Geplaatst Floortje. een beagle die 12.5 jaar heeft mogen worden.
Het liep zo raar allemaal en onverwachts.
Van pups af aan hadden wij jou. ik ben met je opgegroeid. Alles maar dan ook echt Alles konden we doen met je, en nooit maar dan ook nooit was jij gemeen. niet tegen mensen en ook niet tegen dieren. Al die kilometers die wij hebben gelopen over het strand en in de duinen. je was nooit ziek en naar de dierenarts gaan... tsja.. als je maar een koekje kreeg na afloop. jij deed alles om maar 1 hap eten te kunnen krijgen. jou leven bestond uit eten, eten en nog meer eten.. maar wat wil je als beagle....! dat maakte mij niets uit, want jij was Floor, mijn hond.
Al een tijdje ging het niet zo goed meer met je. Je werd echt oud. je had bijna geen spier meer over, je ruggengraat kon je zo zien en als ik je aaide voelde hete als een wandelend skeletje. Je pootjes gingen zelf al wat naar buiten staan. Je wilde steeds minder ver lopen en dat ging ook steeds lastiger. het woord doorlopen kende jij niet meer. nu was het alleen nog maar slenteren. Je had vetbulten over je lichaam als teken van ouderdom en je was niet meer zo zwart op je rug als puppy, nee je was grijs. Een echte oude oma.
Woensdag 23 september. Kwart voor 5. we hadden een afspraak gemaakt bij de dierenarts voor controle omdat het zo hard achteruit ging met je. We wilde even weten wat de dierenarts van je vond. Ze heeft jou ook zien opgroeien van pups af aan kwamen we daar. En ze keek je alleen aan. Ik zag het al in de ogen van de dierenarts. Wat ik had verwacht. En zo spraken haar woorden ook: Ik kan natuurlijk geen beslissing nemen als dierenarts, maar weet dat ze echt oud is. Denk nu echt bij jezelf. Wat vind ze van het leven? Heeft ze er nog plezier in? Ik dacht al bij mezelf. Ik wil alleen maar het beste voor JOU Floor. Geen lijdensweg voor jou omdat wij je niet kwijt willen. Je hebt een leven achter je rug die je elk dier op de wereld zou willen wensen. Eenmaal thuis zaten we om de tafel.. wat moesten we nou..
De beslissing. Jou naar het eeuwige leven sturen. De moeilijkste beslissing ooit in mijn leven. Maandag 5 oktober was de planning. Minder dan 2 weken de tijd om jou nog de meeste knuffels van de wereld te geven.
maar je ging met de dag achteruit. Je dronk en at wel nog goed maar het lopen ging gewoon niet meer.. je sliep de hele dag.. en ik was al die tijd zo bang dat je niet meer uit die slaap zou komen. Dat ik geen afscheid had kunnen nemen.
in plaats van maandag 5 oktober werd de beslissing een week vervroegd. Maandag 28 september gewoon omdat het niet meer ging. Nog een paar dagen steeds in mijn hoofd. Het aftellen was begonnen. Nog 3 dagen… nog 2 dagen.. en ouder en ouder dat je werd.. nog 1 dag.. morgen was het zo ver… die nacht tsja slapen was niet makkelijk.
Maandag ochtend.. vandaag was de dag.. ’s avonds zou jij je verlossing krijgen. Voordat ik naar school ging je een super dikke knuffel gegeven.. gewoon het idee dat dit jou laatste ochtend was. Op school was mijn concentratie 0,00. ik bleef in mijn achterhoofd houden dat dit het beste voor je was en dat was ook zo..
kwart over 3 was ik uit.. naar huis en zo snel mogelijk om bij je te zijn. Ik wilde nog wat foto’s hebben van je.
De deur deed ik open. Tas gooide ik neer, jas uit.. ik keek naar rechts naar de tuin.. ik zag je liggen.. lekker te slapen op je zij.. midden in de tuin..
Ik keek nog even wat beter..
De grootste schrik van me leven.. jij lag daar.. Dood….
je ogen open heel glazig mij aan te kijken met je bekkie half open..
Ik kon mijn ogen niet geloven. Dit kon niet waar zijn!! Ik deed de deur open en liep naar je toe.. tilde je lipje wat op om te kijken of het echt waar was.. ja.. je tong was donkerpaars.. ik barstte in tranen uit.. Het was zo raar. Ik was ook zo blij dat ik jou nog even die laatste kus had gegeven die ochtend. ik gaf je een laatste knuffel en legde een handdoek over je heen. Ik kon het niet aan zien. Ik was verdrietig maar ook zo blij. Je hebt het zelf aangegeven. Je wilde niet meer. Je kon niet meer. Onze beslissing is geen dag te laat genomen. Het is alsof je het aan voelde komen, maar je het zelf wilde doen.
Lieve Floor. Ik ben zo blij voor je dat je in lui-lekker-land bent waar je je eeuwige leven kan voortzetten. Ik ben blij dat je zelf bent gestorven met Quinta (onze andere 9-jarige beagle) erbij.
Rust Zacht! I Will Never Forget You!!
sorry voor het lange verhaal maar moest het even kwijt.
