Bokt.nl

**Geplaatst**: 26-03-21 11:42

Re: Stel, geld speelt geen rol, hoever ga je met behandelen?

Geplaatst: 26-03-21 11:42

Het komt idd vaak voor, maar de meningen zijn verdeeld

Persoonlijk zou ik geen boxrust houden bij peesblessures maar het dier een jaar op de wei gooien. Anderzijds, als het een jong paard betreft en de peesblessures zijn zodanig dat alleen een toekomst als weidemaatje misschien mogelijk is, laat ik het gaan.

**Geplaatst**: 26-03-21 11:56

Geplaatst: 26-03-21 11:56

anjali schreef:
Revalidatie peesblessure met boxrust komt anders heel erg veel voor.Als men dat niet acceptabel zou vinden,dan waren er nu al heel veel paarden weg!Het is wel een naar iets en ik zou niet gauw een paard kopen waarvan ik zou weten dat hij een geschiedenis met peesproblemen heeft.

Maar deels zijn dingen ook wel achterhaald of spelen veeartsen op safe. Paarden die doorgaans weinig buiten komen en buiten gek doen is toch nog steeds het beeld.

Ik ken vooral een aantal gevallen die na lang revalideren (een aantal keer ) terugvallen.

En een aantal paarden die allerlei therapie hebben gehad maanden lang a duizenden euro's en verbeterd zijn. Maar er is geen enkel bewijs dat het niet vooral de tijd is die het heeft geholpen met genezen.

Wij hebben ook gekozen voor 24/7 buiten met een vrij spoedig, positief resultaat.

Een ander geval; Mijn merrie staat met haar onderbeen compleet open. We zijn naar de kliniek gereden en daar is het goed schoongemaakt en geniet. Veearts had echt vrijwel geen houvast en zei dat het niet ging houden. Been was ook dik. Ze kreeg er een stevig steunverband om.

Ze stond met onze 2 ruintjes op zwarte grond, dus soms drassig, maar doorgaans droog. Thuis gewoon terug gezet. Haar opsluiten en weghouden bij haar vriendjes, zou veel meer gedoe en ellende geven.
Na 3 dagen kwam de veearts. Verband eraf, nietjes zaten keurig en been was ook niet meer vol op spanning. Veearts was verbaasd, maar ook positief dat gewoon rondlopen juist beter was geweest voor het been. Het was ook keurig schoon onder het verband. Elke 3 dagen nieuw verband gehad en ab spray. Omdat het zo netjes was na 2 weken nog een week met de nietjes bloot gelopen. Daarna alles eruit en er was al heel snel niet eens meer iets te zien.
Ik had vooraf foto's moeten nemen van de wond als bewijs voor mensen, maar ik denk daar meestal niet aan helaas.

**Geplaatst**: 26-03-21 12:12

Re: Stel, geld speelt geen rol, hoever ga je met behandelen?

Geplaatst: 26-03-21 12:12

Bij oude dieren kan je op een gegeven moment toch de aftakeling niet meer tegen houden.
Hebben onze 13 jarige Franse bulldog 2x geopereerd aan een mastceltumor, maar nu laten we ze zitten, niet vanwege de kosten maar omdat het toch niet te stoppen is en de levensverwachting is niet meer heel lang.
Ze heeft ook een hernia gehad en als het weer slechter gaat dan laten we haar natuurlijk weer manueel behandelen want dit geeft goede resultaten op korte termijn.
Chemokuren zou ik nooit aan beginnen.

**Geplaatst**: 26-03-21 13:15

Geplaatst: 26-03-21 13:15

Avanti schreef:
Bij oude dieren kan je op een gegeven moment toch de aftakeling niet meer tegen houden.
Hebben onze 13 jarige Franse bulldog 2x geopereerd aan een mastceltumor, maar nu laten we ze zitten, niet vanwege de kosten maar omdat het toch niet te stoppen is en de levensverwachting is niet meer heel lang.
Ze heeft ook een hernia gehad en als het weer slechter gaat dan laten we haar natuurlijk weer manueel behandelen want dit geeft goede resultaten op korte termijn.
Chemokuren zou ik nooit aan beginnen.

Het is zeker dat je met alle geld van de wereld niet kunt voorkomen dat levende wezens ziek worden en dood gaan.

**Geplaatst**: 26-03-21 14:02

Re: Stel, geld speelt geen rol, hoever ga je met behandelen?

Geplaatst: 26-03-21 14:02

Bij oude dieren is het soms extra moeilijk.

Heb 3x een jonger paard laten inslapen die duidelijk iets mankeerden.

Mijn 23jr ruin is nu ingeslapen in nood. Mankeerde wel al dingetjes, maar bleef redelijk goed te noemen. Bij ouder worden gaan dingen soms ook geleidelijk en is het soms steeds een dingetje erbij. Dieren passen zich soms ook goed zelf aan op een beetje langzamer lopen, moeilijker eten of wat je dan ook maar ziet.

