Geplaatst Een vriendin is een poosje met vakantie en ik mag gedurende die tijd haar paard verzorgen en rijden.
De route die ik rijd loopt door het buitengebied: zonnetje, weilanden: mooi.
Een eind voor me op de weg zag ik iets liggen.
Toen ik naderde zag ik dat het een aangereden vogel was. Altijd sneu.
Op het moment dat ik passeerde, sloeg een vleugel uit.
Oh nee….
Ik heb de auto langs de kant van de weg gezet en ben terug gelopen naar de vogel.
Het was een merel.
Hij lag ik een rare hoek, kapot, bloed overal onder hem.
Maar kraaloogjes open, z'n snavel openend en sluitend.
Het was even hetzelfde gevoel als toen ik tegen de dierenarts moest zeggen: ja, geef maar een spuitje.
Je wilt het niet, je weet dat het moet, je wil dat de pijn NU stopt, je wil dat niet JIJ dit moet beslissen, er is eigenlijk niets te beslissen want het moet, je wil eigenlijk alleen maar dat het weer beter wordt en wegvliegt….
Ik stapte in de auto en keerde om.
Vlak voor de merel stapte ik uit de auto. Ik checkte of de band van het voorwiel recht voor hem stond.
"Dag mooie vogel."
Ik stapte in.
Toen ik 6 jaar was, zag ik op de TV een reclame van de Vogelbescherming. Van mijn spaargeld werd ik lid - dat ben ik nu al ruim 20 jaar.
Elke winter hang ik recht voor mijn raam een mega-pindasliert. Het record staat op 17 vogels tegelijkertijd.
Ik reed naar voren.
De bobbel waar ik bang voor was kwam.
Dat was het.
Ik keerde nogmaals en ging naar stal, waar ik eerst eens m'n mam heb gebeld omdat ik toch even goed moest huilen.
Even rustig geworden met stal schoonmaken en vervolgens uitgebreid staan borstelen. Fijn paard.
Waarom dit alles hier nog even typen? Ik weet het niet.
Zo zelf een dier doodmaken heb ik nog nooit eerder gedaan.
Ik hoop dat het nooit meer hoeft.
Maar wil je alsjeblieft voorzichtig rijden buiten de bebouwde kom, zodat de vogel die voor je op het wegdek zit voldoende tijd heeft om weg te vliegen?
. 
