Geplaatst Voor mijn 6e verjaardag mocht ik een katje uitzoeken; dat was mijn grote wens. Het zou namelijk een beetje de leegte opvullen die ik voelde, ik was enigskind en had alleen mijn moeder die de hele dag aan het werk was. Een collega van mijn moeder had een nestje poesjes en ik mocht er 1 uitzoeken.
Ik kan me nog goed herinneren hoe blij ik was. We zochten Deedee uit, die toen nog Dikkie Dik heette, omdat ze dachten dat Deedee een jongetje was.
Toen we haar hadden opgehaald zijn we meteen doorgerend naar de DA. Het huis waar Deedee vandaan kwam was ongeorganiseerd, vuil lag overal, zodra je binnenkwam kwam een pisgeur je tegemoet. Dat we de dierenbescherming niet hebben gebeld is nog een wonder. Achteraf gezien hadden we dat beter kunnen doen. Maargoed. We zijn gelijk naar de DA gegaan omdat ze onder de vlooien zat en haar gezondheid was ook niet geweldig. Maar; we wilde haar een kans geven. Ook kwamen we erachter dat Deedee geen Dikkie dik (dus een jongetje) maar een Deedee (dus een meisje) was!
Eenmaal thuis gekomen was het raak. De eerste vier maanden (we hadden haar toen ze 7 weken was) scheet ze alles onder. Zodra mijn moeder en ik thuis kwamen stond de dweil al klaar om al haar rotzooi op te ruimen. Uiteindelijk was mijn moeder het zo zat, dat ze gedreigd heeft met; 'Als dit nu niet stopt, dan.. dan..' De rest kan je natuurlijk wel raden. Vanaf toen was het gelijk over.
http://www.mijnalbum.nl/Foto-I4KIIIOE-D.jpg Ik met Deedee. hier was ze zo'n 9 weken oud; en ik nog steeds 6 jaar.
http://www.mijnalbum.nl/Foto-7DQE7BKK-D.jpg Deedee als klein hummeltje op ons oude vloerkleed
Toen Deedee werd gesteriliseerd werd het nog gekker. Ze kreeg zo'n kapje over haar hoofd zodat ze niet aan haar hechtingen kon zitten. Dit snapte ze totaal niet en liep overal tegen aan. We waren ook blij toen ze het kapje weer af mocht en dit er ook weer opzat.
Daarna kreeg ze nog zo'n periode. Ze viel me aan en hing dan echt met al haar nagels in mijn benen. Bij de kortste beweging met mijn benen viel ze me aan. Binnen de kortste keren zaten mijn benen helemaal onder de halen van Deedee. Weer overweegde we om Deedee weg te doen, want dit kon zo niet. Maargoed, wij weer naar de DA en ze kreeg voor een paar weken Valium toegediend, in de hoop dat haar aanvallende gedrag zou afnemen. Door de valium werd ze helemaal 'dizzy'. Gelukkig werkte het wel, dus na een paar weken hadden we weer een 'normaal' katje die mij niet meer aanviel.
Ik sla nu een stuk over van haar leventje. Ik kan zo namelijk wel 5 pagina's doorgaan.
We kregen toen een periode rust. Het leek allemaal goed te gaan. Totdat Deedee thuis kwam (het was een buitenkat) met een enorm abcess. Ze zat in de biblotheek bij ons op zolder en haar abcess was geknapt. Alles zat onder het bloed. We zaten ondertussen in een verbouwing van het huis, dus het was ook meer gestress voor haar. Wij weer naar de DA gerend, hier kreeg ze zalfjes en antibiotica voor eventuele infecties. Omdat ze nu vooral rust moest hebben is ze 4 dagen bij de DA gebleven voor extra controle. Toen die dagen voorbij waren leek alles weer in orde en kwam ze weer met een gerust hart naar huis.
Toen wij op vakantie gingen, hadden we onze beide katten naar het kattenpension gebracht. Dit is een privépension, dus daar zaten ze ongeveer met 6 andere katten; ze kregen dus vollop de aandacht. Toen we terug kwamen van vakantie en de katten weer ophaalde zat het weer niet goed met Deedee. De dag erna troffen we Deedee aan op de trap, het slijm kwam uit haar mond en het zat weer niet goed. We zijn toen weer naar de DA gerend. Hier bleek ze een longontsteking te hebben. Na een antibiotica prik bij de DA kreeg ze nog een paar dagen pilletjes die haar hielpen te genezen. Ook hiervan is ze weer hersteld. Vanaf dit moment begon de DA te zeggen of het misschien niet beter was om te overwegen om Deedee in te laten slapen. Dit was op haar 7e jaar.