Bij die dingen zegt een veearts ook vaak; ja, ze worden ouder, maar gaat goed zo. Je kan dan hooguit kiezen, dat als er iets overheen komt, je niet kiest voor behandelen.

**Geplaatst**: 26-03-21 14:14

Geplaatst: 26-03-21 14:14

-

Laatst bijgewerkt door Nobel01 op 02-08-23 08:44, in het totaal 1 keer bewerkt

**Geplaatst**: 29-03-21 12:03

Geplaatst: 29-03-21 12:03

Poekkie schreef:
Het komt idd vaak voor, maar de meningen zijn verdeeld
Persoonlijk zou ik geen boxrust houden bij peesblessures maar het dier een jaar op de wei gooien. Anderzijds, als het een jong paard betreft en de peesblessures zijn zodanig dat alleen een toekomst als weidemaatje misschien mogelijk is, laat ik het gaan.

Gevaarlijke uitspraak.

Het is per peesblessure echt heel verschillend. Ik heb er één mee naar de ellende geholpen omdat het advies “ gooi maar op de wei” was . Uiteindelijk moeten laten inslapen terwijl het met een langere periode van boxrust prima te genezen was geweest.

**Geplaatst**: 29-03-21 12:28

Geplaatst: 29-03-21 12:28

Ik heb hier een paard van een vriendin gehad.
Ik ben echt tegen boxrust, maar bij die was het echt er op of er onder.
1 mini verkeerd sprongetje en het was gedaan.
We hebben het geprobeerd, steeds een ander paard er naast binnen gehouden, de rest buiten en gerouleerd. Stappen aan de hand, ook een leuke met sneeuw

Maar hij heeft zich geweldig gedragen.
Later buiten gezet in een weitje van 5x5, wat langzaamaan groter werd.
En het paard is helemaal genezen

Als je weet dat met die 6 weken boxrust er nog 10 jaar gewoon gezond paard achteraan kan komen, kijk ik er toch even anders tegen aan dan bijvoorbeeld bij een paard dat al in zijn laatste levensfase zit.

**Geplaatst**: 29-03-21 12:35

Geplaatst: 29-03-21 12:35

Pareltjes schreef:
Poekkie schreef:
Het komt idd vaak voor, maar de meningen zijn verdeeld
Persoonlijk zou ik geen boxrust houden bij peesblessures maar het dier een jaar op de wei gooien. Anderzijds, als het een jong paard betreft en de peesblessures zijn zodanig dat alleen een toekomst als weidemaatje misschien mogelijk is, laat ik het gaan.

Gevaarlijke uitspraak.

Het is per peesblessure echt heel verschillend. Ik heb er één mee naar de ellende geholpen omdat het advies “ gooi maar op de wei” was . Uiteindelijk moeten laten inslapen terwijl het met een langere periode van boxrust prima te genezen was geweest.

Dat is minstens zo een gevaarlijke uitspraak.

En je maakt jezelf gek als je denkt dat het bij een andere keuse wel goed was gegaan.

Wij hebben mijn ruin met dubbele peesblessure dus wel 24/7 buiten gezet en bij hem heeft het zeker geholpen.
Maar je kan zaken niet terugdraaien of omdraaien. Het heeft alsnog even geduurt en ik heb daarnaast nog op het harde gelopen elke dag.
Ik hoor ook mensen die een andere weg kiezen en dan zeggen dat hun paard na 3 maanden genezen was door behandeling X. Maar als je die weg kiest, weet je nooit of het speciaal door die behandeling kwam of dat die 3 maanden sowieso voor genezing hadden gezorgd.
En was het dan 3 maanden rust, de behandeling of het stappen? Dat kan je haast niet exact meten. Ook niet als je 2 gevallen naast elkaar zet, omdat elk geval net anders is.

Naar buiten gooien, betekent niet per se dat ze op de wei moeten rennen en gek doen. Ook dan geldt nog steeds dat de ondergrond wel goed moet zijn, beweging verdeelt over de dag het beste is, de rest van de gezondheid meetelt etc.

Mijn ruin kreeg een peesblessure voor er overheen. Ging voor mn neus flink onderuit in een slechte binnenbak. Er kwam een andere veearts en die adviseerde de paddock kleiner te maken. Op en neer naar stal was toen te ver, was daar afhankelijk van stal en hem apart opsluiten op stal na jaren 24/7 met zijn vrienden, had echt toestanden op stal gegeven.
Voer aangepast, maar kan niet zonder eten staan.

Hij kreeg littekenweefsel. Ik voelde het vrij snel en we hebben het met zalf en massage weg kunnen krijgen grotendeels. Hij werd wel hb en begon te hoesten, dus we vielen van ene in andere. Stilstaan was gewoon voor hem en de rest van zijn gezondheid echt niet goed.

Het is nog 4jr redelijk goed gegaan, omdat we hem op een eigen plek konden houden en daarna aan huis. En hij deed ook weleens gek toen hij goed in zijn vel zat, maar niet tijdens de fase dat hij last en problemen had. Dan is je eigen kudde bijv weer een fijne stabiele factor.

