Geplaatst Eenmaal thuis na een lange reis in haar eigen diarree te hebben rondgestampt konden we haar meteen voor een groot deel gaan wassen. Net zoals de auto, daar was pa wel even zoet mee haha. Na een halfuur was ze weer te luchten en liep ze door het hele huis heen. Natuurlijk snuffelen en kwispelen maar uiteindelijk ook janken om moeders. ’s Avonds veilig in de keuken neergezet, mandje erbij, en op naar een nieuwe dag.
Behoorlijk wat gehuil, valt toch niet mee, verder zonder je moeder, broertjes en zusjes.
Floor is nooit naar de puppycursus geweest, mijn vader vond dat niet nodig. Groot gelijk, thuis moest het toch ook lukken? Het lukte na tal van vernielingen. Mijn lievelingsBarbie, geluidsboxen, de kerstboom en de oude bank zijn totaal verwoest in de eerste paar weken. Zelfs plinten trok ze van de muur. Maar toch konden we het haar afleren, zonder haar ooit een tik te verkopen. Stem verheffen was al genoeg en voor straf op het balkon zetten (zeg maar gerust dakterras van 5 bij 5 meter).
Ze leerde traplopen, zitten, staan, liggen, poepen in de bosjes en niet in het gras (want daar heeft iedereen hekel aan). In de bosjes loop je niet zo snel, tenzij je een hovenier bent, dan baal je toch wel flink als je weer in de oliebol staat.
Ze groeide behoorlijk snel tot een mooie jonge hond, maar ze was al krachtig toen ze nog maar 4 maanden oud was. We hadden op dat moment zo’n uitrolriem. Gevaarlijke dingen! Het was hartje winter, ik liet haar uit (correctie: ze liet mij uit) en toen ze met een noodgang over een laag hekje sprong, trok ze me voorover met mijn kop in de sneeuw. Ik leek wel zo’n crashdummy!
Zo nu en dan had ze ook de gekke 5 minuten. Ze rende als een op hol geslagen paard door de stad. Dat zijn hele mooie herinneringen aan haar… zoals nog zoveel meer.
Floor was een waterrat en het viel dus niet mee om haar in Ossenzijl in de kajak te houden. Maar uiteindelijk, na een hoop getril, bleef ze toch maar eens in de kajak zitten. Ze vond het wel mooi, die wind in haar gezicht. Trouwens met vissen moest je wel uitkijken dat ze je vis niet van de haak wrat.
Als we op het strand waren, nou ja eerst op de duinen, dan was zij al in het zeewater. Ongelofelijk.
Ze was zindelijk, maar toch bleef ze een boef. Ze lag elke nacht stiekem op de bank en als ze hoorde dat ik of mijn vader beneden kwam, gleed ze snel van de bank af. De warme plek op de bank verraadde haar natuurlijk meteen.
Floor heeft zelfs nog een keer mij op een slee voort getrokken in de stad haha. Dat was leuk!
Maar uiteindelijk begon ze af te takelen. Ze kon geen lange wandelingen meer aan. Ze at met minder regelmaat en af en toe lag ze dagen lang in haar mand. Afgelopen zomer ging ze bijna dood toen ik op vakantie was met mijn vriend. Toen ik daar was, kwam er een hond bij me zitten op het strand, het dier zat te huilen. Dat was net op het moment dat mijn vader met Floor naar de dierenarts was. Maar mijn vader was er nog niet klaar voor, en ik was er niet. Floor kreeg een flinke drugsspuit om nog 3 maanden voort te kunnen. Ze had goede en slechte dagen, maar als je haar een week naar het asiel deed, was ze daarna weer 2 weken lang gelukkig en wild. Maar ze kon uiteindelijk bijna niet meer staan, niet meer eten, haar ontlasting niet meer inhouden… en ze hijgde, ze hijgde als een paard om de kleinste stukken.
Afgelopen dagen lag ze weer in haar mand, ze kwam niet overeind. Vandaag at ze weer, ze had er weer zin in, ze had honger. Uiteindelijk moesten we weg, ik ging naar mam en pap ging met de hond naar zijn vriendin toe. Floor hoefde amper 200 meter te lopen, ze poepte nog even in de bosjes en ging toen de auto in. Ze hijgde, maar ze hijgde nu alsof ze stikte en toen ik bij mam aankwam was het nog niet beter geworden, het was erger..