Sindsdien zei de DA elke keer als we er waren, al was het maar gewoon voor de jaarlijkse inentingen, misschien moeten jullie toch overwegen om Deedee te laten inslapen. Dit zei de DA vooral omdat ze erg fel was bij de DA, maar het kon ook erg wisselend zijn. De ene keer een mak lammetje, de andere keer een tijger die iedereen open haalde.
We waren er al langer over aan het nadenken of we Deedee zouden inslapen. Het was overduidelijk dat ze niet gelukkig was met haar leventje. Ze is altijd erg terug getrokken geweest. Ze had altijd de apartste plekjes om te slapen; in bad, in de wastafel, naast de wastafel, in het badkamer kastje, op de strijkplank, achter de wasmachine en zo kan ik nog wel even doorgaan. Wel genoot Deedee altijd als je bij haar kwam op haar plekje en je haar ging aaien. Ze werd hier ontzettend blij van en ging altijd heel erg hard spinnen/knorren. Er volgde dan ook veel kopjes.
De laatste tijd ging het steeds slechter met Deedee. Als ze naar buiten ging, en dan de volgende dag weer terug kwam zat ze helemaal onder de wondjes. Dan had ze weer een plekje bij haar wang, dan weer in haar nek, dan weer in haar oor. Voor haar was dit ook geen doen. Binnenhouden was geen optie. Deedee was gewoon eenmaal een buitenkat en die kun je moeilijk binnenhouden.
Uiteindelijk hebben we eergister de knoop doorgehakt. We laten haar inslapen. Wat ons tegenhield? Haar missen, ze was toch 9 jaar bij ons geweest, zoveel meegemaakt, maar zo was het voor haar ook niet leuk, ze had hier niks aan. We hadden woensdag (vandaag) een aparte afspraak gemaakt om Deedee in te laten slapen. Het was erg moeilijk. Deedee was verder heel lief bij de DA. Ik had haar op schoot toen ze het slaapprikje kreeg. Ik vond het verschrikkelijk om mijn katje zo te zien, misschien was dit toch het beste. Toen de DA terug kwam om te vragen of hij het 2e (en dus definitieve) prikje kon geven zeiden we ja. Ik heb Deedee toen aan mijn vader gegeven; ik kon het niet aan om haar te laten overlijden op mijn schoot. Het is verder heel rustig gegaan. Ze sliep heel rustig in. We hadden een heel mooi mandje voor haar klaargemaakt. Met een roze dekentje erin en er een roze lint aan. Ze was zo vredig. Ze werd in het mandje gelegd zoals ze altijd lag. Alsof ze gewoon sliep.
Daarna zijn we naar het crematorium gegaan om haar individueel te laten cremeren. Ik en mijn ouders vonden dit een respectvolle manier om afscheid van haar te nemen. Gewoon 'op de hoop' vonden we respectloos voor haar. Eenmaal daar werden we goed ontvangen en hadden we een mooie urn uitgezocht. Tijdens de crematie was het heel moeilijk. Ik was erg emotioneel en ik miste haar nu al. Dat laatste kusje en de laatste aai zal ik nooit meer vergeten. Ze werd met haar mooie mandje gecremeerd; voor ons werd een uitzondering gemaakt, dit mocht normaal nooit.
Op het einde was ik minder emotioneel, ik had het een plekje gegeven en besefte dat dit het beste voor haar was. Ze werd nu niet meer aangevallen en kon nu zonder problemen boven in de hemel verder leven.
Sorry voor het lange verhaal; maar wilde het graag kwijt..
Deedee
geboren 31 Maart 2000
overleden 11 Augustus 2009
Ik zal je missen meisje; Uit het oog maar niet uit het hart
Ik zal je ook nooit vergeten.
Deedee buitenhttp://www.mijnalbum.nl/Foto-T4AOJSHX-D.jpg Deedee pootje en mijn vinger
http://www.mijnalbum.nl/Foto-WAUPJO8R-D.jpg ik met Deedee
http://www.mijnalbum.nl/Foto-RGVCJOBL-D.jpg Deedee vredig in slaap in haar mandje op weg naar crematorium
Ik zal je missen meisje. 
