Geplaatst Van de zomer waren we aan het wandelen in het bos met onze Rottweiler Quincy. We kwamen bij een stuk met omheining waar ook schrikdraad bij zat en wildroosters daar er wilde koeien(?) in dat gedeelde rondliepen.
Onze Quincy vind dat machtig interessant en wou er graag naar toe wat natuurlijk niet mocht. Ze probeert onder de draad te gaan en krijgt een tikje, nou dat zal haar wel afschrikken dachten we.
Even later komt ze per ongeluk met haar natte neus tegen de schrikdraad en volgt een goede tets. Ze schrok daar zo ontiegelijk van (en het zal goed zeer gedaan hebben) dat ze jankend als een klein kind op ons afgestormd kwam en letterlijk omhoog in mijn armen sprong.
Ik heb haar vastgehouden en tegen haar gepraat tot ze iets gekalmeerd was en we hebben vervolgens even samen bij haar gezeten omdat ze helemaal beduusd was.
Daarna zijn we verder gelopen maar ze bleef écht van slag af. Durfde ook niet meer op de wandelpaden te lopen en liep zon 15 a 20 meter van het pas af in het bos met ons mee.
We dachten nog laat haar maar, zal wel bij trekken. Maar dat gebeurde niet. Haar staart bleef naar beneden tussen haar benen terwijl ze normaal altijd vrolijk kwispelend de wereld trotseert.
We liepen richting het water en bedachten om daar toch naar toe te gaan daar ze zwemmen echt fantastisch vind.
Onderweg kwamen we bij een huisje waarbij je over het water kon uitkijken met verrekijkers. Quincy rende het huisje in en ging in de hoek bij de mensen die er zaten zitten met haar staart naar beneden geklemd en begon te trillen.
Haar even gelaten en toen geprobeerd om verder te gaan, maar zodra ik haar bij de uitgang van het huisje had (met haar bij me roepen, vrolijk doen enz.) rende ze weer heel hard terug naar het hoekje.
Uiteindelijk heb ik haar opgepakt en buiten gezet. Een paar meter verder ging ze daar zitten en wou ze geen kant meer op. Als we haar riepen begon ze wel te kwispelen maar er kwam geen beweging in.
Na flink wat aanmoedingen en een duwtje in de juiste richting liep ze dan toch met ons mee.
Bij het water aangekomen werd ze wat vrolijker en na even in het water gelopen te hebben ging haar staart weer recht overeind en konden er weer wat kwispels vanaf en wou ze ook weer spelen.
Na een tijdje zijn we terug gelopen waarbij ze wel goed door bleef lopen maar op geen enkel pad gelopen heeft, weer ongeveer 10 - 20 m van het pad af door het bos, ons wel goed in de gaten houdend.
Ik was er al bang voor dat ze een trauma opgelopen zou hebben maar volgens mijn vriend zou het best behoorlijk mee vallen en zou ze er met een paar dagen vast bovenop zijn.
Helaas zijn we nu enkele maanden verder en vertoont ze dit soort gedrag toch regelmatig.
Over het algemeen is ze een hartstikke vrolijke, blij kwispelende hond hoor! Ze begroet ook nog steeds iedereen die ze maar kan begroeten en is zo nieuwsgierig als maar zijn kan.
Maar als er ook maar iets gebeurt, dan is ze helemaal van slag.
Zo gooide mijn vriend bijv. pasgeleden in het bos per ongeluk een speeltje tegen haar aan en het was weer raak. Sindsdien wil ze ook niet meer met stokken spelen terwijl ze dat eerder ook geweldig vond.
Als je haar op een manier aanraakt die harder aankomt dan ze verwacht, is ze van slag.
Als je iets gooit om te spelen en haar pet staat er niet naar, is ze van slag. Hier zit geen bepaald ritme in.
Dit kan ook echt overal gebeuren, maakt niet uit waar of hoe leuk ze het op dat moment ook heeft. Dan is het ineens staart tussen de benen klemmen, in elkaar krimpen en helemaal niks meer willen. Ja, naar binnen en veilig op de bank liggen.
We weten inmiddels niet meer wat er mee kunnen doen. We kunnen er wel mee om gaan, en krijgen haar ook altijd weer dusdanig dat ze weer rondloopt met een vrolijke blik en kwispelende staart zonder geweldig veel moeite. Maar het liefst zou ik haar natuurlijk willen helpen, dat ze dat niet meer heeft want het lijkt me vooral erg vervelend voor haar.
Voor mij lijkt het alsof ze een harder geluid ook gerelateerd heeft aan die pijn die ze kreeg met de stroomshock. Dit doordat het gooien met iets geluid maakt bij het neerkomen er van. En toen we laatst bij een bos waren en de militairen daar vlakbij een aantal schoten aflieten hebben we niet eens gewandeld. Ze was uit de auto, ging zitten en begon zo gruwelijk hard te trillen dat ze er bijna van in beweging zou komen.
We hebben haar toen weer in de auto gelaten en zijn naar een ander bos gegaan. Daar hebben we even moeite gehad om haar zelf de auto uit te laten komen. Ze is de grootste bedelaar die je je maar kan voorstellen en eet werkelijk waar alles. Maar voor iets lekkers kwam ze er toch ook echt niet uit.
Na wat geduld kwam ze toch maar eens bij ons kijken en hebben we vervolgens een erg leuke wandeling gehad met een vrolijk kwispelende hond.
Het is een erg lang verhaal geworden, en ik heb vast alsnog belangrijke dingen eruit gelaten.
Alle vragen en advies zijn welkom!
Geprobeerd:
- Troosten
- Gewone aandacht geven
- Heel blij en vrolijk doen
- Spelen
- Eten geven / lokken met eten
- Negeren
- Doorlopen met wandelen (dan blijft ze zitten en is vervolgens wat in paniek omdat ze ons kwijt is)
Ben er over aan het denken om met haar naar een gedragstherapeut voor honden te gaan maar aangezien hier ook nog wel eens goede dingen geopperd worden dacht ik wie niet waagt wie niet wint
. 
