Geplaatst Zeno mijn lieve bull-terrier.
En het blijft nog ongeloofelijk pijn doen. Ik kwam vandaag in de dierenwinkel, en er waren verschillende kalenders, Zo ook van de "Bull - Terrier ". Ik kon het niet laten om eens op de achterkant naar de prenten te kijken. En een minuut later Moest ik naar buiten omdat de tranen gewoon over mijn wangen rolde, en de mensen al keken. Het gebeurde "plots".
Het is niet te omschrijven hoe pijnlijk dat voor mij is, ik heb dit nog nooit mee gemaakt met geen van mijn dieren. Zelfs niet toen bij Charleck het paard dat ik gewoon vijf jaar verzorgd heb.
Al van sinds die dag heb ik een enorm "gat" in mijn leven. Niemand die thuis op je wacht, en die oprecht blij is je te zien. Het was een moedermooi schepsel gecreeërd door de aarde, waarbij de ogen alleen al zeiden "ik ben er voor jou, ik hou van jou, en ik zal er altijd voor je zijn".
En hij heeft niet gelogen... Hij is ALTIJD bij mij, zelfs nu hij er niet meer is. Zijn aanwezigheid is altijd in mijn gevoel bij mij, maar dat is juist het pijnlijke! Het verlangen naar hem, maar hem niet meer eens kunnen vastnemen, eens zot zeggen "Notsy kom eens bij mama zitten" waarna hij altijd (als ik in kleermakers zit) lekker juist in het gat van je benen die je met deze houding maakt komt zitten en echt met zijn hoofd tegen je aan rust...
Iedereen die ons kende wist dat deze relatie tussen ons echt speciaal was. Het feit dat iedereen hem " geen mensen hond " vond omdat hij kwaad kon doen tegen sommige mensen, maakt hem zo geliefd voor mij. Hij wist goed genoeg welke mensen te vertrouwen en welke niet..
Het lijkt ook als een spelletje van de Duivel dat ik nu overal bull terriers zie lopen.
Het pijnlijkste is dan ook, als je nu kijkt of praat over een Bull terrier , dat mijn ouders zeggen "Nee, daar heb je nix aan ! Je houdde je niet meer bezig met je hond, je ging niet eens wandelen"...
Dat is gewoon hel!! Ik wist hoeveel plezier zeno beleefde aan wandelen, maar ik wist ook hoeveel pijn hij had erna!! Hij had artrose, en een dikke buik (hoogst waarschijnlijk kanker volgens de dierenarts)
Dat ik op einde niet meer wandelde met hem, gewoon om hem achteraf niet hoefde te zien lijden.
Mama zegt "ik heb ze moeten inslapen en ik wil het niet meer meemaken"..
Ik snap haar wel, ik zou zowiezo een drama hebben gemaakt... maar toch.
Wou het nog eens even van mij af schrijven...
Ik hoop ooit nog zo'n Bully te vinden! Alhoewel hij toch NOOIT als mijn lieve engel zal worden!
Helaas mag ik geen hond meer van mijn ouders (buiten indy waar ik eigelijk cru gezegd géén band mee heb )
nog een ode aan mijn allerbeste vriend die ik ooit heb gehad!
