Geplaatst Vanmorgen m'n fretje Ozzy in laten slapen. Wat een kl*te gevoel is dat zeg.
Het was wel het beste, we waren al langere tijd aan het aanmodderen. Hij was al deels verlamd achter, werd ook steeds dunner. En vanmorgen liet hij alles lopen.
Bij de dierenarts was het zoeken waar ze de naald moest zetten. Was echt alleen nog maar een hoopje botten met velletje er om heen.
Had niet verwacht dat ik me nog zo rot zou voelen hierover.
Nu hoop ik maar dat z'n vriendinnetjes geen heimwee krijgen. Ik had toen al de wildkleur overgenomen omdat ze beide niet meer aten zonder elkaar, na een logeerpartij.
Hij ligt nu in de rozentuin begraven.
