Het spijt me. Het spijt me verschrikkelijk. Het is nooit mijn bedoeling geweest dat jij zou sterven. Ik had je graag een leven vol rust gegeven. Je had geen huiskat hoeven worden. Ik begrijp dat dat teveel gevraagd zou zijn.
Maar ik dacht dat als ik je schoon zou laten maken van vlooien, wormen, teken en hormonale onrust ik je misschien voor het eerst van je leven rust, stabiliteit en elke dag een volle maag zou kunnen geven.
Waarom ben je de kooi ingelopen lieve Spooky? Was je toch al ziek en had je het voedsel nodig? Was je er van overtuigd dat we je niets aan zouden doen? Of wist je toen al wat er zou gebeuren maar voelde je dat je geen keus had? Dat de honger weer aan je zou gaan vreten? Want je wist het. Jij wist wat er zou gaan gebeuren. Jij wist wat er in je bloed gevonden zou worden. Ik heb het gezien in je ogen. In de blik die je me gaf toen ik je beloofde dat je terug zou komen. Toch heb ik mijn belofte gehouden. Ik heb je opgehaald en je mooie lichaam ligt nu in de tuin begraven.
Nu moet ik leren leven met mijn verraad. Ik wist dat ik je door een hel zou laten gaan maar ik geloofde oprecht dat het daarna beter zou worden voor je. In plaats daarvan heb jij, prachtige vrije kat die je was, de laatste dag van je leven opgesloten gezeten. Ik weet dat je bang geweest bent. Je kapotte neus en de verfschilfers van de tralies op de grond vertellen hun verhaal. Het spijt me dat ik je dat heb aangedaan.
Lieve Spooky, waar je nu ook bent ik hoop dat je rust en vrede hebt gevonden. Dat heb je verdient. Uiteindelijk zal ik dat ook vinden. Mijn verstand weet heel goed dat jou laten gaan de enige optie was. Je was een te groot risico voor alle katten in de omgeving waaronder je drie vrienden die bij mij wonen. Maar mijn hart huilt. Ik had nog zou graag jaren van je aanwezigheid genoten. Je had een eigen plekje voor je voerbakje en een eigen plekje in mijn hoofd en hart. Ik hoop dat ik je lijden heb kunnen besparen en dat je mij op een dag kunt vergeven.
Rust zacht mooie Spooky, ik zal je niet vergeten.
[img]
