Duhelo schreef:Dus: situatieschets:
Je hebt een hond van een behoorlijk formaat (pakweg 30-40 kilo).
Hond heeft problemen met andere honden en verliest dan alle aandacht voor de baas, gaat grommen en uitvallen en probeert de andere hond te grijpen (worst case scenario)
Dan vind jij het logischer dat je met een dergelijke hond toch blijft doorwandelen, terwijl hij aan het uitvliegen is aan de leiband (en in beweging je dus gemakkelijker uit evenwicht krijgt en zo kans kan krijgen om dichter bij die andere hond te raken), waardoor uiteindelijk je hond zijn zin krijgt, want in het beste geval heeft hij de andere hond en mens idd bang gemaakt / geraakt, of in het minste kan hij stoer zijn op zichzelf want de andere hond en mens zijn "weggejaagd".
Dit op een smal paadje van pakweg 3 m.
Terwijl mijn oplossing, de uitvallende hond stil gaan zetten (kan je hem gemakkelijker een hoekje of een berm gaan inparkeren), waardoor het gemakkelijker is om de hond zijn aandacht af te leiden én het ook een heel stuk gemakkelijker is om die hond te gaan afblokken moest hij toch beslissen om uit te vallen, waardoor je ervoor kan zorgen dat er altijd minstens 2 m ruimte tussen beide honden zitten.
Als de andere eigenaar dan ook nog zo snugger is om zijn hond aan zijn buitenkant te nemen, dan kan hij gewoon rustig passeren zonder zijn tempo of gang te moeten aanpassen en zonder bang te zijn dat er 40 kilo hond op zijn hond vliegt.
Ik weet wel langs welkeen van beide scenario's ik bij voorkeur ga passeren hoor, de tweede is simpelweg veel veiliger omdat je de uitvallende hond beter op zijn plaats kan houden.
Helpt het mee tot de training van die uitvallende hond? Dat misschien niet, maar imo moet je in eerste instantie ook niet met vreemde mensen en honden gaan trainen die daarom niet gevraagd hebben, maar ga je mensen gaan oproepen die bereid zijn om met hun hond samen te gaan wandelen of te gaan trainen zodat je dergelijk gedrag kan gaan aanpakken. En dan kan je wel op plaatsen waar je ruimte hebt gaan werken tot elkaar in beweging passeren etc. Maar niet op een smal wandelpad met toevallige tegenliggers.
Mag ik effe mee discussiëren?
Ik kies in gelijkaardige situaties net wél om verder te wandelen, zo snel mogelijk afstand creëren tussen ons en de bron die voor spanning en tijdelijk-niet-werkende-oren zorgt. Misschien zit daar bij ons wel de factor tussen dat ik helemaal niet het idee heb dat ik haar fysiek beter kan controleren als ik zelf stil blijf staan (voor degenen die ons niet kennen, hond weegt meer dan ik). Naar mijn gevoel gaat het beter als ik zelf doorloop en haar uit evenwicht trek als ze op haar achterpoten wil gaan staan. Of is dat het naïeve paardenmeisje in mij dat alles "voorwaarts en in beweging" probeert op te lossen?