Kerstavond 2006 gingen we bij haar kijken.
Een podenco teef van 6 jaar oud.
We wilde een 2de hond bij de hond die we toen al hadden.
Het klikte direct met de andere hond en dat terwijl ze zeiden dat je niet zo goed om kon gaan met andere honden.
Mijn grote angsthaas.
Ze kon niet eens aan de lijn lopen. Vond alles eng
Was een angstbijter.
Als je haar aanraakte beet ze.
Gericht.
Maar na verloop van tijd was ze mijn vriendin.
Binnen in huis de ideale huishond.
Je had geen kind aan haar.
Zolang ze maar een fijne plek had om te liggen.
Los lopen kon niet. Ze ging overal achter aan.
Maar bij ons in het dorp is een eiland waar je alleen met een brug naar toe kon.
En als 1 van ons dan op de brug bleef kon ze toch even de benen strekken.
Na verloop van tijd kon ze daar zelfs los als ik alleen was.
Na verloop van de jaren kwam er een 3de hond bij.
Ging de eerste hond dood.
En kwam er weer een 3de hond bij.
Zo was sinds 2012 Noa de laatste aanwinst.
Daar kon ze het erg goed mee vinden.
Ze leefde op.
Maar ook de ouderdom kwam.
Afgelopen zondag op maandag nacht ging het mis.
Ze had pijn.
Kwam zeuren.
Dus maandag ochtend meteen naar de dierenarts.
De pijnstillers hielpen wel.
Maar toch was het vanmorgen ineens weer mis.
Weer pijn.
Wat ben je dan voor eigenaar om te zeggen dat ze nog door moet vechten?
Ik heb haar laten gaan.
Het is beter zo.
Ze ging heel snel.
Het lichaam was gewoon op.
Het gemis en verdriet is groot.
Maar ik weet dat ze heeft genoten die 7 jaar bij ons.
heel veel sterkte! 
) 
