
Ik moest laatst ergens aan denken, en nu ook weer met het bericht over het paard met de prothese vraag ik mij af...moeten we alles wel willen redden? En zo ja, waarom?
Ik zie oprecht ook dieren die lol hebben in het leven ondanks hun vergroeiingen! Absoluut. Maar waar ligt de grens?
Denk aan de vluchtdieren met prothese, maar ook bijvoorbeeld (zwaar) misvormde honden die, volgens de baasjes, nog zo graag willen. Ik ben zelfs een hond tegen gekomen op internet die geen neus meer had, de poten vergroeid waren nadat ze gebroken zijn geweest en ze deze dus ook niet meer fatsoenlijk kon gebruiken. Er zouden nog operaties voor gaan komen, maar wat voor een plezier doe je de hond ermee? Of doe je meer jezelf een plezier ermee?
Bijvoorbeeld deze hond:
De poten staan inmiddels al iets meer bij elkaar van wat ik heb begrepen, maar wat voor een plezier doe je het dier hier werkelijk mee?
Het lijkt mij interessant om meningen te lezen van zowel voor- als tegenstanders.
Zijn er misschien mensen met ervaring hiermee, en zie je dat het dier er echt gelukkig van wordt? Is het stukje realistisch kijken nog altijd zo aanwezig als met een ''normaal'' huisdier?
Het is een vraag die al een tijdje rondspookt in mijn hoofd, dus ik ben erg benieuwd naar jullie gedachten/meningen hierover
