Bokt.nl

**Geplaatst door de TopicStarter** : 19-07-09 16:27

hoe lang rouw je om je overleden hond?

Geplaatst door de TopicStarter : 19-07-09 16:27

ik heb op 27 oktober 2008 mijn geliefde taz in moeten laten slapen; kruising duitse herder / rottweiler(zie voor het hele verhaal mijn onderschrift)
de eerste week heb ik dag en nacht gejankt; de volgende weken gemiddeld 1 x per dag en de hele dag een ontzettend rotgevoel; omdat ik haar zo miste
nu zijn is het 19 juli 2009 en zijn we dus 9 maanden verder
ik ben er niet overheen; overal hangen nog fotos van haar en een schilderij van haar en milo; maar ik kan er nu wel beter mee om gaan
iedereen in onze omgeving incl. mijn beste vrienden begrepen niet dat ik er zo moeite mee had en heb
zei vertelden me gewoon toen taz al in het begin ziek was; inslapen en nieuwe hond halen
onbegrijpelijk
ik heb sinds 15 juli een nieuwe hond en ondanks dat ik er kei gek op ben is het wel een dubbel gevoel; weer een andere hond in huis die op het kussen van taz ligt; haar halsband draagt en op dezelfde plekjes ligt

taz is begraven in de tuin van mijn schoonouders (wonen bij ons in de straat) maar ik ben tot de dag van vandaag nooit meer bij de plek geweest waar ze begraven is; te confronterend
nu las ik straks in een boekje van hondenvereniging van de hondencursus die we met onze nieuwe hond gaan volgen ook iets over de rouw van honden

een verassend feit is dat een mens gemiddeld 8 maanden rouwt om zijn hond en dat er weinig steun vanuit de omgeving van de rouwer komt
wie herkent dit ??

**Geplaatst**: 19-07-09 16:32

Re: hoe lang rouw je om je overleden hond?

Geplaatst: 19-07-09 16:32

ik denk dat je pas begrijpt hoe het voelt als je zelf afscheid heb moeten nemen van je dier,
plus voor de ene is het een grotere pijn als voor de andere.

Ik heb ook nog geen dag geleefd zonder aan hem te kunnen denken zins ik mijn hond heb moeten laten inslapen...
En veel begrip van de omgeving, ja gedeeltelijk wel gedeeltelijk niet, maar ik denk dat ze nooit kunnen begrijpen hoeveel pijn het daadwerkelijk doet.

voor hun is het "maar een hond" en voor jou je maatje... die er nu niet meer is.

geniet van je nieuwe hond, en geniet van de herinderingen van je andere...
sterkte.

**Geplaatst**: 19-07-09 16:33

Geplaatst: 19-07-09 16:33

die 8 maanden absoluut! ik ben er zo kapot van geweest toen ik mijn hond van 17 moest laten gaan....
dat is zo'n groot deel van je leven dan wat wegraakt...dat is echt heftig..

maar wel enorm steun gehad vanuit de omgeving..scheelt dat echt iedereen die ik ken dieren heeft..zij weten hoe dat voelt;)

**Geplaatst**: 19-07-09 16:35

Geplaatst: 19-07-09 16:35

Ik herken dit wel van mijn paard, alleen mensen die hetzelfde meegemaakt hebben, blijven open staan voor je moeilijke momenten. Mijn haflinger is op 6 oktober ingeslapen.

**Geplaatst**: 19-07-09 16:52

Re: hoe lang rouw je om je overleden hond?

Geplaatst: 19-07-09 16:52

Persoonlijk denk ik dat het al zou helpen als je de nieuwe hond een eigen kussen geeft en een nieuwe halsband. Dat is dan minder confronterend.

**Geplaatst**: 19-07-09 16:57

Geplaatst: 19-07-09 16:57

tamaramt schreef:
een verassend feit is dat een mens gemiddeld 8 maanden rouwt om zijn hond

Dan haal ik het gemiddelde wel omhoog.

Ik vind je verhaal heel herkenbaar. Vooral die mensen uit je omgeving die het niet begrijpen. Want het is 'maar' een hond.

Ik kan je alleen maar aanraden om jezelf tijd en rust te geven om het een plekje te geven. De nieuwe hond kan Taz nooit vervangen, maar je bent vast in staat om opnieuw lief te hebben en te genieten.

