Geplaatst 
Mijn ouders hebben elk jaar nieuwe gedumpte kat(ten) om de deur. 5 jaar geleden was dat Grijze. We hadden hem Grijze genoemd omdat er al 8 andere boerderijkatten lopen, de namen raakten een beetje op
Omdat de groep van 8 een familie is, passen de nieuwe dumpertjes er nooit echt bij. Deze gaan doorgaans naar het dierenasiel. Ook Grijze hebben we hier heen gebracht. Echter na een paar maanden ben ik op mezelf gaan wonen en kon het niet laten hem weer op te halen. Hij kende mijn andere kat al. Naar mensen was hij behoorlijk schuw. Toch is hij met veel geduld een ontzettende lieve knuffelkont geworden (wel alleen met mij). Maar hij was ook wel eens in de war: dan herkende hij mij eerst niet als ik thuis kwam en begon te blazen en rende weg. Een minuutje later begon er een lampje te branden en kwam hij weer terug Hij plaste met periodes wel eens in huis, of rende de trap op en ging dan boven staan te miauwen. Ook was hij altijd degene die mij 's ochtends vroeg wakker maakte omdat meneer een ontbijtje bliefde. 
Grijze was altijd in voor een knuffel. Man wat was ik gek met dat beest.
En toen kwam die dag...
Eerst niks aan het handje, ik werd weer wakker gemauwd door Grijze, hij schrokte zijn voer naar binnen zonder te kauwen en ging vervolgens bij de anderen stelen.
Een paar uur later: ik zat aan tafel wat te tekenen, hij lag op de bank te chillen. Plots schiet hij van de bank, valt op de grond, laat plas lopen, schokt en kokhalst. Ik dacht aan epilepsie, maar hij heeft dat nog nooit gehad. Stikte hij dan ergens in? Ik klopte nog op zijn rugje en buik, maar hielp niet. Snel de dierenarts bellen maar terwijl ik het nummer zocht, dacht ik: ik hoef niet te bellen, dit is spoed. Dus als een idioot in de auto gesprongen en naar de dierenarts 3 straten verderop gereden. Naar binnen gerend en geroepen dat mijn kat stikte. Ze namen hem direct over en begonnen te reanimeren. Ze hebben zelfs nog mond-op-mondbeademing geprobeerd maar het was al te laat. Hij was weg.
Ik wist niet hoe oud hij was, maar hij was aan zijn vacht te zien ook niet heel jong meer. Hij heeft een paar mooie jaren gehad bij mij en heeft maar een half minuutje geleden voor zijn dood. Je weet dat de dag een keer moet komen, maar ondanks dat het voor Grijze bijna niet mooier kon eindigen, blijft het een schok.
Ik heb later mijn vriend gebeld dat hij wel eerder naar huis mocht komen, omdat Grijze al hard begon te worden. Samen hebben we hem begraven. Een heel raar gevoel om je kat in een gat te stoppen en er zand overheen te gooien.
Ik heb nog een gedumpte kat die al wat grijze haren krijgt en magerder wordt, en vrees nu heel vaak voor zijn leven.
NB: Ik functioneer prima in het dagelijks leven, maar deze gebeurtenis blijft toch hangen
