Geplaatst Ik moet dit gewoon van mij afschrijven en ben blij dat ik dat op Bokt kan doen.
Het typen lukt al wat beter dan gisteren dus ik ga het nu proberen goed van mij af te typen...
Gisteren, 30 April 2010, zou een gezellige dag moeten worden. Ik had de grootste plannen om met een paar meiden naar Amsterdam Museumplein te gaan. We hadden er zoveel zin in, het weer dat boeiden ons niets, wij gingen gewoon voor de gezelligheid.
Namen de trein om 8.51 naar Den Haag en vertrokken vanaf daar naar Amsterdam Sloterdijk.
Onderweg belden mijn moeder met de vraag; of ik al in de trein zat.. we spraken nog even over de tijd dat ik naar huis kwam toen mijn moeder ineens zei: Eef, ik bel je zo terug.... ja bel je zo terug.. pieeeeep. Ik begreep er niets van, vriendin van mij (x_staceyy op bokt) vroeg meteen wat er aan de hand was, ik wist het niet. Moest gewoon weten wat er aan de hand was. Ging meteen de raarste dingen in mijn hoofd halen, is er wat gebeurt met mijn zus? Met mijn vader..? Wat is er aan de hand.
Het duurden een tijd voordat mijn moeder weer terug belden, ik belden zelf, ik kreeg meteen mijn moeder aan de telefoon, ze zei meteen: Eef, ik moet even een telefoontje plegen, ik bel je zo.
Mam! wat is er aan de hand, zei ik. Maar ze had al opgehangen..
Aangekomen op station Amsterdam Sloterdijk liepen we naar de metro, hier konden wij niet door omdat sommige geen OV kaart hadden. Terug gelopen, sommige moesten plassen en mijn vriendin bleef bij mij. Mijn telefoon ging, het was mijn moeder, ik nam op.. en ze vroeg: Ben je op het station..? Ze klonk anders, haar stem sloeg over, ik dacht meteen dat er iets gebeurt was in Amsterdam, het werd stil. Ik hoorde mijn moeder huilen.. toen kwam ze met het nieuws; Eef, Boris is net overleden..
Ik heb staan schreeuwen, staan huilen, ik stond te trillen om mijn benen, zakte bijna in elkaar, WAAROM! WAAROM MIJN BESTE VRIEND!? Niet hij, hoe kan dit..? Je was nog zo fit.. je was kerngezond..
Wat ik daarna allemaal gedaan heb weet ik niet meer, het is zo snel gegaan. Ik heb meteen de eerste trein naar Den Haag terug gepakt met mijn vriendin, hier hebben we samen zitten huilen, zitten lachen, herinneringen op gehaald. Ondertussen contact gehouden met mijn moeder, ze MOESTEN hem thuis houden, ik MOEST afscheid nemen van hem. Mijn vriendje, hoe kon dit gebeuren.
Thuis aangekomen, ik vond het eng om naar hem toe te lopen, draaiden mij om maar ik moest bij mijn zus op schoot gaan zitten, ik keek naar hem... hij lag daar zo lief in zijn bak, het leek net of hij lag te slapen. Ik liep naar hem toe, ging op mijn hurken zitten en aaiden hem, koude oortjes, die had hij altijd al een beetje dit vond ik niet raar.. maar zijn lichaam, buik, benen, kop, alles wat koud, zijn lieve schattige neusje was droog..
Ik heb een tijdje bij hem gezeten, gehuild, gepraat...
Het raarste was dat ik dacht dat ik hem zag ademen, je ziet wat je wilt zien maar het is gewoon niet zo..
Mijn ouders hebben hem weg gebracht, hij werd netjes in een mand gelegd, met kaarsjes eromheen, ik ben zelf niet mee gegaan, kon dit niet. Wou gewoon thuis afscheid van hem nemen en niet ergens op een vreemde locatie..
Heb gisteravond de hele avond alleen maar gehuild, was zo van slag, begreep er gewoon niets van, mijn beste vriendje, zomaar uit mijn leven gerukt, voor altijd...
Boris is helaas maar 8 jaar geworden en is aan een hartstilstand overleden.. hij is zacht in zijn slaap overleden en heeft geen pijn geleden, dit vind ik het fijne, mijn lieve jongen heeft geen pijn geleden en is rustig in slaap gevallen, voor altijd, voor eeuwig..
Woensdag wordt zijn as in een mooie witte piramide urn gedaan en komen er 2 honden pootjes op te staan, de mensen van het crematorium komen hem brengen.. als ik hem heb zal ik het langzaam een mooi plekje kunnen geven in mijn Hart..
Ik zal jou zo erg missen..
Mijn beste vriend, boefie, directeur.. wat gaan we jou missen
Rust zacht..!
