Geplaatst En het valt zo zwaar. We wisten dat de moeilijkste laatste keuze eraan zat te komen, ze zou geen 18 worden. Maar ondanks dit besef en een goed afscheid, lijkt het ineens toch te snel te zijn gegaan.
Nadat we de beslissing hadden genomen, hebben we nog een fijn weekend met haar gehad. Ze is een middag bij mijn schoonouders geweest, haar 2e thuis. We konden toegeven aan haar fixatie op eten, de koekjespot mocht leeg.
Zondag was het mooi weer en hebben mijn vriend en ik aan het water gezeten en genoten van haar plezier in het water. Pootje baden, in het gras rollen, rennen en weer het water in. Ze kon dit lang volhouden, zelfs nu nog op haar oude dag, al ging het allemaal niet meer zo soepel.
Tijdens de positieve prikkels was ze nog zo vrolijk en actief, dat het niet te geloven was dat ze zo oud was en haar lijf toch echt tegen begon te werken. Ze zag er nog mooi uit, goed in haar vacht, ondanks dat ze al 7 jaar de ziekte van Cushing had.
Tot aan haar 10e heeft ze een zorgeloos leventje gehad ( [BB-ITP] Spoek, gewoon zomaar!! ).
Toen viel het ons op dat ze meer ging drinken en vaker moest plassen. Onderzoek wees uit dat ze Cushing had. We hadden geluk, ze reageerde goed op de medicijnen (Vetoryl) en ze had geen last van de bijwerkingen. Op haar 11e was ze fitter en soepeler als het jaar daarvoor. Wel moest ze de rest van haar leven deze medicijnen krijgen.
Zo gingen we verder met soms wat kleine en soms iets grotere zorgen, 's avonds een spoedroesje om een aar uit haar oor te halen, 's avonds met spoed naar de DA omdat ze iets giftigs had gegeten, trimkoorts waar ze ellendig ziek van is geweest ( [BB] Trimkoorts ).
Op haar 15e scheurde ze haar kniebanden. Wat een dilemma, inslapen of opereren… ( [BB] Verrekte kniebanden hond, tijdsduur herstel? ). Het werd opereren en binnen no time was ze hersteld en rende ze weer rond.
Toen ze 16 was troffen we haar 's avonds liggend op de grond aan. Als we haar op haar poten wilde zetten, zakte ze in elkaar en bleef zo liggen. Wederom met spoed naar de DA. Waarschijnlijk heeft ze een beroerte of epilepsie-aanval gehad. Bij de dierenarts liep ze weer een beetje, wel met een stijve nek en ze kon daardoor alleen maar rondjes linksom lopen.
De vraag was hoe ze hiervan zou herstellen. We hadden weer geluk, nog geen 24 uur later was er niks meer te zien en sprong ze zelf de bank weer op en af.
Ondertussen kreeg ze wel andere kwaaltjes. Haar fixatie op eten werd sterker en dat was sneu, het is niet leuk altijd honger te hebben.
Ze kreeg last van ontstoken slijmvliezen, wat resulteerde in neuskloven, ontstoken lippen, ontstoken anaalklieren enz. Maar ook dit keer brachten medicijnen de oplossing. Met antibiotica werd het onder controle gehouden en ze kreeg weer een glimmende zwarte natte hondenneus.
Ze huppelde verder door het leven en wij genoten daarvan. Ze was een heerlijk hondje, ongecompliceerd, altijd vrolijk en alles was leuk.
De laatste weken konden we er niet omheen dat het de medicijnen waren die haar op de been hielden. Ze had een tumor bij haar tepel die flink begon te groeien, vooral in haar buik, maar ook naar buiten. Het begon te woekeren en te lekken.
Buiten de vrolijke momenten om, had ze momenten dat ze onrustig was, rond bleef lopen en op de vreemdste plekken ging liggen of lag te hijgen. Ze kreeg ondanks de antibiotica weer last van haar anaalklieren.
Het was voor ons duidelijk, ze ging haar laatste periode in en de kwelgeesten gingen het winnen van de medicijnen. Wilden we wachten tot ze echt ziek werd of moesten we dit voor zijn, gezegend met 17 mooie jaren.
In overleg met de dierenarts hebben we het moment van inslapen afgesproken. Na een mooi weekend was dit een enorme rotdag. Je kan je hond niet opzadelen met je verdriet, dan maar heel vaak en heel enthousiast vertellen hoe geweldig ze is.
Kwispelend begroette ze de dierenarts. Tot ze het eerste prikje kreeg waarvan ze schrok en paniekerig werd, maar ze moest toegeven aan het slaapmiddel.
Dan het laatste prikje en ze was weg. De dierenarts liet ons alleen met haar.
Die nacht is ze nog bij ons gebleven, wat ik heel prettig heb gevonden. De volgende dag komt dan toch dat moment dat we haar af moeten geven. Dat viel erg tegen, al is het alleen haar lijfje nog.
Nu een week later is het verdriet nog net zo groot. Ze is 17 jaar bij ons geweest, ons trouwe metgezel.
Ze heeft ons zoveel plezier gegeven en we waren zo trots op haar. Het leven zonder haar is nog lastig voor te stellen. Maar we zijn dankbaar voor de vele mooie jaren.
Lief, lief meisje, rust nu maar zacht.
Bedankt voor alles, we missen je ontzettend...
Een paar weken geleden op een mooie lentedag
Nog een laatste keer spelend in het water
Begin dit jaar toen er sneeuw lag (en ze net getrimd was)
Heel veel sterkte!! 
, wij vonden het toen al niet erg en achteraf gezien al helemaal niet. 
