Geplaatst Later begon ik aan mijn Bachelor, terug in Nederland en ik had weer tijd en ruimte voor Charlie. Ze kwam geregeld een weekendje logeren en na een tijdje begon ze ook hier haar weg te kennen. Vele avonden hebben we aan het water doorgebracht, dicht tegen elkaar want dat wilde ze graag.
Vanmorgen ben je ontwaakt uit een dubbele hersenbloeding en het ging niet goed. Je ogen draaiden weg en je schudde constant met je hoofdje. Je laatste uren heb je in een dekentje bij mam doorgebracht, mijn nichtjes hebben een tekening voor je gemaakt en mijn neefje van 2 wilde je een ijsje voeren. Het voelt vreemd, meis. Het besef dat ik je nooit meer zal kunnen knuffelen raakt me diep.
Pootstapjes achtergelaten door jou.
Wanneer ik de kamer binnen kom,
begroet je me niet meer.
Je bent er niet om mij een een glimlach te bezorgen,
om me nog eenmaal te laten lachen.
De avond is stil zonder jou,
jij was veel meer dan een hond.
Jij was als een familielid en een vriend,
een levende ziel die ik nooit zal vergeten.
Het zal tijd kosten om te helen,
tot de stilte weg zal gaan.
Ik roep je nog steeds en mam gaat bij je kijken,
ik mis je iedere minuut.
Jij was het meest geweldige gezelschap,
stoer, eigenwijs en echt.
daarom zal mijn hart vanaf nu,
altijd jouw pootstapjes dragen.
R.I.P. Charlie (12-2-2000 - 01-06-2016)
. 
