Bokt.nl

**Geplaatst door de TopicStarter** : 06-11-08 21:14

Dagboek van een hond.

Geplaatst door de TopicStarter : 06-11-08 21:14

Hoe meer mensen nog eens met hun neus op de feiten worden gedrukt hoe beter..
----------------------------------------
dagboek van een hond

Week 1:
Vandaag ben ik één week oud. Wat is dit een schitterende wereld waarin ik terechtgekomen ben !

Maand 01:
Mijn mama past heel goed op me, ze is een schitterend voorbeeld

Maand 02:
Vandaag hebben ze me bij mama weggehaald. Ze was erg onrustig, en met haar ogen zei ze me 'tot ziens'. Ik hoop dat mijn nieuwe ?menselijke familie? net zo goed voor me zorgt, als zij gedaan zou hebben.

Maand 04:
Ik ben snel gegroeid, alles is interessant voor me. Er zijn een paar kinderen in huis, en voor mij zijn ze als ?broertjes?. We zijn erg onrustig, zij trekken aan mijn staart en ik ga ze spelenderwijs bijten

Maand 05:
Vandaag op mijn donder gekregen.
Baasje was kwaad omdat ik binnen geplast had, maar ze hebben me nooit gezegd waar ik het moet doen. Ik moest trouwens in de andere kamer slapen en ik hield het niet meer!

Maand 12:
Vandaag ben ik één jaar oud geworden. Ik ben volwassen. Mijn baasjes hebben gezegd dat ik groter ben dan ze verwacht hadden. Wat zullen ze trots op me zijn

Maand 13:
Wat voel ik me slecht vandaag. Mijn ?broertje? had mijn bal afgenomen. Ik blijf altijd van zijn spullen af. Dus pakte ik hem weer terug. Maar mijn kaken zijn erg sterk, dus heb ik hem, zonder het te willen, pijn gedaan. Na de schrik hebben ze me zo aan de ketting gelegd, dat ik niet eens in de zon kan liggen. Ze zeggen dat ze me in de gaten zullen houden, de ondankbare. Ik begrijp er helemaal niets van.

Maand 15:
Niets is meer zoals vroeger ... ik leef in het hok. Ik voel me erg alleen, mijn familie houdt niet meer van me. Soms vergeten ze zelfs dat ik honger en dorst heb. Als het regent, heb ik niet eens een dak om onder te schuilen.

Maand 16:
Vandaag hebben ze me binnen gehaald. Zeker heeft mijn familie me vergeven, en ik was zo content dat ik vreugdesprongen maakte. Mijn staart leek wel een vlag in de wind. Beter nog zelfs, ze nemen me mee in de auto. We rijden en ineens stoppen ze. Ze maken de deur open en ik eruit, leuk een dagje met mijn familie op het platteland. Ik snap niet waarom ze de deur dichtdeden en gingen.
?Hé, luister, wacht nu!? Jullie ... jullie vergeten me!
Ik rende met al mijn kracht achter de auto aan. Mijn angst steeg toen mijn krachten minder werden en zij niet stopten: ze hadden me vergeten

Maand 17:
Ik heb geprobeerd de weg terug naar huis te vinden, tevergeefs. Ik ben verloren. Op mijn weg zijn mensen met een goed hart, die me verdrietig aankijken en me wat te eten geven. Ik bedank ze uit de grond van hart met mijn lieve blik. Ik zou willen dat ze me adopteren en ik zou de trouwste hond van allemaal zijn. Maar ze zeggen alleen maar ?arme hond?, hij zal de weg wel kwijt zijn.

Maand 18:
Een van deze dagen kwam ik langs een school, en ik zag veel kinderen en jongeren, net als mijn ?broertjes?. Ik ging wat dichterbij, en een groepje, lachend, gooide stenen naar me ?om te zien wie het beste gooide?. Één van deze stenen raakte mijn oog, en sinds die tijd kan ik er niets meer mee zien.

Maand 19:
Het lijkt gelogen, maar toen ik er nog wat beter uitzag, hadden de mensen eerder medelijden met me. Nu ben ik mager, mijn uitzien is veranderd. Ik heb mijn oog verloren en de mensen jagen me met een bezem weg, terwijl ik toch alleen maar even in een beetje schaduw wil liggen.

Maand 20:
Ik kan me bijna niet meer bewegen. Vandaag probeerde ik de straat over te steken. Volgens mij was ik toch op een veilige plaats, genaamd ?de goot?, maar ik zal nooit de tevreden blik van de chauffeur vergeten die zelfs extra bijstuurde om me maar niet te missen. Had hij me maar doodgereden, maar hij heeft me alleen maar de heup ontwricht. De pijn is verschrikkelijk, mijn achterpoten reageren niet meer, en met moeite heb ik me op een beetje gras langs de weg kunnen slepen.

