Moderators: Essie73, NadjaNadja, Muiz, Telpeva, ynskek, Ladybird, Polly
ponyparadijs schreef:O die jasjes geven hier ook problemen.
Dat Sasja hier net was hadden we ook zoveel sneeuw en zag je gewoon dat ze het koud had. Dus een jas gekocht en deze aangetrokken dat we naar buiten gingen.
Jas was geen lang leven beschoren. Binnen 5 minuten compleet aan flarden.
Dat zelfde doet ze trouwens ook met tuigjes. Ik had bedacht dat een tuig toch prettiger moet zitten dan een band om je nek.
Maar Sasja was het daar niet mee eens. Knipkiezen erop en stuk was hij. En vraag me niet hoe ze het doet maar op zo'n moment is ze een slangehond.
SusanH schreef:Kaatjemuts: die blik van je hond zegt genoeg![]()
Machie: wat een leuk hondje is dat!
Timo heeft geen jasje nodig. Die gaat gewoon een paar keer per dag de tuin in om te rollen in de sneeuwvindt 'ie lekker.
? net alsof ze zegt; ik haat je, schaam me dood!!
! Als ze in de tuin is of gewoon wandelt, dan kan ik het haar ook niet aandoen, maar op stal kan ze zonder jas bijna niet lopen, zo rilt ze
... Daar zit ze veel meer en langer stil, helaas..
(dus zoek ik een slachtoffer om ze erop te zetten!
en die trui staat ook leuk
). Gisteren wilde Timo niet ruilen voor een brokje en heb ik kunnen wachten tot het op was, vandaag wilde hij gelukkig wel. Tot de sneeuw weg is maar even niet los dus. Kan nu zelf gewoon niet zien of er ergens iets eetbaars ligt.
wij hebben alleen nog maar asielhonden gehad en die hadden het allemaal...leek wel of ze nooit eten kregen

), waarbij de mensen van het asiel ook zeiden dat hij vrij uniek op mij reageerde, heel anders dan op alle andere mensen die voor hem geweest waren, was het helemaal raak. Ik had toen nog drie weken de tijd om voor te bereiden (ik zou nog een paar dagen weggaan, voor die tijd wilde ik hem dus sowieso niet ophalen, plus dat hij moeite heeft met vreemden en ik een soort van 'ontvoering' dus niet zo'n handig plan vond), en ben gedurende die drie weken drie keer per week naar het asiel geweest om met hem bezig te zijn. Tegen de tijd dat ik hem meenam naar huis was er dus al een aardige basis gelegd.