Ik heb heel mijn leven al katten om mij heen gehad en toen ik vorig jaar ging samenwonen, moest er natuurlijk weer een kat bij.
Wij hebben een katje uit het asiel gehaald van toen ongeveer 6 maanden oud. Ondertussen is hij nu al anderhalf jaar oud en het is een kater (gecastreerd).
Mijn vriend werkt fulltime en ik studeer en heb een bijbaan. Het komt 1-2 keer in de week voor dat onze kat ongeveer 8 uur achter elkaar alleen is. In huis heeft hij alle ruimte (ongeveer 100 vierkante meter), maar aangezien wij op 5 hoog wonen komt hij niet buiten.
Het is geen schootkat, maar wel erg mensgericht, hij moet altijd in je buurt zijn. Nu begin ik me soms schuldig te voelen dat hij ooit wel eens lang alleen thuis is. Hij komt ook altijd hard naar de deur gerend als hij het slot hoort omdraaien.
Mijn twijfel is het volgende: bij mijn ouders hebben we altijd katten gehad. Zo gauw er eentje overleed of weg liep oid kwam er een andere bij, meestal een kitten bij een volwassene. Soms ging dit goed, maar meestal zijn de katten nooit vrienden geworden en werd/wordt er veel gevochten. Nu hebben mij ouders 3 katten (ze wilde max 2 katten, maar toen ik nog thuis woonde had ik een kitten gevonden die ze dood wilde rijden en dus mee naar huis genomen). Alle 3 kunnen niet met elkaar overweg waardoor eentje zelf nauwelijks meer thuis komt. Echter hebben ze bij mijn ouders nog een hele grote tuin en schuur.
Doe ik er dus goed aan om een katje er bij te nemen? Of is het verstandiger om hem alleen te laten?
Het is een heel verhaal geworden, bedankt voor het lezen alvast
