Geplaatst 
Quinty, mijn allerliefst vriendinnetje is afgelopen woensdag ingeslapen.
Na 5 weken ziek zijn vonden we het genoeg. Een niet te genezen baarmoederontsteking. Het was nog niet zo ver zei de da 5 weken terug, dit kan wel met antibiotica beter worden. Na 10 dagen een klein beetje verbetering. Zondag kwam ze weer een beetje aan, nog niet genoeg, maar het was wat. Maandag kon ze de trap weer op en af rennen, ze was zo vrolijk! Dinsdag was ze nog steeds vrolijk, maar 's avonds ging het weer minder. Ik heb bij d'r gezeten en radio geluisterd. Toen werd het echt te laat en moest ik naar bed. Met veel moeite ben ik weg gegaan, naar bed.
Dinsdagochtend werd ik wakker geroepen door mijn moeder, we moesten naar de da, Quinty kon niet meer lopen, ze viel om en wankelde heel erg. Dus ik heb me snel aangekleed en ben naar beneden gerent. Quint lag op de (honden)bank. Ik pakte d'r riem, helemaal geen reactie, zoals anders.
Naar de auto lopen ging met heel veel moeite, hop de auto ingetild. Heel veel geknuffeld en gehoopt dat ze beter zou worden.
We konden gelijk naar binnen. De da keek naar d'r en voelde aan d'r buik. Hij kwam met opties; Opereren of een spuitje. Bij de operatie zouden ze dan kijken hoever de ontsteking was verder getrokken. Er was dan een hele kleine kans op overleven, en dan daarna moesten we maar kijken of de wond nog heelde (Quint geneesde heel langzaam, van een kattenkrabbel had ze 1,5 maand last). Dus we hebben helaas met heel veel pijn ervoor gekozen om d'r in te laten slapen.
Na heel veel geknuffel en kussen kreeg ze het eerste spuitje, ze werd suf. 5 minuten later het 2e spuitje. Na een kwartier het laatste spuitje. Ze was weg.
We hebben d'r mee naar huis genomen en begraven op de stal waar Ille staat.
Quint is maar 7 jaar geworden.
Quint, meisje, ik zal je echt nooit vergeten en ooit zie ik je weer, echt waar. Geef Conan en Rebel maar een kus
