Geplaatst 12 jaar geleden begon ons verhaal. Van mijn (terminaal zieke) opa kreeg ik als 6-jarige ukkepuk een pupje. Mijn opa wist dat ik dat heel erg graag wilde en hij wist dat hij maar enkele maanden meer te leven had. Hij wilde me nog een laatste cadeautje geven en dat cadeautje werd Snuffie. Een maltezer teefje dat ik zelf bij de fokker mocht uitzoeken
Ik koos het kleinste pluizenbolletje uit het nest. april 2004 kwam Snuffie naar huis. Mijn opa (die bij ons inwoonde) is een maand later overleden.Door de jaren heen is mijn pupje uitgegroeid tot het liefste hondje dat je je kan voorstellen en is ze altijd mijn klein stukje opa geweest dat ik nog bij me had. Door de jaren heen heeft mijn schatje artrose in haar achterpootjes en rugje gekregen. Lange wandelingen kon ze niet aan, maar met alle plezier werd ze voortgeduwd in haar buggy.
2 jaar geleden hebben we echter vastgesteld dat ze een versmalde luchtpijp heeft en hartprobleempjes. Voor haar hartje krijgt ze pilletjes, maar aan haar luchtpijp kunnen ze niets meer doen. De laatste maanden merk ik ook dat haar gehoor en haar zicht achteruit gaat.
Sommige dagen ligt ze gewoon uren voor zich uit te staren en staat ze enkel op als ze een plasje wil doen of als ze wil eten/drinken. Andere dagen daarentegen is ze zeer actief. Zoals gisteren bijvoorbeeld heeft ze een wandeling van een uur gemaakt zonder dat ze in haar buggy wilde zitten (dit is zeer uitzonderlijk, meestal vraagt ze na een kwartiertje om erin getild te worden).
Dit is 2 maanden geleden op ene goede dag op het strand
Ik merk helaas dat de hoeveelheid goede dagen steeds meer plek ruimt voor slechte dagen. De goede dagen worden steeds zeldzamer en ik verlies stilaan mijn sociale blije knuffelhondje. Elke keer als ik naar Brussel vertrek (ik ben 4 dagen per week op kamers in Brussel) neem ik afscheid en vraag ik me af of ik haar nog terug zal zien. Elke ochtend word ik angstig wakker met de vraag of ze nog ademt (ze slaapt langs zij). Het begint zelfs zo diep te zitten dat ik meerdere keren per nacht wakker wordt en haar ademhaling controleer.
Ik weet dat ik haar geen jaren meer bij me zal hebben, maar hoe bereid je je nu voor op zoiets? ik probeer nog zoveel mogelijk van haar te genieten, maar ergens denk ik altijd: "hoelang nog?".
Thuis (ik mama en oma wonen samen) hebben we er ook al veel over gesproken. Ook over wat erna als ze er niet meer is. Ik heb een katje (11 maanden oud) dat haar hele leven al bij honden woont en enorm op mijn hondje gesteld is. Ik weet dat als ze alleen zou zijn ze niet meer gelukkig zou zijn en naast dat ikzelf ook niet zonder hond zou willen leven is dat een extra reden voor mezelf om weer een hondje in huis te halen. Mijn moeder is er nog niet geheel over uit of ze wilt dat er een nieuwe hond komt. Maar ze is ook van mening dat dit waarschijnlijk het beste zou zijn voor mijn katje. Mijn oma daarentegen wilt absoluut geen nieuw huisdier meer. In haar opzicht weegt het plezier van een dier niet op tegen het verdriet van het verliezen van het diertje. Zij heet dan ook enorm geleden onder het verlies van haar vorige hond (nu ruim 20 jaar geleden).
Nog een ander puntje tussen mij en mijn moeder is dan wat voor hond zou er dan weer komen (als we het hier allemaal over eens raken). Zij zou een pup in hui weer willen halen, terwijl ik liever een asielhond die ik al ken (ik ben vrijwilliger in het dierenasiel) een kans op een warme thuis zou geven. (haar argument hiertegen is dat het dier eerder weer zal sterven dan als je een pup neemt).
Sorry dat het zo lang is geworden en respect voor wie het gelezen heeft. Zijn er bokkers in dezelfde situatie of die iets soortgelijks hebben meegemaakt en hun ervaring willen delen of tips willen geven, dna zou dat erg leuk zijn.
die redt zich vast wel. 
