Vorige week kreeg zondag kreeg onze hond een steeds dikker oog. Hiervoor hadden we al gezegd dat hij steeds zo uit zijn mond stonk, maar we vonden niets. Nu weten we het dus wel, maar goed.
Zijn oog werd steeds dikker, maandag dus gelijk naar de DA gegaan. DA gekeken, en medicatie voorgeschreven en afwachten, woensdag terug komen. De da dacht dat hij iets gegeten had en dat zoiets was blijven steken ergens en dat hij daardoor een onsteking kreeg die door gegaan is naar zijn oog. Woensdag terug gekomen, het leek in orde en stabiel. Maar als het erger werd dan moesten we gelijk bellen.
De hond is echt het vriendje van mijn zusje. Die gaan voor elkaar door het vuur. Maar mijn zusje zou die maandag op vakantie gaan, eerst wou ze niet. Maar uiteindelijk is ze toch gegaan met de afspraak dat mocht het erger worden dat we dan zouden bellen.
Donderdag werden we wakker en toen had hij zo'n dik oog. Zijn hele oog was weggedrukt naar achteren en hij piepte alleen maar, ondanks de pijnstilling die die had. Als er een vlieg in de buurt kwam begon hij al te piepen. Verder was hij zo rustig als het maar kan. Het is een labrador maar daar leek het echt niet meer op. Nooit meer naar buiten willen en alles. Je kon gewoon zien dat het beestje echt pijn had.
Wij gelijk naar de da. Zij schrok ook en gaf hem paar spuiten en nog wat. Als het morgen niet beter zou zijn, zou die naar wageningen of utrecht moeten.
Nou hebben mijn moeder en ik na lang twijfelen toch mijn zusje opgebeld. Dat hadden we beloofd. En als hij echt geopereerd o.i.d. moest worden dan wou ze erbij zijn.
Zij is toen gelijk terug gekomen. Haar vriendinnen snapten er niets van, ze vinden het belachelijk.
Gelukkig is alles goed gekomen en is hij niet naar Utrecht of wageningen gegaan. Maar dat is achteraf.. Het had ook anders kunnen lopen. Dus nu zijn die vriendinnen beetje boos en teleurgesteld in mijn zusje... Is toch niet raar dat ze terug komt?
Maar we hadden het er toen over. Mijn zusje wou dat, mocht hij aan beide ogen blind worden, dat hij ingeslapen zou worden. Ze zei, het is geen leven voor hem. Hij is altijd gewend lekker los in het bos te rennen, elke week mee naar training, buiten in de wei bij de paarden en alles.
Maar nou zeiden heel veel tegen haar dat ze dat belachelijk vinden en dat een hond ook blind nog een leuk leven kan leiden..
Wat vinden jullie? Is het echt belachelijk dat mijn zusje dan wou dat hij ingeslapen werd?
Ben benieuwd naar jullie mening