De scherpe kantjes van het verdriet gaan er ook in de loop van de tijd vanaf maar die tijd moet je dan wel nemen. Erg jammer dat je weinig steun vanuit je omgeving ontvangt, hopelijk vind je het hier een beetje en ook bij je nieuwe hond. Sterkte, maar ook veel plezier met je nieuwe hond!

**Geplaatst**: 19-07-09 16:59

Geplaatst: 19-07-09 16:59

Ik weet zeker dat ik er weken, zoniet maanden kapot van ben als één van mijn honden komt te overlijden, en dan vooral de kleinste.. (en met er kapot van zijn bedoel ik iedere dag huilen

).

Ik denk wel dat het een jaar zou duren voordat ik er zonder brok in mijn keel over kan praten..

**Geplaatst**: 19-07-09 17:58

Re: hoe lang rouw je om je overleden hond?

Geplaatst: 19-07-09 17:58

Bij het overlijden van onze vorige hond ben ik ook zeker 6 maanden van slag geweest, en misschien nog wel langer dan dat. De eerste tijd vinden mensen het wel rot voor je, maar daarna had ik niet het idee dat ik nog echt terecht kon bij mijn omgeving...
Het was 'maar' een hond en 'haha' bij het asiel had je zo een nieuwe... Dat soort reacties kwetsen me echt.
Voor mij is een hond een maatje voor het leven en een volwaardig lid van het gezin. Als zo'n geliefd dier overlijd heb je daar écht, écht veel verdriet van.
Gelukkig zijn er ook mensen die het wel begrijpen, 9 van de 10 keer mensen die zelf een hond hebben (gehad).

**Geplaatst**: 19-07-09 17:59

Re: hoe lang rouw je om je overleden hond?

Geplaatst: 19-07-09 17:59

Mijn hondje is nu een jaar geleden ingeslapen, maar ik mis der nog elke dag.
Het getrippel op de grond, de begroeting als je smorgens wakker word..
Ja het gemis is erg groot

**Geplaatst**: 19-07-09 18:06

Geplaatst: 19-07-09 18:06

Ik denk nog altijd terug aan alle honden die ik heb gehad, ze hebben allemaal een apart plekje in mijn hart, maar wel blij met de wetenschap dat ze een mooi leven hebben gehad
Gelukkig hadden ze allemaal hun eigen karakter en hun eigen eigenaardigheden..

**Geplaatst**: 19-07-09 18:11

Re: hoe lang rouw je om je overleden hond?

Geplaatst: 19-07-09 18:11

Heb 2 maanden geleden mijn oudste hond moeten laten inslapen. Het scheelt dat ik er nog 2 heb lopen. Maar het verdriet blijft. Heb er toch 12 jaar lief en leed mee gedeeld. Mijn omgeving snapt er niet veel van. Ik probeer me wel groot te houden maar zogauw er iemand over haar begint of over mijn vorige hond die ik toen moest laten inslapen beging ik toch weer te huilen. Dus het maakt niet uit hoelang het geleden is denk ik. De eerste hond die ik moest laten inslapen is 20 jaar geleden en nog mis ik hem.

**Geplaatst**: 19-07-09 18:13

Geplaatst: 19-07-09 18:13

Het is ook maar net welke band je met je dier hebt gehad. Ik kan mijn vorige honden die inmiddels al 14, 24 en 26 jaar geleden ingeslapen zijn ook vaak genoeg nog missen. Ik kan zelfs met weemoed terugdenken aan onze cavia die ook al 8 jaar geleden ingeslapen is. En wat kan jou het schelen als mensen dat niet begrijpen. Dat is hun tekortkoming. Verdriet is ook houden van namelijk

**Geplaatst**: 19-07-09 18:41

Geplaatst: 19-07-09 18:41

Wij moesten onze hond een half jaar nadat we hem uit het asiel hadden gehaald laten inslapen omdat hij een groot gevaar was voor onze omgeving.
Een hele moeilijke beslissing omdat het een tophond voor ons was en vol levenslust

Mijn vriend had het er ontzettend moeilijk mee, alleen maar huilen, niet meer naar buiten willen en geen eetlust meer.
Nog geen week later kochtten we een pup op aandringen van mij.

Geen enkele hond is in staat onze vorige hond te vervangen, maar een nieuwe hond vult wel de leegte op en geeft afleiding.
Het heeft bij ons heel goed uitgepakt, al moet ik nog steeds huilen als we praten over de vorige hond.
Omdat het zo pijnlijk is praten we nog steeds bijna niet over hem, maar hij is wel voor altijd in onze gedachten.
Het is nu ruim 2,5 jaar geleden.

