Bokt.nl

**Geplaatst**: 18-10-16 12:41

Re: Mijn hart huilt.

Geplaatst: 18-10-16 12:41

Ik kom behoorlijk laat maar ik wil je toch nog veel sterkte wensen. Hier loopt een jack russel van inmiddels 8 en ik kan me de dag zonder haar niet voorstellen... Hoewel ik het niet kan bevatten, begrijp ik wel hoe diep zo'n dier kan zitten en hoe diep het verdriet en het rouwproces gaan. Maar hoe graag ik ook zou willen, ik kan je niet helpen of troosten... Ik kan je alleen maar veel kracht en sterkte wensen...

**Geplaatst**: 18-10-16 12:56

Geplaatst: 18-10-16 12:56

O WoW

Terwijl ik het las greep het mij naar de keel

sterkte TS. Is al een tijdje geleden, maar het doet nog zo'n zeer

( spreek uit ervaring )

**Geplaatst door de TopicStarter** : 07-02-17 10:45

Geplaatst door de TopicStarter : 07-02-17 10:45

het is lang geleden dat ik hier iets heb laten weten, ik heb zelfs niet meer gereageerd op de laatste, lieve reacties in de topic. Dus bij deze alsnog: ontzettend bedankt voor jullie steun en liefde!
Het gaat niet goed met me, het verlies heeft nog steeds geen plek gekregen. Ik kan nog steeds dagelijks om je huilen en de hele dag blijft het door mijn hoofd spoken. Ik blijf het moment vanaf de röntgenfoto tot het ophalen door het crematorium herleven. Er is me al EMDR aangeraden, maar ik wil niet vergeten, ik wil niet loslaten en een deel in mij wil niet over dit verdriet heen raken. Alleen omdat ik geen afbreuk wil doen aan het verlies, in mijn gedachten ben je het waard om te missen en verdriet om te hebben. Er is een moment geweest dat ik op het punt stond om contact op te nemen met een psycholoog maar die stap vind ik enorm moeilijk. Wil ik dit wel een plekje geven?
Ik geniet van de dingen die ik meemaak, maar bij alles wat ik doe voel ik een scherp randje, alsof ik denk: 'allemaal leuk en gezellig hoor, maar alles is zonder jou'. Als ik straks weer thuiskom dan ben je er nog steeds niet.
Je as staat nog steeds in de woonkamer, ik heb je zelfs een eigen plekje gegeven waar je voor altijd zou kunnen blijven staan. Maar ik weet dat er een moment komt dat je ook daar weer weg moet, ik heb je immers beloofd dat je laatste rustplek op het strand van Terschelling zou zijn, daar waar je het liefste was.

Vandaag zou je 14 jaar zijn geworden. Ik kan nog steeds niet bevatten dat je er niet meer bent en mis je nog iedere dag. 13 jaar lang heb je ons leven een stukje mooier gemaakt en het is nu weer voor het eerst dat 7 februari een alledaagse dag lijkt. Toch blijf ik deze dag zien als Renzo-dag, een dag om extra stil te staan bij alle mooie herinneringen aan jou en de liefde die je ons gegeven hebt.

Afbeelding

**Geplaatst**: 07-02-17 10:54

Re: Mijn hart huilt.

Geplaatst: 07-02-17 10:54

ach meis

weet niet eens wat ik hiet op moet zeggen, alleen dat ik het erg voor je vindt dat je zoveel verdriet hebt van het verlies van renzo en wil je veel sterkte wensen. iedereen rouwt op zijn/haar eigen manier. misschien is een gesprek met iemand helemaal niet verkeerd niet om hem te vergeten of om niet meer aan hem te denken maar om je aan de mooie tijden te laten denken en dat het oke is om blij/gelukkig te zijn zonder hem.

**Geplaatst**: 07-02-17 10:57

Geplaatst: 07-02-17 10:57

Meid, ik snap je verlies en verdriet heel goed. Maar kwel jezelf alsjeblieft niet langer door enkel aan die laatste verdrietige dag te denken. Renzo wil jou toch ook niet elke dag verdrietig zien? Ik weet zeker dat hij je nog elke dag probeert op te vrolijken door naar je te kwispelen en je balletjes toe te gooien. Denk alsjeblieft aan alle mooie herinneringen vanaf nu, niet alleen maar aan het eind. Huil niet omdat het voorbij is, maar lach omdat het zo mooi was. Sterkte :(:)

**Geplaatst**: 08-05-17 23:22

Geplaatst: 08-05-17 23:22

Hoe gaat het nu TS?

Ik moest zo huilen bij je OP...
Het is allemaal zo herkenbaar zo als voor zovelen..
Ik heb afscheid moeten nemen in augustus 2014. Ik had een kruising bouvier..wat zijn ze trouw, slim, hyperactief en ongelooflijk blij en prettig gezelschap. En dan de nu stilte..oorverdovend.. :(:)

Je mag best huilen. Je mag verdriet hebben. En tussendoor mag je van genieten van andere dingen..
Hij heeft een prachtig lang leven gehad! Jij was zijn roedel..blijf sterk en dapper lieve TS..zoals hij dat waarschijnlijk ook was!
TS..nu, bijna 3 jaar later, laat ik zeker nog wekelijks de tranen even vloeien. Ik kan er niets aan doen maar het getuigd ook van de liefde die wij voor onze dieren voelen en dat is ook heel erg mooi!

Misschien kun je wat as in een sieraad laten verwerken? zo zal je hem altijd bij je dragen. Ik heb een armband met haar van mijn hond en paard. Beide leven helaas niet meer. Ik draag hem elke dag. Mijn dierbaarste sieraad ooit. In mijn beleving zijn ze zo echt nog een beetje bij me.

