Geplaatst 01-06-'08 hebben wij onze lieve Vito in moeten laten slapen, omdat hij gewoon écht op was...
Nu, bijna 3 maanden verder, is het nog steeds even moeilijk...
Het is zo stil als ik thuiskom. Vito kwam altijd piepend met een knoop in zijn bek naar me toe rennen, en nu..? Stilte...
Vito die altijd vrolijk was, en een echte knuffelhond, waar je ook fantastisch mee kon stoeien, was ineens niet meer hetzelfde.
Het was gewoon beter zo, hij was niet meer zichzelf. Mijn lieve hond mocht niet lijden, hadden we van te voren afgesproken, dus helaas hebben we snel besloten hem in te laten slapen, die avond nog.
In December kwam ik van school, en de honden waren niet thuis.. Mijn moeder was ook weg, en de auto stond niet meer voor de deur... Ik mijn moeder gebeld waar ze was, maar ze was met Vito naar de DA geweest, ''omdat hij niet zo lekker in zijn vel zat de laatste 2 dagen.'' Toen ik vroeg wat er was, ''ik ben zo thuis.''
Dat klonk niet best.
Vervolgens hadden we dus te horen gekregen dat hij een ernstige hartafwijking had, en dat hij een kwaadaardig tumor had. En dat.. dat ging niet samen & hij had 2 maanden gekregen.
Uiteindelijk hebben we 4 maanden extra gekregen, want hij was 6 maanden nog bij ons...
Lieve Vito. Ik mis je zo.
Filmpje van mijn práchtige hond
Snap goed dat je hem mist hoor, knappe hond was hij...echt zonde dat hij ziek was. nog veel sterkte ermee 