Geplaatst Na het verlies van mijn allerbeste paardenvriend begin dit jaar lijkt het er nu ook op dat ik mijn kat ga moeten afgeven. Kitty is een 13 jarige kater en al 13 jaar bij mij.
3 weken geleden wou hij plots niet meer eten. Ik stond er niet bij stil wat voor impact dit zou hebben. Ik dacht dat hij zijn brokjes beu was want hij is altijd al een kieskeurige eter geweest.
Ik ben toen verschillende soorten voer gaan halen (andere brokjes, nat voer, melk,...). Hij moest er niets van weten. Ik heb dit een paar dagen aangekeken en heb hem op een zaterdag uit de hand een 20-30 tal brokjes kunnen geven. Toen hij daarna weer niet wou eten ben ik die maandag naar de dierenarts gegaan.
Ik was niet bang, dacht dat het iets onbenullig was met zijn tanden door ouderdom.
Eenmaal bij de dierenarts merkte zij op dat hij geelzucht en koorts had. Ze heeft de standaard onderzoeken gedaan en hem getest op HIV en suikerziekte(?). Dit bleek beiden negatief. Ze heeft ook bloed afgenomen om te laten onderzoeken en wou hem een nacht bij haar houden zodat ze hem kon dwang voederen en foto's kon maken. Ze vertelde mij toen ook over leververvetting en het hele verhaal erachter. Ik had daar nog nooit van gehoord en schrok daar dus wel van! Het zal wel meevallen dacht ik.
De dag nadien bleek op de foto's niets spectaculair te zien. Zijn lever was eerder aan de kleine kant dan te groot. Uit het bloed was wel af te leiden dat er iets mis wat met de witte bloedcellen(?) en iets met de lever (ik moet goed nadenken wat er allemaal gezegd is geweest dus mijn excuses als het onduidelijk is). De dierenarts raadde mij aan om zo snel mogelijk een echo te laten nemen en verwees mij door naar een kliniek.
Die woensdag konden we daar terecht en ben ik Kitty gaan ophalen bij mijn dierenarts die hem nog steeds 'in leven' hield met dwang voederen. Uit de echo bleek dat zijn lever was aangetast en dat hij lymfeknopen in zijn buik had zitten. Ze hebben een biopt genomen van de lever om te laten testen.
Uit deze test kwam niet echt iets nuttig dus moesten ze grotere delen wegnemen om te laten onderzoeken. Kitty is op zaterdag geopereerd. Ik ben hem om de paar dagen gaan bezoeken en heb elke dag 2 keer gebeld hoe het met hem ging want hij was in kritieke toestand.
Hij kreeg antibiotica maar die leek niet aan te slaan dus gingen ze over op een andere antibiotica. Toen ik hem de maandag na zijn operatie zag was hij enorm slecht... Hij lag plat op de onderzoekstafel, had koorts en reageerde bijna nergens op. Op een gegeven moment leek hij te beseffen dat ik er was en ging hij rechtstaan en wou hij wat wandelen.
De dagen erna waren enorm stressvol omdat hij niet leek op te knappen. Het weekend erna kregen we de uitslagen binnen en bleek hij peritonitis te hebben. Dat is een ontsteking van het buikvlies en die lymfeknopen waren dus een ontsteking. Dit kon behandeld worden met antibiotica en het leek nu wel te beteren. Hij knapte stilletjes aan op, werd levendiger, had geen koorts meer, liep veel rond in de hospitalisatie en begon stilletjes aan terug de 'oude Kitty' te worden. Hij kreeg trouwens vanaf de moment van opname al sondevoeding. Ze probeerden hem ook elke dag wat eten voor te schotelen maar hier had hij geen interesse in.
Vorige week woensdag was ik daar en was zijn sonde eruit en het verband rond zijn buik was er ook af. Hij sprong op stoelen, liep rond maar ging ook nog veel liggen. De sonde moest eruit omdat deze begon te ontsteken en ze wilden zien wat hij nu zou doen met de gewone voeding. Hij zou die vrijdag op proef naar huis mogen omdat de kans groot was dat hij thuis weer zou willen eten.
Ik die vrijdag dolgelukkig onderweg naar de kliniek en kreeg te horen dat ze de ontsteking onder controle hebben en dat het enige wat hij nu nog zou moeten doen: ETEN! Dan zou hij vertrokken zijn en kunnen herstellen
Jammer genoeg wou hij die avond thuis ook niet eten. Hij ging de hele tijd voor de raam zitten omdat hij naar buiten wou maar dat mocht niet van de dierenarts. Hij heeft die avond/nacht (hij sliep op mijn kamer zodat ik hem in de gaten kon houden) veel gedronken, gewandeld en heeft geplast in de kattenbak. Uiteindelijk is hij bij mij op bed komen liggen wat hij normaal nooit doet
De ochtend nadien ben ik vol goede moed met hem bezig geweest in de hoop er wat eten in te krijgen. Hij toont interesse, gaat snuffelen maar eet niets... De dierenarts zei dat als hij die zaterdagnamiddag nog niets gegeten had hij best terug naar de kliniek kwam. Omdat ik hem ondertussen weer zo mager vond heb ik hem die middag teruggebracht. Hij heeft opnieuw een sonde gekregen (aan de andere kant).
Afgelopen maandag bleek hij veel vocht in zijn buik te hebben. Hij had geen koorts, maar wou nog steeds niet eten. Na een bloedtest bleek hij ook proteïnen en calcium te kort hebben. Hij werd op een proteïnendieet gezet omdat het vocht daardoor kwam. Hij is trouwens 3 x getest op FIP en dat heeft hij niet, ook al lijkt zijn klinisch beeld hier op sommige vlakken wel op.
Hij is veel minder alert, slaapt veel, drinkt wel en gaat naar de kattenbak maar het vocht is echt geen goed teken... De ontsteking is nog steeds onder controle. De dierenarts kan niet meer doen dan wat ze nu doen en ze zei dat we best nog afwachten tot het weekend en dat ik dan best een beslissing neem.
Ik vind het zo gek, vorige week leek alles nog goed te komen en nu moet ik nadenken over het loslaten van mijn kat.
Ik vraag mij af of jullie weten wat ik of de DA nog meer kunnen doen? Of we iets over het hoofd zien? Ik wil er uiteraard alles aan doen om hem terug beter te krijgen. Hij lijkt geen pijn te hebben gelukkig maar hij is duidelijk niet goed. Ik wil hem ook niet laten afzien, maar begrijp echt niet dat dit het einde kan betekenen.
Alvast bedankt voor jullie ervaringen/meningen!
