Geplaatst 
) wit was door sneeuw. Een prachtige, koude, witte laag poeder bedekte langzaam maar zeker alles om je heen. De boompjes, de struiken, het gras, en langzaam maar zeker ook de straten. Ergens in een klein dorpje ging een deur open. Een, momenteel nog warm, hondenneusje stak voorzichtig zijn koppie om de hoek. ‘’WIT! ZOVEEL WIT!’’ 
Met grote ogen vol van verwondering deed hij zijn eerste stappen van de dag naar buiten. Het witte laagje knisperde onder zijn pootjes. Na een paar stapjes te hebben gedaan, besloot hij om te keren. Dit avontuur wilde hij niet alleen beleven. Hier was Ollie bij nodig 
1.
Vol goede moed gingen ze op pad. Jarvis en Ollie onderzochten dat knisperende goedje grondig. Met de neus aan de grond en in een volle galop ging Jarvis er vandoor. ‘’Kijk Ollie, ik ben een sneeuwschuiver!’’. Ollie bleef staan waar Jarvis hem had achtergelaten. Kwispelend kwam Jarvis terug gelopen naar Ollie. ‘’Leuk he! Ga je mee?’’. Nog voor Ollie antwoord kon geven, hapte Jarvis in Ollie’s oor en slingerde hem mee de sneeuw in. ‘’Kom Ollie, we gaan stoeien!’’
2.
3.
Hoger en hoger werd Ollie door de lucht geslingerd. Ollie kreeg een paar rake klappen te verduren, maar kon dit gelukkig aan. Hij liet enkel even van zich horen als Jarvis in hem beet. ‘’PIEP!’’
Jarvis keek op. ‘’Doet dat je pijn, Ollie?’’ Ollie begon te lachen. ‘’Nee hoor, dat kietelde!’’. Met dat antwoord besloot Jarvis goed stevig in Ollie om te bijten. En zo vlogen ze vol plezier samen over het grasveld heen. Sneeuw vloog in de rondte, en het schaterende gepiep van Ollie was goed te horen
4.
5.
6.
7.
8.
9.
10.
Plots zag Jarvis iets. Een grote, misschien wel gevaarlijke, hond liep aan de overkant van het veld. De sneeuwbui die ondertussen gaande was, zorgde voor slecht zit. Zodanig slecht dat Jarvis besloot een kijkje te gaan nemen. Zou die hond daadwerkelijk gevaarlijk zijn? Moest hij Ollie beschermen? Is het misschien een nieuw vriendje?
11.
12.
Jarvis zette de achtervolging in, maar moest deze al snel staken. Een stemmetje in zijn hoofd (ahum
) leek wel te schreeuwen dat hij daar niet naar toe mocht gaan, dat hij daar moest blijven!Aarzelend liep Jarvis weer terug. Nog altijd achterom kijkend naar die hond, die langzaam uit het zicht verdween. Bij terugkomst kon hij Ollie nergens meer vinden! Oh nee toch, Ollie is ergens…moederziel alleen!
13.
Ollie had zich weten te verplaatsen naar een steen. Een stem in Jarvis’ hoofd zei hem te moeten zoeken. ‘’Kijk daar dan, bij die steen! Daar, banketstaaf. Neehee, hier, daarzo! Rechtdoor!’’
Alsof iemand hem de weg wees, wist hij wonderbaarlijk genoeg in een rechte lijn zijn Ollie te vinden. Gauw kroop hij bij Ollie op de steen. ‘’Ik laat je nooit meer alleen Ollie, echt waar!’’
Hij pakte Ollie vast bij zijn staartje, en zo liepen ze samen terug naar huis.
14.
15.
Wat een avontuur he Ollie? Gauw opwarmen en lekker slapen. Tot ons volgende avontuur!
Ik had gehoopt ook nog wat plaatjes van de sneeuw te kunnen schieten voor het weggesmolten is (het dooit hier als een malle) maar in m'n eentje met 2 honden én een camera? Dat wordt niks 