Maand 21:
Ik zit nu al 10 dagen in de zon, de regen en de kou, zonder te eten. Ik kan me niet meer bewegen, de pijn is ondraaglijk. Ik voel me slecht, ik lig op een vochtige plaats, en het lijkt wel of zelfs mijn haren uitvallen. Sommige mensen die voorbijkomen, zien me niet eens; anderen zeggen ?blijf daar maar bij weg?. Ik ben bijna bewusteloos, maar een vreemde kracht liet me mijn ogen nog één keer openen. De zachtheid in haar stem deed me reageren. ?Arme hond, kijk nou eens hoe ze je hebben achtergelaten? zei ze. Bij haar was een meneer in een witte jas, hij begon aan me te voelen en zei: ?Het spijt me mevrouw, maar voor hem is het al te laat, het is beter hem uit zijn lijden te verlossen.? De vriendelijke dame begon te huilen en knikte alleen maar. Met mijn laatste kracht bewoog ik mijn staart en ik keek haar dankend aan, zij die me zou helpen te gaan rusten. Ik voelde een klein prikje van de injectie en toen sliep ik, voor altijd eraan denkend waarom ik geboren was als toch niemand van me hield
De oplossing is niet een hond op straat te zetten, maar hem op te voeden!
Een hond is aangenaam gezelschap, geen probleem!
Help mee de mensen hiervan bewust te maken, en zo het probleem van straathonden op te lossen.
Als je dit bericht niet doorstuurt of wil wissen, kijk dan nog eens in je hart of dieren je inderdaad niet interesseren.

Ik kreeg dit berichtje in me hyves en kende hem nog niet, vond hem wel erg verdrietig Huilen

**Geplaatst**: 06-11-08 21:18

Re: Dagboek van een hond.

Geplaatst: 06-11-08 21:18

Jeetje, krijg er echt even kippenvel van. Dat is echt heel erg sneu! Scheve mond

Niet best dat sommige mensen dit hun honden echt aan doen hé..

**Geplaatst**: 06-11-08 21:21

Re: Dagboek van een hond.

Geplaatst: 06-11-08 21:21

PPff wat een vreselijk dagboek. En helaas, het gebeurt echt.

**Geplaatst**: 06-11-08 21:22

Re: Dagboek van een hond.

