Geplaatst Vanmiddag moest ik hem onder het bed vandaan halen, hij lag op een rugzak en ik kon hem er onderuit halen door aan een hengsel van de rugzak te trekken. Hij reageerde nergens op, probeerde te lopen, maar ook dat ging niet meer.
Gelukkig was er een vriendin bij en samen hebben we hem in het reismandje gelegd, maar dat ging niet helemaal soepeltjes, want hij werkte niet meer mee. Vervolgens hebben we een hondenmand gepakt en hem daarin gelegd.
De hele weg naar de DA ben ik blijven vragen: 'ademt hij nog?'.
Eenmaal bij de DA aangekomen vroeg ze of ik nog 10 minuutjes had, want ze was met een andere patient bezig, geen probleem. Er kwam een andere DA binnen en die heeft mijn DA bij haar patient weggehaald, het ging echt heel slecht met Kiddy.
Ze voelde dat zijn blaas tóch vol zat, gisterochtend hebben ze dat nog niet gevoeld (misschien was het toen ook nog niet zo, dat weet ik niet). Ze zei: 'hij is dood aan het gaan, ik kan hem open maken, dat is het enige wat ik op dit moment kan doen, maar ik weet niet zeker of hij daar levend doorheen komt'. Ze heeft hem een minimale dosis gegeven en hij begon haperend te ademen. Toen hij op de tafel lag begon hij met z'n ogen te draaien en ging door z'n bek ademen. Ze heeft 300cc urine (en bloed en pus, z'n uriniebuis was verstopt door pus, geen gruis) afgetapt via een spuit en de kliniek in Oudewater gebeld dat er nú een kat aan kwam voor penisamputatie. Ze zei er nog bij dat ze hoopte dat hij de reis zou overleven (10 min.).
Ik in een noodtempo daarheen gereden en Kiddy lag in z'n mandje bij mijn vriendin op schoot, die elke keer keek of hij nog ademde (hij lag onder een handdoek). Eenmaal binnen werd de DA bij haar patient weggehaald, Kiddy liep blauw aan en moest geintubeerd worden. Hij kreeg pure zuurstof binnen en kwam er al redelijk snel bovenop. Ik ben ondertussen gaan roken buiten en zij hebben hem gecatheteriseerd (stonk vreselijk wat eruit kwam). Later kreeg hij nog een infuus, want hij was uitgedroogd. Z'n nieren werkten nog, maar het was de vraag wat voor klap ze hadden gekregen. Toen hij vocht kreeg toegediend stopte zijn hart ermee... Wij moesten weg en toen we terug kwamen was hij dus dood, ze konden niets meer voor hem doen. Hij had klontjes in z'n bloed en die zijn naar zijn hart gegaan. Ik heb het precieze verhaal niet meegekregen (stond te janken als een klein kind), maar hij was zichzelf aan het vergiftigen en daardoor had hij dus ook een blaar op zijn tong (ureum) en kon hij niet meer lopen.
M'n vriend kwam binnen, tranen in z'n ogen, vriendin dikke tranen, iedereen die een dier verliest weet hoe het voelt.
Hij is nu naar mijn eigen DA zodat zij de penisamputatie kan oefenen op een dode kat, zodat ze dat in de toekomst zelf kan doen en ze mensen niet meer hoeft door te verwijzen. Ik heb twee weken de tijd om te beslissen wat ik met hem wil doen.
Ik ben er echt stuk van, ben al twee uur onophoudelijk aan het janken.
Mijn flessenbaby, mijn tuttel, mijn Kiddelientje, mijn blackypoes... Je mooie grijze stofpootjes als je van de bak kwam, je mooie witte tandjes en roze tongetje als je miauwde en ik je alleen maar kon zien door de ruit. Je geduld met de anderen, je knuffels en wasbeurten aan je mede-huisbewoners, je bewondering voor de kittens, je pootjes op mijn gezicht als ik verdrietig was, je liefde voor Jip die je adopteerde toen hij je voor de eerste keer zag, je pluizige lijfje tegen mijn buik onder de dekens. Dank je wel wat je voor me hebt betekend, ik ga je missen vriendje... wees lief voor je nieuwe vriendjes en ga maar genieten zonder pijn.
Doei lieffie...
