Geplaatst Echt een super lief beestje van ongeveer 2 jaar.
Ze is een zwervertje geweest en door een DA opgevangen.
Na 2 maanden foster home heb ik haar gekregen en ze was gelijk op haar plaats.
Lekker de hele dag slapen, af en toe kwam ze een knuffel halen, hapje eten en sliep weer verder.
Ze was de baas in huis en honden in haar domein? Nee die jaag je keihard de deur uit.
Een echt prinses, mijn prinsesje!!
Ik heb nooit problemen met haar gehad op medisch gebied, maar helaas zijn katten zo sterk als een huis en laten vaak pas laat weten dat er iets mis is.
Toen ik gister naar mijn werk ging was er niets aan de hand, ze had gewoon gegeten en ging weer op haar stoel liggen slapen, niets anders dan wat ze normaal deed.
Toen ik thuis kwam van mijn werk viel het me op dat ze niet naar me toe kwam om een knuffel of aai over haar kop kwam halen. Ik ben naar de logeerkamer gegaan waar ze altijd op "haar" stoel lag en vond dat ze nogal vreemd erbij lag. Ze reageerde niet toen ik haar aaide, terwijl ze anders altijd gaat staan.
Ik vond het niet kloppen en heb de DA gebeld, ik kon dezelfde avond nog terecht.
Ze heeft toen een prikje gekregen om de koorts te remmen, ze had 40,2, en dat zou 3 dagen werken en ze zou zich er beter door moeten voelen.
Ze heeft vannacht 4 keer overgegeven, ik wist niet of dit een bijwerking kon zijn van de prik dus heb vanochtend gelijk de DA weer gebeld.
Ik kon weer gelijk langskomen want het hoorde niet.
Weer voelden ze aan haar buikje en konden niets vinden, zat toch niet helemaal lekker en de DA was er niet gerust op. De koorts was wel gezakt naar 38,0. Ik ben toen doorverwezen naar de kliniek om foto's te laten maken en een uitgebreider onderzoek te laten doen.
Toen ik daar kwam werd haar buikje weer gevoeld, ook daar waren ze er niet gerust op en ze werd opgenomen.
Toen kreeg ik vanmiddag het verschrikkelijke telefoontje.
Ze is niet meer te redden.
Wat ze precies had is volledig langs me heen gegaan tijdens het gesprek maar het komt op het volgende neer: Haar slokdarm was ruim 3 á 4 cm dikker en volledig verstopt. Heel vreemd voor een kat zeiden ze. Ze kon haar eten niet binnen houden en braakte het daardoor uit. En toen kwam het.
"Het is chronisch, je kunt wel therapieën gaan doen maar daar heeft ze niets aan. Het wordt alleen maar erger en ze heeft vreselijk veel pijn. Het is beter om haar uit haar lijden te verlossen" Ik weet niet meer precies wat hij gezegd heeft want ik was er al helemaal niet meer bij met mijn hoofd, maar iets wat hier op leek.
Ik vind het niet eerlijk om een dier voor je eigen plezier en gezelschap te laten lijden, dat is egoïstisch vind ik. Ze was niet meer beter te maken, ze zou alleen maar meer pijn krijgen.
Daarom heb ik vanavond om half 7 mijn lieve Moira laten gaan.
Toen ik binnenkwam in de behandelkamer en ze opgehaald werd moest ze toch nog even laten weten aan een hond die langs liep dat ze zijn aanwezigheid niet op prijs stelde...
Ze werd op de behandeltafel gezet en ik wist dat ik de juiste keuze gemaakt had. Ze was helemaal op, je zag in haar ogen dat ze pijn had. Ze kroop tegen me aan en nog even met haar kunnen kroelen.
Ze is rustig heengegaan, en zal voor altijd een plaatsje in mijn hart hebben.
Rust zacht mijn lieve meisje!
