Geplaatst M'n vader, moeder en ik reden begin van de avond terug naar huis. Op een gegeven moment zien we een auto aan de kant van de weg staan en we zagen dat er wat voor lag. M'n moeder zei gelijk '' zet mij maar thuis af en gaan jullie ( mn vader en ik ) maar weer terug om te kijken of het Kyra niet was.
Dus zo gezegt zo gedaan, moeders thuis afgezet, en wij zijn weer terug gereden. Op het moment dat we er aan kwamen rijden zagen we al dat de dierenambulance ook net ter plekke was.
Ik ben de auto uit gesprongen en ben snel naar de overkant van de weg gelopen. Toen ik er was kon ik mn ogen niet geloven... Daar lag ze, levenloos in de berm.
Ik wist op dat moment niet meer wat ik moest, ik raaktte in paniek en zakte door mn benen heen. Enigste wat ik zei was : neee.. neee dit kan niet waar zijn.
Ik heb dr opgepakt en op mn schoot neer gelegd, voor mn gevoel heb ik er wel een kwartier gezeten. De vrouw van de dierenambulance vroeg of we dr mee naar huis wouden nemen. Heb er niet aan getwijfeld, Kyra ging mee naar huis.
Thuis aangekomen hebben we haar netjes in een doos gelegt en m'n vader heeft het dierencrematorium gebeld.
Vanavond rond 8 uur zijn we die kant op gegaan en hebben we afscheid genomen van ons meisje.. maandag word ze gecremeerd
en woensdag kunnen we haar waarschijnlijk weer ophalen in een kleine kat vormige urn.
Lieve Kyra, wat hebben we van je genoten mijn kleine meisje...
