en nu is het dan eindelijk over na al die weken misschien wel maanden pijn gehad te hebben. Ons hondje van 10 jaar deed een aantal weken geleden een beetje vreemd. Hij begon overal tegenaan te lopen, verslikte zich telkens als hij een stuk appel kreeg wat hij normaal juist heel graag had en hij werdt steeds slechthorender. We dachten eerst aan een hersenbloeding, maar het bleek gewoon demensie te zijn. Hij was nog levendig en hij had voor ons gevoel geen pijn. Sinds dien is het eigenlijk heel snel gegaan. Hij kreeg een ontsettend vies oog wat niet meer schoon te houden was, hij is blind geworden. Hij loopt de hele dag langs dingen af en tegenaan, hij zal nooit meer midden door het huis lopen want daar heeft hij geen steun aan spullen. Hij werdt suffer en at minder. Gister wilde mijn vader nog een keer kijken naar zijn oogjes en hij pakte zijn hoofdje vast en schrok ervan wat hij toen voelde! Aan de zijkant va zijn hoofd zat aan een kant een uitstekend bot(?) we hebben nu besloten hem intelaten slapen.
Het is heel moeilijk geweest vrijdag bij de dierenarts, maar toch zo blij dat we het hebben gedaan! De DA zei dat hij het gat/bult op zijn hoofd nog nooit had gezien hij wist het ook niet. We voelden nu ook dat hij een kronkel in zijn rug had, zijn wervels stonden scheef. dus het was genoeg geweest voor hem. Hij i heel rustig in slaap gebracht, en hij is in mijn amren in slaap gevallen. Hierna even na gekeken en toen de prik gekregen dat zijn hartje ermee stopte. We hebben hem bij onze paardjes begraven omdat dit een plek was waar hij graag was.