In mijn titel staat het al, dier niet laten lijden.
Ik denk dat we het daar allemaal wel over eens zijn, maar voor iedereen ligt die grens anders denk ik...
Om achtergrond informatie te geven:
Ik ben in het bezit van een duitse herder reu, in juli wordt hij 10 jaar oud.
Hij heeft spondylose, is blind aan 1 oog, heeft chronische alvleesklierontsteking ( vlamt soms op ), heeft een schildklieraandoening en heeft diverse allergieën.
Mijn hond gebruikt medicatie, namelijk;
- Thyroxal ( voor de schildklier )
- Prednison ( voor de allergieën, hebben hyposensibilisatie geprobeerd, hielp niet, prednison op de laagste dosering )
- Bij opvlamming van de spondylose krijgt hij Tramadol ( gelukkig niet zovaak nodig )
Hij loopt nog regelmatig mee hard, aangepast dan wel en op advies van de fysiotherapeut.
Tevens kan hij nog relatief lange afstanden mee wandelen, in Oostenrijk wandelt hij zonder problemen mee bijvoorbeeld.
Toch zie je aan hem dat hij oud wordt, hij is namelijk best wel grijs en zijn vachtje glimt ook niet meer zoals vroeger.
Hij krijgt nu sinds kort kokosolie erbij in zijn voeding.
Toch krijg ik regelmatig (ongevraagd) opmerkingen naar mijn hoofd.
* Nou als ik zie wat jullie er allemaal voor doen, ik had die van mij allang een spuitje gegeven
* Zou je niet eens gaan denken om af te laten maken?
Of vandaag, toen ik bij de dierenkliniek kwam om urine in te leveren en medicatie op te halen, kreeg ik ook een opmerking ( werkt daar, maar is ook familie van mijn vriend )
* Jullie doen er alles voor, maar je moet hem ook niet laten lijden
Bij dit soort opmerkingen sta ik echt met een bek vol tanden, ga me daardoor erg slecht voelen.
Alsof ik hem laat lijden?
Voor mijn gevoel heeft hij echt nog plezier in het leven, hij speelt, eet goed, rent dagelijks rond, geniet van zijn dagelijkse boswandelingen en ligt niet als een hoopje in zijn mand... integendeel.
Toch trek ik het me echt aan

Wat zouden jullie doen als je in mijn schoenen stond ?

De knappe man
Groetjes