Geplaatst 
Namelijk het houden van valkparkieten (beter bekend als mijn knaagkanaries 
).Af en toe kweek ik op kleine schaal. In verband met mijn slechte gezondheid heb ik een jaar over geslagen, maar afgelopen herfst ging het toch weer kriebelen en besloot ik met twee koppels binnen in huis te kweken.
Één van deze twee koppels bestaat uit Sterre (moeder) en Sense (vader).
De ouders
Ze hadden al snel de smaak te pakken en op 1 december werd het eerste 'donsje' geboren.
Op 3 december volgde nummer twee en uiteindelijk kwam op 5 december (pakjesavond) de laatste.
Het clubje babies bij elkaar
In eerste instantie leek alles probleemloos te verlopen. De ouders voerden goed en hielden de babies netjes warm. Maar na een week of 2 begon me iets op te vallen.. De oudste twee groeiden als kool, maar de kleinste (de enige met donkere ogen) liep flink achter. Toch had ze het hoogste woord en ging op haar teentjes staan om boven haar (inmiddels veel grotere) zusjes uit te komen wanneer er gevoerd werd.
Op deze foto kun je goed het verschil zien.
In het nest worden de eerste tien levensdagen als de 'kritieke periode' gezien. In die periode stoten de ouders dan een jong met afwijkingen vaak af of sterft het zelf. Eerlijk gezegd had ik dat in dit geval ook verwacht. Maar het gebeurde niet. Met 15 dagen zat er nog zo'n gigantische wilskracht in dit kleintje, dat ik besloot om contact op te nemen met een vogelarts. Als het kleintje zo'n vechtlust had, dan wilde ik weten of het toekomst had of dat ik het beter kon laten inslapen om eventueel lijden te besparen.
16 dagen oud, maar lijkt eerder op een baby van 3 dagen oud
De vogelarts was niet positief. Hij dacht aan een mogelijke hartafwijking en voelde ook een vergrote lever. Hij stond echter wel versteld van de enorme kracht. Zo klein als ze was piepte ze naar ons en kroop al door je hand heen. Hij adviseerde dan ook om haar een kans te geven en ze kreeg speciaal astronautenvoer om haar een flinke boost te geven. Als ze binnen 3 weken nog niet zou groeien en nog geen veren had, zouden we terug moeten komen om haar alsnog in te laten slapen.
Het speciale voer leek aan te slaan en verdorie, na ruim 3 weken keek ze plotseling de wereld in!
Omdat haar zusjes inmiddels al volledig in de veren zaten en de ouders hen niet meer warm hoefden te houden, is dit kleintje daarom in een speciale warmtekooi/couveuze gegaan, waarbij ik haar zes tot acht keer per dag met de hand moest voeren. Dit betekende ook 's nachts
Langzaam maar zeker kreeg ze ook een mini kuifje
En ze vond het heerlijk om bij je te liggen en te kroelen. 
Mevrouw was echt ontzettend gek op kroelen. Kijk dit nou toch
Maar met vier weken ging het opeens mis. Vlak voor de ochtendvoeding trof ik haar zielig in een hoekje van de warmtekooi. IJs- en ijskoud (ondanks dat de warmtekooi 32 graden aan gaf). Er zat geen leven meer in. Ik heb haar tussen drie kruikjes gezet met vele dekens er overheen, maar ze gaf geen kik meer en wilde ook niets meer eten of drinken. Het leek er echt op dat het afgelopen was. Ik heb jankend (want probeer je maar eens niet te hechten aan zo'n klein hoopje vogel) tegen mijn man gezegd dat ik dacht dat ze het niet ging redden.
Doodziek en zo vreselijk koud..
Het was die dag 31 december en dus nog een hele toer om een vogelarts te pakken te krijgen. Ik was echt van plan om haar te laten inslapen, maar na een uur of 2 kwam er plotseling weer leven in
De oogjes gingen open en mevrouw had HONGER! 
Goed, zij had dan waarschijnlijk een hartprobleem, maar deze stress was ook niet goed voor mijn hart
Maar ze bleek toch ijzersterk en was nog zeker niet van plan om op te geven, dus we gingen door. Ik bekeek het van dag tot dag en ze leek echt goed aan te sterken en groeide door.Omdat ze alleen in haar warmtecouveuze zat, had ze gezelschap van een beertje waar ze iedere avond heerlijk tegenaan kroop en dan in slaap viel.
