Vanochtend heb ik tot groot verdriet afscheid moeten nemen van één van mijn fretjes. Onze hond Noah stond te piepen bij de frettenkooi en daar troffen we Felcum levenloos aan. Hij ademde nog, maar daar was alles mee gezegd.
We hebben dus meteen de dierenarts gebeld en konden direct komen en kregen voorang.
Hij is nog onderzocht...maar helaas...het mocht niet baten. Wat er aan de hand was met hem was ook voor de dierenarts geheel onduidelijk. Maar uit alles bleek wel dat er totaal geen leven meer in hem zat. De dierenarts voelde een vergrootte bijnier, dus waarschijnlijk is het een tumor geweest.
En toen de verschrikkelijke vraag...laten we hem gaan of proberen we hem in leven te houden?? Ik voelde de brok in mijn keel al opkomen en hoe moeilijk de keuze ook was....ik besloot om hem te laten gaan. Hij heeft mij zoveel liefde, geluk en plezier gegeven in de afgelopen jaren, dat ik hem een leidensweg wilde besparen. Dat had mijn kleine mannetje niet verdiend. Als we hem weer opgepept zouden krijgen zou de strijd tegen de tumor beginnen.... Met de tranen over mijn wangen heb ik hem vast gepakt en hele dikke knuffel en een laatste kusje gegeven en in mijn armen is hij rustig heengegaan.
We hebben hem mee naar huis genomen en momenteel ligt hij in de kooi bij zijn vriendinnetje. Zij snapt het allemaal niet zo en is dicht tegen hem aan gekopen. Dat is goed zo...laat ze maar even afscheid nemen. Vanmiddag wordt ook zij voor de zekerheid onderzocht en dan gaan we beslissen wat we doen met haar. Zij kan duidelijk niet alleen zijn, maar accepteerd van de andere kant ook geen andere fretten. Uitzonderingen daar gelaten. Maar dat is een zorg voor later....nu eerst zorgen dat alles voor Felcum geregeld wordt.
Ik ga die kanjer missen...
Felcum...may all your dreams come true in heaven...