Geplaatst 4 jaar geleden haalden wij een hond uit het asiel. Het duurde lang voordat we haar "ingewerkt" hadden, ze kende eerst immers nog niks en had lak aan alles.
Samen deden we trainingen, hebben we behendigheid gedaan, urenlange boswandelingen gemaakt. Het was een lieve, enthousiaste hond, soms weliswaar en tikje ongehoorzaam, maar de ondeugendheid sierde haar juist. Ze zou voor altijd bij ons blijven.Helaas komt aan alles een einde... Mijn vader werd ernstig ziek, voor zijn ziekte is uiteindelijk besloten om naar Spanje te verhuizen zodat hij zich iets beter voelt en voor zolang het duurt een betere kwaliteit van leven heeft. Hier hebben mijn ouders echter een appartement en is het niet hondvriendelijk. Bovendien wil mijn moeder geen aandacht aan de verzorging van de hond besteden als mijn vader het binnenkort veel harder nodig zal hebben. De omstandigheden die we nooit hadden kunnen voorspellen, komen toch anders dan gedacht. Ze kan daar niet langer blijven. Hoeveel pijn in mijn hart het ook doet, ik weet dat ze nu ergens anders beter af zal zijn... Maar o mijn god, wat zal ik haar missen...
Ik viel nogal graag af en voor Chica stopte ik ermee, anders moest ze weg... Met Chica heb ik kunnen lachen, ik heb mijn tranen kunnen laten gaan bij haar. Haar acties zijn altijd zo leuk. Haar blijheid als je weer thuiskomt. Haar gekke sprongen in het bos. Ik ben zo ontzettend gehecht aan haar... We zijn echt een team samen. Onze band is zo sterk. Maar toch zal ik haar moeten laten gaan, ik moet ook aan haar welzijn denken...
Dag lieve Chica, ik zal je zo ontzettend missen.
Ik weet zeker dat je iemand anders nog heel gelukkig zal maken.
