet kan blijven. Hij komt vandaag weer terug naar mij.
Maar wat nu? Snor is een knappe vent die al een leeftijd heeft, hij wordt binnenkort 11 (geschat, echte leeftijd weten we niet precies). Ik wil absoluut niet gaan lopen leuren met hem, gezien hij al zo'n bangerik is en het echt wel wat met hem doet als hij ineens weer in een vreemde omgeving komt met vreemde mensen en helemaal moet acclimatiseren. Waar doe ik goed aan? Laat ik hem maar bij mij en dealen we met de allergie (partner ook allergisch), of gaan we weer op zoek naar een geschikt plekje voor hem? Het moet echt goed voelen waar ik hem heen breng, hij is mijn allerliefste maatje en ik ben bang dat hij straks weer terug zou moeten komen en hij dus van hot naar her gaat..
Iemand met een gouden tip? Ik heb medicatie voor de allergie (zowel hormonale neusspray als pillen)