Toen ik onze hond liet inslapen was ik zwanger..onze dochter stond even stil in groei op dat moment (zichtbaar op de echo's). Ik vermoed door mijn enorme verdriet. Ik zag mezelf met haar in een draagzak en de hond aan mijn zij over onze favoriete hei lopen. Het heeft niet zo mogen zijn...

Mijn dochter heeft me wel het geluk terug gegeven.
Soms heb je iets nodig in het leven dat je er toch doorheen trekt. Voor mij was dat onze dochter.

Ik hoop dat er in jouw leven ook een lichtpuntje mag zijn. Naast al jouw verdriet, want dat mag er ook zijn!

Laatst bijgewerkt door IMJ op 08-05-17 23:45, in het totaal 1 keer bewerkt

**Geplaatst**: 08-05-17 23:34

Geplaatst: 08-05-17 23:34

Ook ik ben enorm geraakt door je verlies. Ik voel weer de machteloze paniek en wanhopigheid in me opkomen, alsof ik zelf weer bij de Da sta en hem hoor zeggen, dit gaat niet meer,je moet een keuze maken.

Dit is nu voor mij op 26 mei alweer 6 jaar geleden , maar het voelt als de dag van gisteren. Het verdriet om mijn Roc is er nog steeds, en het zien van een langharige herder doet me nog steeds pijn. Ik weet niet of dit verdriet ooit nog over gaat.

Hoe gaat het nu inmiddels met je TS? Kan je het een beetje een plaatsje geven? Mocht je van je af willen schrijven, mijn pb staat altijd voor je open.

**Geplaatst**: 09-05-17 10:00

Geplaatst: 09-05-17 10:00

Ach TS, ik begrijp je pijn zo goed. Wij hadden ook zo'n verdriet toen onze Barat overleed. Die hond was nog maar 11 maanden, maar zo geliefd en gewenst door ons. Het was een hond die intens leefde en hij was er ook helemaal nog niet klaar mee. Helaas werd hij ziek en we konden niets voor hem doen. Maar ik heb daar zoveel verdriet van gehad, ik huilde de hele dag en kon niet meer functioneren. Het is nu 6 jaar geleden en nu ik weer over hem schrijf, word ik weer verdrietig. Ik bekijk ook liever geen foto's van hem en filmpjes al helemaal niet, kan ik nog steeds niet aan.
Wij hebben toen een nieuw hondje genomen en dat heeft echt heel erg geholpen. Het verdriet werd natuurlijk niet minder, het is er nog steeds. Maar het gaf wel afleiding en ik kon mijn gevoel kwijt bij het nieuwe hondje. Ik kon weer ergens voor zorgen, hij werd echt mijn troosthondje. Hij is ook alweer 6 inmiddels.
En ik heb een nieuwe grote liefde, onbedoeld, maar zeer gewenst. Mijn kleine Pebbles, mijn Chihuahua. Zij is echt mijn nummer 1, mijn allesje. Als ik er aan denk dat ik haar ooit ga verliezen, word ik gek, ik geloof nooit dat ik dat aan kan. Dus ik begrijp je gevoel heel erg goed, je staat er niet alleen in.
Sterkte.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 19-05-17 09:19

Geplaatst door de TopicStarter : 19-05-17 09:19

Sorry dat het zo lang duurt voor ik met een reactie kom maar weet dat ik jullie berichtjes allemaal enorm lief vind. Ik vind het erg moeilijk om het erover te hebben, dit verklaart ook wel waarom ik heb gewacht met reageren. Zodra ik een moment kan vinden om uitgebreid te reageren dan zal ik dit doen, maar dit zegt ook al wel een beetje hoe het nu gaat.

**Geplaatst**: 19-05-17 09:45

Re: Mijn hart huilt.

Geplaatst: 19-05-17 09:45

Mijn eerste JR 17 jaar gehad, kon ik ook niet loslaten...ik snap je! Deze hond ook gekocht in de meest beroerde situatie in mijn leven, dus dan is er emotioneel een lijntje...zijn dood moest ik dat lijntje loslaten en alleen verder...
Na een half jaar voelde we ons zo leeg, zo depri, we wisten niet waarom...we misten een hond..

Ik ben toen naar de asielpagina gegaan en na een paar dagen, zag ik een oud afgedankt russeltje en ik dacht, wij hebben nog alles hier, hem neem ik zijn laatste kleine periode op..

Ik heb nog nooit zo een lief en leuk hondje gezien en was spontaan verliefd..asiel gaf aan, hondje van een dag...we waren meteen helemaal verknocht en hebben hem boven verwachting anderhalf jaar lang gehad...de DA had nog nooit zo een oyd hondje gezien...hem hebben we ook moeten laten gaan...we hebben het nog regelmatig over hem!

In de tijd dat we hem hadden, heb ik ook mijn paard moeten afstaan...ook hem is iets wat ik niet kan laten gaan..

Ik heb 2 keer een droom gehad waarin hij mij kwam laten zien hie blij hij nu is..

Loslaten gaat verder dat grijpt in in je leven..

Dit oude hondje heeft mijn verdriet om de 2 lievelingsdieren die ik beiden bijna 17 heb gehad, getroost..hij kwam ib mijn leven om mij te troosten, zo zie ik dat.

Joolien, je hebt al zo veel verdriet in je lijf, emdr zal je goed doen, je vergeet niks maar je verliest wel je diepe verdriet...en herinneren zonder er beroerd van te worden maakt blij..

Eerst mijn hond een half jaar later mijn paard, ik werd gek...nu hebben we steeds weggooi asieltjes en dat heeft mijn verdriet om mijn geliefde dieren gestilt..

Emdr is echt een goede therapie om emotioneel verder te kunnen.

Denk er eens over na!