Geplaatst Een paar maanden geleden kocht ik een nieuwe telefoon. Toen mijn prehistorisch mobieltje eindelijk het loodje had gelegd had ik mijzelf getrakteerd op zo'n moderne veegfoon. Uiteraard moesten er een paar plaatjes van poeslief op. Bij het terugkijken viel het me ineens op. Mevrouw heeft Oren. Grote Oren.
Vervolgens alle kattenfoto's van Caítlin bekeken, misschien lag het aan de lens van de telefoon, misschien was het wel een ouderdoms'iets' (bij mensen worden de oren immers ook groter als ze ouder worden), maar nee. Ze had altijd al Grote Oren en ik heb het gewoon nooit gezien.
Kijk mee en huiver:
2007; Snoezig jong tweejarig katje, koud uit het asiel. Met Grote Oren.
2008; Ondertussen al helemaal thuis en nog steeds is het raam haar favoriete plek. En nog steeds Grote Oren.
2009; Mevrouw begint al aardig te wennen aan de camera. Ondanks de Grote Oren.
2010; Lekker in een doos voor het raam. Met één Groot Oor (zie, ze passen er niet eens in)
2011; Caítlin in de tuin en ja, ze lijkt op Garfield. Door die Grote Oren.
2012; Lekker pluisbeest, zo met haar wintervacht. Inclusief Grote Oren.
2013; Ondertussen al een doorgewinterd fotomodel. Ondanks de Grote Oren.
2014; Ik vind 'm briljant, dit plaatje met dat ene oog. Haalt de focus een beetje van die Grote Oren af.
2015; Nog eens wolliebolliewintervachtkat. En nog steeds Grote Oren.
Nu in 2016; Te duidelijk. Ze oogt nu af en toe wat ouder (logisch, ze is nu ongeveer 12) maar nog steeds Grote Oren.
Ik kan er maar niet bij dat ik 10 jaar lang niet gezien heeft dat ze van die grote flappers op haar kopje had. Hoe kun je zoiets nou over het hoofd zien?!?
En tot overmaat van ramp zag ik van de week weer eens een leuk filmpje van Pallas katten (Google maar, ze zijn té leuk) en ook die hadden ineens Grote Oren. Ik ben totaal verbijsterd...Overigens hou ik nog evenveel van mijn kleine kattebeest hoor. Grote Oren of niet, ze blijft mijn liefste moppie.
