Vanochtend hebben we het moeilijke besluit genomen onze lieve Bullmastif Bobby in te laten slapen. Hij was al een tijdje aan het tobben met zijn gezondheid en dan met name zijn prostaat. Helaas kregen we afgelopen donderdag te horen dat er meer met hem aan de hand was. Hij had ernstige spondylose op zijn hele ruggewervel. Bloedonderzoek wees uit dat hij bloedarmoede had en dat zijn lever en nieren niet goed functioneerden. Een foto wees duidelijk uit dat de behandeling voor zijn prostaat niet het gewenste resultaat heeft gehad. Hij was nog dusdanig groot dat hij tegen zijn darm drukte. Al 1,5 week at hij niet of met veel moeite als we eten in zijn mond stopten. Ook zonderde hij zich regelmatig af door buiten in het hok te gaan liggen. Van de dierenarts kregen we zware pijnstillers mee naar huis (300 gram Tramadol per dag) om te kijken of dit nog aan zou slaan. Dit was het laatste wat we voor hem konden doen, want behandeling was niet mogelijk. Hij moest dan zeker weer gaan eten. Helaas bleef hij eten weigeren en we hadden het idee dat hij, ondanks de zware pijnstillers, verging van de pijn en zich met zichzelf geen raad wist. Waarschijnlijk door de pijn heeft hij een onze andere hond en mijn vader gebeten. Toen we gisteren met de andere hond in de bossen liepen, hadden we ineens het besef dat Bobby dat waarschijnlijk nooit meer zou kunnen en dat het een lijdensweg voor hem zou gaan worden. Vanochtend om 9:00 hebben we hem naar de kliniek gebracht. In overleg met de dienstdoende dierenarts hebben we besloten dat het niet eerlijk was om hem zoveel pijn te laten lijden en om hem zo nog door te laten gaan. Even heeft hij nog geopperd om misschien nog prednison te proberen om te rekken, maar omdat er vanbinnen in zijn organen waarschijnlijk ook van alles mis was, hebben we besloten hem deze lijdensweg te besparen. Ik zou naar de andere kant van de wereld met hem zijn gereisd als ze hem daar konden helpen, maar helaas was er niets meer wat hem kon helpen. Mijn verstand zegt dat we juiste beslissing hebben genomen , maar het doet verschrikkelijk pijn. We missen hem nu al vreselijk.