Ik heb in januari mijn oudje, maatje door dik en dun en mijn één en alles, in moeten laten slapen.
Hoogbejaard, de nodige ouderdomskwaaltjes, auto-immuunziekte, kortom: lange tijd aan behoorlijk zware medicatie.
Hij bleef daarmee lang vrolijk en opgewekt, maar ik wist natuurlijk dat hij zijn laatste fase had bereikt.
Ineens ging zijn gezondheid heel hard achteruit.
Het was duidelijk dat het nooit meer beter zou worden, alleen maar slechter.
Dat wilde ik hem besparen, ik kon het hem niet aandoen te wachten tot hij volledig in elkaar zou zakken.
De twinkeltjes in zijn ogen waren weg, ik heb ze ook niet meer terug gezien.
Dat was voor mij duidelijk genoeg.
Wat mij in mijn beslissing heeft geholpen was de een uitspraak die ik ooit heb gehoord en die ik in mijn oren heb geknoopt:
In zo'n situatie kun je nooit te vroeg zijn, wel te laat.
Mijn vriendje is thuis, in zijn eigen vertrouwde omgeving, met zijn hoofd op mijn schoot door de dierenarts ingeslapen. Heel rustig, vreedzaam, maar vooral heel waardig.
Het blijft natuurlijk verdrietig, maar toch voelt het afscheid op een bizarre manier goed.
Eigenlijk had ik het voor hem niet anders gewild.
Het klinkt misschien hard, maar je ontkomt er niet aan. Op enig moment zul je moeten beslissen.
Laat dan het welzijn van je maatje het zwaarst wegen.
Ik wens je heel veel sterkte als het moment gekomen is, maar geniet tot dan nog volop van elkaar!