Medeleven hebben we niet gehad van onze omgeving of dierenarts, iedereen vond het een rothond.
Alleen maar opmerkingen dat we er goed aan hadden gedaan of dat we het al veel eerder hadden moeten doen

**Geplaatst**: 19-07-09 18:47

Geplaatst: 19-07-09 18:47

Wij hadden 2 honden die 2 jaar ongeveer bij ons zijn geweest, ze waren van me nichten, (eerst van me tante die in 2006 is overleden) en ook een beetje van ons, maar mijn nicht kon er niet voor zorgen i.v.m verhuizing en baby enzo. Dus kwamen ze naar ons.
Na 1.5 jaar moest er 1 worden ingeslapen vanwege ouderdom, at niet meer enzo, en een halfjaar later moest de andere ook worden ingeslapen vanwege verlammingsverschijnselen, terwijl ze nog heel vrolijk was, maar ze kon gewoon niet meer lopen, heel lang hebben we toen nagedacht en toch maar het besluit genomen om in te laten slapen..
Het waren allebei Berner Sennen honden, en 1 was bijna 13 geworden, en de andere bijna 12, heel oud dus voor dit soort ras.
Ik had er veel verdriet van, vooral omdat ik de honden al heel me leven ken, en ze van mijn overleden tante waren..

**Geplaatst**: 19-07-09 18:57

Re: hoe lang rouw je om je overleden hond?

Geplaatst: 19-07-09 18:57

Mijn hond is 2 maanden geleden heel plotseling overleden, was in 2 min gebeurd, gezonde bull mastiff van 4 jaar, heb wel een week lopen janken en nu kan ik nog steeds niet echt zonder een traan te laten aan hem denken en over hem praten...
het was mijn beste maatje, heel veel mee meegemaakt en ik denk dat het ook nog wel ff duurt voordat ik alles echt een plekje heb kunnen geven....
gelukkig snapt iedereen in mijn omgeving het heel goed en krijg ik dus veel steun!
ik heb nu nog 1 hond een jackrussel, die vult de leegte wel op maar max zal altijd een gemis blijven!

**Geplaatst**: 19-07-09 18:59

Re: hoe lang rouw je om je overleden hond?

Geplaatst: 19-07-09 18:59

Mijn golden heb ik anderhalf jaar terug in moeten laten slapen en nog elke dag mis ik haar! Heb een ander hondje en ben gek ook met deze hond maar het gemis is er niet minder om!

**Geplaatst**: 19-07-09 20:12

Re: hoe lang rouw je om je overleden hond?

Geplaatst: 19-07-09 20:12

bij mij is het 12 jaar geleden en nog kan ik de videoband, van de dag dat ik hem kreeg, niet bekijken zonder te huilen

**Geplaatst door de TopicStarter** : 19-07-09 20:13

Geplaatst door de TopicStarter : 19-07-09 20:13

diessel schreef:
Wij moesten onze hond een half jaar nadat we hem uit het asiel hadden gehaald laten inslapen omdat hij een groot gevaar was voor onze omgeving.
Een hele moeilijke beslissing omdat het een tophond voor ons was en vol levenslust

was het zo n een agressieve hond geworden of was hij dat al toen je hem uit het asiel haalde

Mijn vriend had het er ontzettend moeilijk mee, alleen maar huilen, niet meer naar buiten willen en geen eetlust meer.
Nog geen week later kochtten we een pup op aandringen van mij.

Geen enkele hond is in staat onze vorige hond te vervangen, maar een nieuwe hond vult wel de leegte op en geeft afleiding.
Het heeft bij ons heel goed uitgepakt, al moet ik nog steeds huilen als we praten over de vorige hond.
Omdat het zo pijnlijk is praten we nog steeds bijna niet over hem, maar hij is wel voor altijd in onze gedachten.
Het is nu ruim 2,5 jaar geleden.

