Geplaatst 
Hallo bokkers,
Vanavond is mijn (onze) kleine deugniet Fleur ingeslapen, met haar ben ik opgegroeid.
Fleur was mijn kleine ondeugende monstertje. Maar wel een monstertje waar heel het gezin verzot op was. Hoe vaak ik wel niet tranen met tuiten heb gehuild omdat ik haar weer eens kwijt was, dat is niet op 2 handen te tellen. Mijn vader zei altijd; ‘als je ‘koekje’ roept, komt ze wel.’ En daar stond ik weer langs het kanaal; ‘Fleurtje, Fleurtje, koekje!!!’ Maar nee, kleine ondeugd trok haar eigen plan. Staart tussen d'r benen en als een speer ging ze er vandoor, om vervolgens een rondje door het weiland te rennen, greppeltjes waren ook erg aantrekkelijk! Met een tevreden blik kwam ze altijd weer terug, soms na een kwartier maar vaak zat stond ik een uur lang te schreeuwen of ze alsjeblieft terug wilde komen.
Fleurtje werd ouder, eigenwijs bleef ze, maar in mindere mate. Al vaak heeft ze een momentje gehad waarvan wij dachten; 'zou dit het nou zijn?' Maar nee, zo'n taaie tante als ze was kwam er verschillende keren weer bovenop. Om vervolgens nog als een echte levensgenieter door het leven te gaan.
Maar helaas, afgelopen week ging het ineens heel snel bergafwaarts. Fleurtje was niet meer 'de' Fleurtje die we kenden. Ze wilde bijna haar mandje niet uit, moest veel spugen, continue aan de diarree maar wat ons het meeste zorgen baarde; ze at niet. Altijd, maar dan ook altijd at Fleurtje. Hoe beroerd ze ook was, haar eten was haar alles. Dus alle alarmbellen gingen bij ons rinkelen. Zo hebben we het even aangekeken, maar het werd niet beter. Haar lege blik in haar oogjes spraken boekdelen. Zodoende zijn we van het weekend om tafel gegaan en hebben we moeten besluiten dat het beter is om haar te laten inslapen.
Vanmorgen gebeld en vanavond konden we nog terecht. Zo snel..... Fleurtje had een hekel aan DA'en. Dus ik zag er als een berg tegenop om erbij te blijven. Maar ik zou erbij blijven, voor mijn maatje. Zo gezegd, zo gedaan. Ik ben er tot het laatst bij gebleven. Zoveel verdriet. Tranen die maar blijven stromen..
En nu, nu zit ik hier achter mijn laptopje, wetende dat ze nooit meer terug komt. En dat doet me verdriet, heel veel verdriet. Ik mis mijn kleine 'biggetje' zoals ik haar vaak noemde.... Maar niet alleen ik, de rest ook. Bovenal Banjer, haar honden- maatje.
Fleurtje is 15 jaar geworden. Hier samen met haar maatje, onze andere hond Banjer.
Ik mis je nu al, kleine deugniet van me!
http://94.100.115.78/600700001-60075000 ... _TL3V.jpeg
Groetjes,
Sanne
. 
