zat me zo dwars.
sorry voor het slechte typen amar ben niet zo kei in nederlands

rambo is een prachtmeid uit 2005.
mama is onze ukkie die helaas weggevallen is, maar om een lang verhaal kort te maken:
rambo is toen ze 6 maanden was zindelijk en wel naar mn zus gegaan.
daar mocht ze in de garage zitten wat niet echt ideaal is af en toe naar buiten.
meestal reageerde me zus haar emoties af op haar, daardoor was ze zo schuw geworden.
ze is geslagen ze is naar buiten gegooid, soms fietsen ze ,perongeluk, over haar heen.
na een paar jaar denk nu anderhalf jaar terug kwam ze bij ons.
helemaal schuw vertrouwde niets of niemand zat daar wat onder de tafel.
na een half jaar kon ik het niet meer aanzien, en ben rustig aan stapje voor stapje aan de slag gegaan.
eerst vluchte ze voor me ze was zo bang, dan kroop ze snel weer onder haar tafel.
na een tijdje kroop ze vaker onder haar tafel weg,liet ze zich optillen en aaien.
de volgende stap was dat ze op schoot sprong en lekker ging spinnen.
dat was zo mooi moment die lieve meid, de tranen schoten bijna in mn ogen.
langzamer hand vertrouwde ze ook mijn broers en zussen maar ook mijn ouders.
nadat een tijd zo bleef, kreeg ze een miskraam.
arm dier, maar een paar maanden later konden we het geluk niet op ze had een nest! we dachten die gaan binnen een week dood maarnee ze bleven leven.
nadat de kittens weg gingen en ze was geholpen,is een knopje omgegaan.
nu mag bijna alles met haar doen ze vertrouwd zelf kinderen die aan haar oren trekken!
ze ging weer spelen helemaal gek doen.
dat geeft zo goed gevoel.
dat ze weer kat kan zijn en niet maar die bange rambo.
ze mauwt weleens als je haar optilt maar niet meer zo vaak,ze is heel brutaal maar luistert wel.
ze houdt niet van enge foto toestellen en van iets groots bij haar hoofd, dus je kan haar geen kusje op het hoofd geven. maar daar werken we aan!
ik moest het kwijt ik ben zo trots op mijn meid,schiet spontaan in de tranen
rambo mijn super meid voor altijd bij elkaar