Medeleven hebben we niet gehad van onze omgeving of dierenarts, iedereen vond het een rothond.
Alleen maar opmerkingen dat we er goed aan hadden gedaan of dat we het al veel eerder hadden moeten doen

**Geplaatst**: 19-07-09 20:17

Geplaatst: 19-07-09 20:17

Ai, ik ben dan zeker erg hard. Natuurlijk huil ik maar na een paar weken denk ik alleen hoe leuk we het hebben gehad. Dat de hond een mooi leven had.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 19-07-09 20:17

Geplaatst door de TopicStarter : 19-07-09 20:17

saskiaojan schreef:
Mijn hond is 2 maanden geleden heel plotseling overleden, was in 2 min gebeurd, gezonde bull mastiff van 4 jaar, heb wel een week lopen janken en nu kan ik nog steeds niet echt zonder een traan te laten aan hem denken en over hem praten...
het was mijn beste maatje, heel veel mee meegemaakt en ik denk dat het ook nog wel ff duurt voordat ik alles echt een plekje heb kunnen geven....
gelukkig snapt iedereen in mijn omgeving het heel goed en krijg ik dus veel steun!
ik heb nu nog 1 hond een jackrussel, die vult de leegte wel op maar max zal altijd een gemis blijven!

jeetje; wat heftig; heb je je hond zelf in laten slapen of is hij zelf gestorven? veel sterkte ermee

**Geplaatst**: 19-07-09 21:19

Re: hoe lang rouw je om je overleden hond?

Geplaatst: 19-07-09 21:19

hij is zelf gestorven, waarschijnlijk een hartaanval als gevolg van een pijnprikkel waardoor hij in shock raakte en dat kon zijn hart niet aan, da is er nog bij geweest om 12 uur snacht maar mocht niet meer baten...

ff voor de duidelijk we lieten ze nog ff uit en hij speelde met een egel, we vonden hem met een stekel in zijn bek, dus daaruit concludeerde de da dat het een pijnprikkel moest zijn geweest....

**Geplaatst**: 19-07-09 22:30

Geplaatst: 19-07-09 22:30

Ik heb mijn honden nog.

Ik probeer er altijd voor de mensen te zijn als ze hun dierbare beest verloren hebben. Ik kan me niet anders voorstellen dan dat dat verschrikkelijk veel pijn doet.
Veel sterkte voor iedereen hier! :(:)

**Geplaatst**: 20-07-09 00:27

Geplaatst: 20-07-09 00:27

moeilijk,ik heb heel wat honden hier rondlopen,en ben in de afgelopen jaren wat honden kwijt geraakt...

mijn eerste hond die ik moest laten inslapen was een 4 jarige hond,waar ik knettergek op was,dat verdriet heeft lang geduurd,heel lang,echt het voelde zo onaf,zo'n jonge sterke hond...denk dat dat wel 2 jaar heeft geduurd,dat ik er zonder tranen over kon praten..

mijn 2de hond was mijn hond waarmee ik jaren samen had gewoond,alleen ze was zo oud,en zo "op" toen ze overleed,dat ik had veel verdriet,maar het voelde wel "goed" ,ik heb daar om gehuild,ook na een jaar nog wel bij het zien van haar foto's maar het was wel goed geweest,ze had echt een goed leven gehad,het was acceptabel..

hond 3 ,was heel verdrietig,dat was heca...een hond die we hadden opgevangen,die we nog zó graag langer bij ons hadden willen hebben,ze was zó lief,zo leuk,zo vol leven....heb daar veel verdriet om gehad...

hond nr 4...was kimmie..en dát is slecht...heel slecht...puppies van 19 weken oud in laten slapen

,onacceptabel...niet te bevatten,is niet goed..is zo'n inmens verdriet...

hond 5 ging een week later,daar heb ik vrede mee,die heeft een heel goed leven gehad,en was ook zo slecht geworden...we missen hem,maar niet zoals ie op het laatst was...

en ja hoe gaat de omgeving ermee om,ik heb inmiddels gemerkt dat het leven voor de omgeving gewoon doorgaat,je mag een week sippen,week 2 is het al van "oww nog steeds verdriet" en over week 3 maar niet te spreken,heel soms tref je mensen die begrijpen dat je het verlies niet kán verwerken in 2 weken tijd...

maar ik heb wel geleerd inmiddels mensen er vooral maar niet mee lastig te vallen...

overigens zijn sommige opmerkingen van mensen zo vreselijk hard,dat ik daar zo van dicht klap,dat ik besloten heb,dat het egwoon beter is om alles alleen te verwerken,of alleen bij mensen die écht snappen wat een verdriet een verlies doet..

zo zijn bv opmerkingen rondom kimmie:

-wees maar blij dat je haar nog niet zo lang had..kan je er ook niet zo veel van gehouden hebben..