Tot op dat moment had ik haar bewust nog geen naam gegeven, maar toen wist ik het:
Angel Wings' Halo Jade
(roepnaam Halo)
Halo en beertje
Het voeden van een jonge zieke valkparkiet is trouwens een vak apart
En toen ging het met 5 weken opeens weer mis. Haar krop (waar de voeding in gaat voordat het naar de maag vertrekt) wilde niet meer legen en ze kreeg gigantisch hoge koorts. Opnieuw raakte ze enorm verzwakt. Ze kon haar eten niet meer binnen houden en ik kon daar dus niet meer tegen op voeren. Na iedere voeding werd ze alleen maar zieker. We moesten dus terug naar de vogelarts en opnieuw zag ik het somber in en nam ik voor mijn gevoel alvast afscheid. Zoals ik toen op Facebook schreef was de verwachting dat ik zonder haar naar huis zou gaan.
Samen in de wachtkamer. Het spul in haar veren is de pap die door het braken in haar veren plakte.
We hebben toen een heel realistisch gesprek gehad met de vogelarts. Gezien al haar tegenslagen was ik er zelf van overtuigd dat inslapen misschien wel het meest humane zou zijn. Ik wilde haar niet laten lijden en ze had het zo zwaar. Maar aan de andere kant wilde ze ook zo graag. Ik kweek nu al een aantal jaar, maar ik heb nog nooit zoveel vechtlust en wilskracht bij een vogel mee gemaakt.
De vogelarts gaf aan dat ze het heel erg benauwd had en dacht aan een ernstige kropontsteking. Dit stond los van haar hartprobleem, maar het was wel levensbedreigend en de kans was groot dat ze zou bezwijken.
Mijn verstand zei inslapen, mijn hart zei: doorgaan.. en Halo zei: 'PIEP' en ging overeind zitten
'Ja, potverdorie, er zit wel heel veel vechtlust in dat kleine hoopje ellende,' aldus de vogelarts.
We besloten haar daarom drie dagen lang antibiotica te geven en medicatie tegen het braken.
Als ze na die drie dagen nog geen enorme vooruitgang liet zien, was het definitief echt afgelopen.
Halo bij de vogelarts. Zo ziek als ze was moesten die veertjes wel gepoetst worden
En zo ging Halo weer mee naar huis. Voor mij een heel dubbel gevoel. Ik had immers al afscheid genomen en nu zou ik dat waarschijnlijk over drie dagen opnieuw moeten doen. Volgens de vogelarts was er namelijk maar zo'n 10% kans dat ze dit ging redden.
Maar de wonderen zijn de wereld nog niet uit en 36 uur later gebeurde dit:
Mevrouw voelde zich echt stukken beter en knapte helemaal op! Wat een bizarre wending weer, en dat voor zo'n klein vogeltje
Ze bleef me echt verbazen.Helaas kreeg ze na 5 dagen opnieuw een terugval, maar ook die was van korte duur. Het leek er even op dat er ook nog eens een kropverzuring bij kwam, maar deze keer was ze sterk genoeg om hem zelf te tacklen.
Langzaam maar zeker werd ze sterker en sterker. In plaats van tegen haar beertje aan liggen zat ze er regelmatig liever bovenop
Terwijl haar zusjes inmiddels goed konden vliegen was Halo nog lang niet zover. Ik schatte haar achterstand op zo'n ruime drie weken. Maar toch bleef ze vooruit gaan! De warmte van de kooi kon steeds lager en inmiddels mocht ze op kamertemperatuur en steeds vaker uit de couveuze.
En toen kwam het moment waarvan ik nooit had verwacht dat het zou komen: mevrouw maakte haar eerste vlucht!
En belandde bovenop de gordijnrails Ze was waarschijnlijk net zo verbaast als ik.. 'Verrek, dus dáár zijn die vleugels voor!' 
En nu is Halo inmiddels bijna 8 weken oud. Ze is alweer twee ruime weken stabiel en groeit als kool.
Ze weegt nu zelfs al meer als haar zusjes
Ook eet mevrouw al erg goed zelfstandig en heb ik de voedingen (op haar eigen verzoek) binnen een week af kunnen bouwen van 4 naar 1. Ze zit overdag bij haar zussen in de kooi en slaapt ook weer bij hen.Deze foto is vandaag genomen.
En de toekomst? Tja, haar zusjes gaan aankomend weekeinde verhuizen naar nieuwe baasjes (waarvan één een bokker is
). Maar Halo blijft hier. Ik kan na deze weken geen afscheid meer van haar nemen en sowieso verkoop ik geen vogel met een mogelijke hartafwijking. Volgens de vogelarts zal ze misschien geen 25 jaar oud worden, maar je weet het nooit. Het kan binnen een jaar al afgelopen zijn, maar ze zou ook probleemloos 10 jaar oud kunnen worden. Dat blijft een kwestie van afwachten.
Het belangrijkste is dat het een vogelwaardig leven zal zijn en Halo straks lekker samen met vriendjes zit.
Al met al heeft het bloed, zweet en tranen (en heel veel geld
) gekost, maar ze is het zo verschrikkelijk waard Zo klein als ze is heeft ze me in ieder geval laten zien wat vechtlust is 
en nog knap ook.