Ik kon het niet aanzien. Ik zag het niet zitten dat mijn vader volgende week op vakantie ging en Floor in het asiel zou stoppen voor een vakantie (voor de hond was dat echt vakantie, deed haar altijd goed). Ze was in ademnood, haar hele lichaam moest alles op alles zetten om haar nog van zuurstof te voorzien. Ik blies in haar mond, uit pure wanhoop, misschien hielp het wel…
Maar het hielp niet! Ze ging dood, haar tong werd helemaal wit, er moest nu doorgepakt worden. Ik zei tegen pap: “Pap, Floor stikt, ze is op, ze heeft 3 maanden lang gevochten maar nu is de maat vol, ze moet ingeslapen worden.” Toen ik het had gezegd en pa de dierenarts ging bellen, begon ik verschrikkelijk te huilen. Wat had ik nou zojuist gezegd? Wil ik dat eigenlijk wel? Maar ik had niets te willen, het gaat erom wat eerlijk is… voor Floor is de dood nu fijner.
Het was echt vreselijk om haar zo te zien hijgen, ze poepte uiteindelijk ook nog in de auto. Ze kwam met diarree en ze ging met poep. Gek dat dat soort dingen mij dan weer opvallen.
We reden naar de dierenarts, ik voelde me kalm, het is goed zo.
Floor dacht daar anders over. De eerste prik deed haar niets, na 10 minuten was ze nog niet heen. De tweede prik deed haar ook weinig, ze begon juist de hele kamer rond te kijken. De halsband maar even af doen. Na een halfuur nog een prik, nog niet. Ze kreeg nog wat brokjes te vreten, maar ze was natuurlijk wel een beetje suf. Rond de 45 minuten kreeg ze toch echt een definitieve spuit in haar slagader die meteen naar haar hart liep. Haar tong hing steeds meer uit haar mond en toen ze op de operatietafel gelegd werd, zakte ze ineens heel snel weg. Haar ogen draaiden weg (ik dacht die draaien nooit meer terug), haar ademhaling stopte (en die start nooit meer), haar oren hingen (en zullen nooit meer omhoog komen als ik ‘kaas’ zeg want dat vond ze lekker haha)
Daar lag ze dan, levensloos en totaal versleten van haar 12-jarig durende leven. 85 jaar in mensenjaren is ze geworden. Haar bespiering was natuurlijk flink achteruit gegaan, ze had veel bulten en haar ademhaling werd steeds slechter.
Ik fluisterde nog van alles in haar oor. Misschien was ze al lang dood, maar dat kon me niet schelen. Ze is dood gegaan terwijl ik haar recht in haar ogen keek en knuffelde en streelde. Pa had er ook zoveel moeite mee, hij ging echt op de hond liggen (toen ze nog op de grond lag) om haar nog even stevig te knuffelen.
Morgen begraven we haar bij een vriend van mijn vader in een mooi bosrijk gebied. Daar kwam ze graag, niet zo gek, ze was een hond dat in de stad leefde.
Eenmaal thuis natuurlijk de achterbank weer schoonmaken en daarna geconfronteerd worden met een lege mand onder de tafel. Jezus wat stil ineens. Wat ging die tijd snel, allebei waren we toen nog zo klein en nu waren we allebei groot geworden.
Het is fijn dat ze ons koos toen ze een pupje was, het is fijn dat ze in ons leven kwam met diarree en ook weer met diarree vertrok (naar waar dan ook), symbolische afsluiting al zeg ik het zelf. Het is fijn dat ze zo heeft gevochten, ons zo aan het lachen heeft gemaakt en heeft gewacht tot ik bij haar was om aan te geven dat de maat echt vol was voor haar. Net alsof ze dacht, nu kan het wel, nu zijn beide baasjes er. Het is fijn dat ik op allerlei verbanden kan leggen. Net zoals die huilende hond die avond bij mij tijdens mijn vakantie. Het is toch gek dat toeval, ineens geen toeval meer lijkt maar een teken van: met je hond thuis gaat het niet goed….
Ik mis haar zo, kan echt niet stoppen met janken. Grote meid of niet, ik voel me nu echt even heel klein en volkomen poedersuiker.
Floor was een Flatcoated Retriever, een hele fijne hond die met de kleinste dingen ongelofelijk gelukkig kon zijn.
Doei Floortje, je was echt fantastisch
Dat onwijs lieve beestje is dood. Ik zal haar nooit meer zien blaffen, schooieren om eten, in het water springen, ik zal nooit meer met mijn verdriet in haar hals kunnen verstoppen. Ze zal me nooit mee begroeten als ik bij papa kom. 