Geplaatst: 06-11-08 21:22

Ken je dit verhaal al; [ het is bijna zo'n zelfde... ]
Hoe kon je??
-toen ik pup was amusseerde ik je met mijn gekke streken en maakte je aan het lachen.Je noemde me je kind,en ondanks een aantal kapot gekauwde schoenen en wat vermoorde kussentjes werd ik je beste vriend.Als ik "stout" was ,schudde je met je vinger naar me en vroeg je me "hoe kon je" maar dan gaf je weer toe en rolde me op mijn rug om mijn buik te kriebellen.
-Mijn zindelijkheid training duurde wat langer dan verwacht omdat je het vreselijk druk had,maar daar hebben we allebij kei hard aan gewerkt. Ik weet nog dat ik "s nachts mijn neus tegen je aanschurkte en dat ik naar je diepste geheimen en dromen luisterde,ik kon me geen beter leven voorstellen,we maakten lange wandelingen en renden door het park,maakten ritjes met de auto,stopten om een ijsje te kopen (ik kreeg het hoorentje want ijs was niet goed voor honden zei je) en ik deed lange dutjes in de zon en wachte tot je aan het eind van de dag thuis zou komen.
-Geleidelijk ging je meer tijd aan je werk en carriere besteden,en meer tijd aan het zoeken van een menselijke partner,ik wachte geduldig op je trooste je als je gekwetst of teleurgesteld was,gaf je nooit op je kop als je een verkeerde beslissing nam en sprong vrolijk in het rond als je thuis kwam.En toen werd je verliefd.-zij inmiddels je vrouw- is geen "hondenmens" Toch verwelkomde ik haar in het huishouden,probeerde haar genegenheid te geven en gehoorzaamde haar. Ik was gelukkig omdat jij gelukkig was.
-Toen kwamen de menselijke babys en ik deelde in je opwinding.Ik was gefassineerd door hun roze huidje,hoe ze roke,en ik wilde ze zo graag ook bemoederen. Alleen maakten jij en zij zich zorgen dat ik ze pijn zou doen,en ik werd de meeste tijd naar een andere kamer verbannen,of de bench.
oh ik wilde zo graag van ze houden maar ik werd een "gevangene van de lievde" .
-Toen ze groeiden werd ik hun vriend. Ze hingen aan mijn vacht en trokken zichzelf op wiebeligge beentjes op,staken hun vingers in mijn ogen,onderzochten mijn oren,gaven me kusjes op mijn neus.Ik hield van ze van hun aanrakingen -jouw aanrakingen waren nu zo zeldzaam- en ik zou hen met mijn leven hebben verdedigd als het nodig was geweest
Ik glipte stiekem in hun bedden en luisterde naar hun zorgen en geheime dromen,en samen wachten we op het geluid van jouw auto op de oprit.
-Er was een tijd dat ,als mensen je vroegen of je een hond had je een foto van mij liet zien en hen verhalen over mij vertelde.De afgelopen jaren antwoorde je slechts "ja" en veranderde van onderwerp.
Ik was van "jouw hond" verworden tot slechts "een hond" en iedere euro die je aan mij besteede was er een teveel.
-Nu heb je een carriere in een andere stad,en jij en je gezin verhuisden naar een appartement waar geen honden toe gestaan zijn..je hebt de juiste beslissing genomen voor je "gezin".
Maar er was een tijd dat "ik" je enigste gezinslid was.
IK was blij opgewonden over de autorit,totdat we bij een dierenasiel stopten. Het rook naar honden en katten,naar angst en hopeloosheid. Je vulde de papperassen in en zei "ik weet zeker dat jullie een goed thuis voor haar vinden" zij haalden hun schouders op en keken je meewarig aan. Zij kennen de harde werkelijkheid voor een hond van middelbare leeftijd zelfs een met "papieren"
-Je moest de vingertjes van je zoon van mijn halsband lostornen terwijl hij schreeuwde "nee pappa" laat ze niet mijn hond mee nemen!!!!!
En ik maakte me zorgen om hem ,en over "respect voor alle leven"
Je gaf me een afscheidsklopje op mijn hoofd.Je vermeed mij in de ogen te kijken,en weigerde beleefd mijn halsband en riem mee te nemen. Je moest nog een dead-line halen -en ik nu ook-.
Na je vertrek zeiden de twee aardige dames dat je waarschijnlijk al maanden wist dat je zou verhuizen en dat je geen poging had gedaan om een goed thuis voor me te vinden. Ze schudden hun hoofd en zeiden "hoe kon je"
-Ze geven ons in het asiel zoveel aandacht als mogelijk is met hun drukke bezigheden.Ze voorden ons natuurlijk,maar al dagen heb ik geen trek meer. In het begin rende ik iedere keer als er iemand langs kwam naar het hek,hopend dat "jij" het was dat je van gedachten veranderd was ,dat dit slechts een nare droom was. Of ik hoopte tenminste dat het iemand was die medelijden met me had ,die me zou redden.
Toen ik me realisceerde dat ik niet op kon tegen die met gekke fratsen aandachtvragende pupjes ,die geen idee hadden wat hen te wachen stond,trok ik me maar terug in het verste hoekje van mijn kennel en wachte af.
-Ik hoorde haar voetstappen toen ze me kwam halen aan het eind van de dag,en ik liep met haar terug de gang door naar een apparte kamer. Een gelukzalig stille kamer. Ze plaatste me op tafel en wreef over mijn oren en vertelde me dat ik me geen zorgen moest maken.Mijn hart bonkte in afwachting van wat er ging gebeuren,maar ook voelde ik een zekere "opluchting".
De "gevangene van de lievde" was aan het einde van haar dagen gekomen,omdat het mijn aard is had ik met haar te doen,de last die zij moet torsen is zwaar dat weet ik zoals ik ook altijd jouw stemmingen aanvoelde.
Voorzichtig plaatst ze tournique om mijn voorpoot terwijl er een traan over haar wang gleed. Ik lite haar hand op dezelfde manier als ik altijd bij jou deed om je te troosten,al die jaren geleden.Met grote vaardigheid liet ze de injectienaald in mijn ader glijden .toen ik de steek voelde en de koude vloeistof door mijn lichaam verspreide ging ik slaperig liggen en keek haar in de ogen en fluisterde "hoe kon je"?
-MIschien begreep ze mijn hondentaal want ze zei "het spijt me zo" ze hield me tegen zich aan en legde me uit dat het haar taak was om er voor te zorgen dat ik naar een betere plek ging,waar ik niet genegeerd werd,mishandeld of verlaten kon worden of voor mezelf moest zorgen.
een plaats van licht en lievde zo verschillend van dit aardse bestaan. Met het laatste beetje kracht dat ik nog had,probeerde ik haar met een laatste kwispel te vertellen dat mijn "HOE KON JE" niet tegen haar gericht was .
Ik dacht aan jouw "lieve baas".Ik zal altijd aan je denken en altijd op je wachten .

**Geplaatst**: 06-11-08 21:24

Re: Dagboek van een hond.

Geplaatst: 06-11-08 21:24

Ik kende die al. Ook al zo vreselijk

**Geplaatst**: 07-11-08 00:06

Re: Dagboek van een hond.

Geplaatst: 07-11-08 00:06

Ik denk dat dit vooral realiteit in het buitenland is (niet het achterlaten). In Nederland is men toch meer met dieren dan daar.

**Geplaatst**: 07-11-08 00:12

Re: Dagboek van een hond.

Geplaatst: 07-11-08 00:12

Wel of geen buitenland. Mensen moeten goed nadenken wanneer ze een dier in huis halen!
Dit geldt namelijk voor heel veel dieren op de wereld!