Geplaatst 
Vanmiddag reed ik naar mijn vriendin toe. Ik zou iets komen ophalen, maar ze was niet thuis. Normaal gesproken ga ik dan gewoon via de normale route weer naar huis toe. Om één of andere reden ging dat vandaag anders. Ik besloot een stuk om te rijden. In het volgende dorp besloot ik de weg om het dorp heen te nemen, in plaats van recht er doorheen. Een route die ik normaal gesproken niet neem.
Daar lag ze dan...met haar zachte vacht. Net haar laatste adem uitgeblazen. De postbode zag haar iets daarvoor nog net met haar pootjes bewegen, terwijl er ook andere auto's voorbij reden. Niemand stopte voor haar, ze lag daar maar. Door een klap van een auto overleden, en deze is helaas niet gestopt voor haar. Nu weet ik natuurlijk niet of diegene iets door heeft gehad (al lijkt het me haast van wel), maar ik was verbaasd dat er zoveel mensen door bleven rijden.
Ik heb haar nog warme lijfje van de weg af gehaald. Het zag er uit als een mooie kat, groot en fors.
Wetende dat deze kat een warm huis, een baasje, wellicht een gezin heeft die van haar houdt, en dat dat stukje vandaag uit hun leven gerukt wordt. Zo naar om dan allemaal mensen er aan voorbij te zien blijven rijden. Wat zal het zijn tegenwoordig, haast? Geen interesse? Ik weet het niet. Ik kon het niet over mijn hart verkrijgen, en actie ondernomen.
De dierenambulance is ingeschakeld. Een uitgebreide omschrijving van waar ze is neergelegd, en een aantal foto's ter herkenning gemaakt. Omdat het aan een weg is waar jonge kinderen ook langs fietsen, heb ik haar zo neergelegd dat het lijkt alsof ze slaapt (en ergens gaf mij dat ook een fijner gevoel...)
Een oproepje op Amivedi en facebook geplaatst, en nu is het afwachten. Ik hoop van harte dat het baasje herenigd kan worden met de kat, zodat zij haar een waardig afscheid kunnen geven. Ik heb contact gehad voor aanvullende informatie, waaruit gebleken is dat ik met meerdere dingen juist heb gehandeld. Dat is fijn om te weten natuurlijk! Het maakt de situatie even iets zachter, wetende dat ik alles heb gedaan wat ik kon doen.
Daarna als afsluiter Treur Niet (ode aan het leven) gehoord op de radio. Meegezongen, meegehuild, en even emoties laten gaan. Schijnbaar was het nodig
Wat wil ik hiermee? Zoals gezegd, het even van me af schrijven. Ik blijf er maar over na denken, en hopen dat het baasje gevonden zal worden. Respect als je alles gelezen hebt, want de lap tekst is groter geworden dan verwacht