-maar je wist toch dat ze ziek was,had je je maar beter moeten voorbereiden op haar dood

tot zelfs,dat ik niet moet zeuren,het was nl een maar "broodfokhondje" (was ze niet hoor,was een met 100% liefde opgegroeit hondje uit een eenmalig nestje bij particulieren,maar dat is tegenwoordig ook broodfok) ,dus ja,als je een broodfokhondje koopt,mag je niet zeuren of verdrietig zijn,was nl mijn eigen schuld dikke bult...

nee dank je...dit zijn opmerkingen waar ik nu echt helemaal niets maar dan ook niets mee kan....

**Geplaatst door de TopicStarter** : 20-07-09 07:29

Geplaatst door de TopicStarter : 20-07-09 07:29

hoi kimmie; ik heb je topic over kimmie ook altijd gevolgd en regelmatig schoten bij mij zelfs de tranen in de ogen
ik heb ook met het overlijden van mijn hond weinig begrip gehad
zelfs toen ik mijn werk gebeld had en bijna niet kon praten van het huilen en gezegd dat ik graag 1 vakantiedag op wilde nemen werd daar moeilijk over gedaan
ik kan nu nog ineens volschieten als ik aan taz moet denken
ik heb sinds woensdag een nieuwe hond rocky en deze gaat zelfs vaak op dezelfde plekjes als taz liggen
en soms, heel soms; lijkt het alsof ze naast me staat
als ik bv lag te slapen kwam ze regelmatig op de slaapkamer haar hoofdje op bed leggen bij mijn hoofd en soms zou ik zweren dat dat weer is

nu komt rocky af en toe ook op de slaapkamer en doet hetzelfde
taz is hier thuis op haar vertrouwde plek ingeslapen en daarna begraven in de tuin van mijn schoonouders waar ze toen ze leefde elke middag naar toe ging om lekker te spelen

**Geplaatst**: 20-07-09 11:46

Geplaatst: 20-07-09 11:46

Laika schreef:
Persoonlijk denk ik dat het al zou helpen als je de nieuwe hond een eigen kussen geeft en een nieuwe halsband. Dat is dan minder confronterend.

Ga ik wel doen straks.
Wij hebben met Beau ook heel bewust zijn eigen speeltjes en kussen weggegooid.......
En dat klinkt heel stom, maar bewaren wil ik het niet, want er zal niemand meer zijn die er iets mee doet, en dan blijft er maar één optie over.......

Mijn nieuwe hondenkind krijgt straks zijn eigen spullen, die ik met evenveel zorg en liefde voor hem zal uitzoeken, spulletjes die hij écht mooi vindt. Hij krijgt een paar mooie knuffels, een Kong, een lekkere zachte mand, leuk speelgoed. De bench heb ik nog wel (zo praktisch die dingen), maar ik wil niet dat een andere hond met Beau zijn speelgoed speelt, in zijn mand slaapt, en Beau zijn spullen gebruikt.

Ik kan je vertellen dat dat toch wel helend werkt. Ik heb het altijd zo gedaan, en het is fijn. Het geeft closure.
Ik mis Beau heel erg, maar ik krijg wel heel veel steun en begrip en liefde. Af en toe zomaar een bos bloemen, en allerlei mooie lieve dingen. Dat helpt. Wat ook helpt is dat ik op zoek ben naar een leuke hond. Eigenlijk gaat het best aardig met me

En dat is raar, ik voel me wat schuldig omdat ik niet méér huil, maar Beau is op zo'n mooi moment en op zo'n mooie manier gegaan, dat ik daar vrede mee heb. Ik heb goed afscheid kunnen nemen van hem, en ook dat helpt.
En ik heb werkelijk een schát aan prachtige, warme herinneringen...... zo mooi, zo lief, zo goed, zo warm........ daar word ik niet verdrietig van, maar juist dankbaar en blij.

Wij praten erg veel over Beau, we halen herinneringen aan hem op, we lachen om zijn grappen, we genieten van zijn warmte, en we houden gewoon van hem. En dat zal ik wel altijd blijven doen. Beau is zozeer een deel van mij, dat ik niet anders kan dan mijn herinneringen koesteren.
En wat Kimmie zegt, bij een oudere hond is het acceptabel. Het was zijn tijd en ik heb gedaan wat ik in mijn opinie moest doen.

Laatst bijgewerkt door Anoniem op 20-07-09 11:52, in het totaal 1 keer bewerkt

steunt de omgeving je bij de rouw van je hond