De poes van de buren kwam daarstraks opeens aanlopen met een konijn in z'n bek. Ik meteen er naartoe lopen om te kijken of dat konijn nog leefde. En dat deed die. Maarja hij lag gewoon plat op de grond rende niet weg, niks. Meer dood als levend.
Ik naar binnen gerend, aan m'n moeder vragen wat ik nu moest, want ik vond 't zielig dat dat beestje zo buiten lag te creperen. Maargoed m'n moeder durfde 'm ook niet de 'genadeklap' te geven en ik evenmin en m'n vader was er niet. M'n moeder voorstellen dat ik er maar mee naar de buren moest lopen, maarja ik had ook zoiets van 'tja dan heeft die ook meer pijn als die wat gebroken heeft oid.'
Nouja toen heb ik een hele grote hamer gepakt (het hamer gedeelte zelf is zeker 2 flinke bakstenen groot). Want ik vond 't ook gewoon zielig als dat beestje daar zo'n beetje dood lag te gaan. Maar ik kon het écht niet, ik kon het gewoon niet over m'n hart verkrijgen om het beest een flinke mep te geven om 'm uit z'n lijden te verlossen.
Tjah wat dan? Nouja toch maar opgepakt, eerst nog gekeken of die toch nog wegliep, maar nee

En mijn buurvrouw kwam ik ook tegen en die zo van 'ja, leg 'm hier maar neer even'. Toen spartelde 't beest een beetje, ik 'm neerzetten. En warempel, hij sprintte er zo vandoor!

Geloof me ik was zo blij dat ik 't lef niet heb gehad om dat beest een mep te verkopen met die hamer. Ondanks dat dat wel 't beste is als een beestje écht pijn ligt te lijden en anders toch maar dood gaat. Maar soms is afwachten ook niet verkeerd. Dat blijkt nu maar weer.