Maar voor herstel is beweging ook nodig voor de darmen, dus spijsvertering en de bloedsomloop.

Ik zie mensen na 3 maanden boxrust opbouwen. Doe je dat goed en netjes en neemt men de tijd, kan je dat echt goed aanpakken. Maar vaker gaan mensen te snel en je ziet heel veel paarden terugvallen of iets anders krijgen, omdat de rest van het lijf vergeten wordt, dat ook 3 maanden stil heeft gestaan.

En het gaat hier over geld. Maar heel vaak spreek je mensen die zeggen; ik heb geen tijd om 2 of 3x pd te wandelen. In principe kost wandelen niks, maar er naartoe wel. En het kan zijn dat je anderen moet vragen en of betalen.
Men vindt een revalidatie stal soms duur, maar vaak valt dat nog best mee als je alles bij elkaar optelt.

Ons paard moest waarschijnlijk 8 maanden tot een jaar op stal, dus dat ging ons destijds te ver. Nu had het heel anders geweest en weten we alweer veel meer, zijn behandelingen anders en soms beter. Maar je kan het een paard niet uitleggen.

**Geplaatst**: 29-03-21 13:24

Re: Stel, geld speelt geen rol, hoever ga je met behandelen?

Geplaatst: 29-03-21 13:24

Ik ben gelukkig nog nooit in een situatie geweest waarbij geld de doorslaggevende factor was bij wel of niet behandelen. Maar ik durf wel met zekerheid te zeggen dat de beslissingen die ik heb moeten nemen exact hetzelfde waren geweest met onbeperkte financiële middelen.

Voor mij is eerlijkheid naar het dier het belangrijkst, zo heb ik bij 2 van onze hondjes die allebei dingen mankeerden die qua ‘gradatie’ van ernstigheid overeen kwamen compleet verschillende beslissingen genomen.
Hondje 1 was een heel onafhankelijk diertje, die vond oud worden gewoon niet bepaald geslaagd en had zichtbaar minder plezier in het leven naarmate ze meer moeite kreeg. Ze had Cushing’s en toen ze achteruit ging heb ik de beslissing behoorlijk snel genomen, daar is niks levensverlengends gedaan.
Hondje 2 had DM, hele nare aandoening, maar over het algemeen niet pijnlijk, achterhand raakt verlamd (hoewel het bij hem nooit tot complete verlamming is gekomen, dat had te ver gegaan). Liep moeilijk en kon zelf nergens meer opspringen, maar was een blij ei wat al hobbelend vol enthousiasme zijn balletjes kwam brengen. Werd lopen te moeilijk dan vond hij het meer dan prima om gedragen te worden, en hij werd snel heel handig in duidelijk maken dat hij een trapje of de bank op wilde bijvoorbeeld. Dat hij maar 7 kilo woog hielp ook. Ik durf 100% zeker te zeggen dat hij het meer dan prima naar zijn zin had. Daar is dan ook heel wat meer geld in gestopt dan hondje 1. Puur omdat hij wel wilde en de andere niet, niet omdat de een me meer waard was dan de ander, want het verdriet was om beiden even groot.
Hondje 1 kreeg de diagnose cushing toen ze 16 was, tot die leeftijd was ze écht fit en vrij snel laten gaan. Hondje 2 kreeg DM rond dezelfde tijd en zelfde leeftijd en heeft de 20(!) net niet gehaald.

Wbt grote ingrepen bij paarden, zelfde verhaal. Vorig jaar bij 2 paarden van 20+ ernstige koliek gezien. Eentje was 22 en echt oud, die hebben ze laten gaan en ik had hetzelfde gedaan. De ander was een pony van 23 die tot hij tegen de vlakte ging nooit iets gemankeerd had en nog volop actief en gereden werd. Die is met succes geopereerd (gesteeld lipoom om de darm heen) en is intussen weer volledig op zijn oude niveau terug. Die is niet oud ondanks zijn leeftijd.
Bij die laatste pony besloot de eigenaar maak hem maar open, en als het echt extreem is op de tafel laten gaan. Gelukkig bleek het te verhelpen met een hele goede kans op herstel. Ik had ook daar dezelfde beslissing genomen.

**Geplaatst**: 29-03-21 14:17

Re: Stel, geld speelt geen rol, hoever ga je met behandelen?

Geplaatst: 29-03-21 14:17

Zoals het er nu voor staat vind ik dat het dierwaardig moet blijven. Waar trek ik dan de grens, moeilijk en per situatie verschillend. Onze nu 11 jaar oude hond zal ik niet meer onder narcose laten brengen, omdat onze vorige hond `door de narcose` is overleden. Kleine ingrepen of pillen tegen kwaaltjes ok. Grote dingen niet meer. Niet vanwege het geld, maar omdat ik vind dat een dier nog steeds een dier is. Het dier heeft geen besef dat er een morgen is. Wij mensen willen alles maar zoveel mogelijk rekken. Is dit dan nog "alles over hebben voor je dier" of "egoïsme"? Als het werkelijk zover is? Geen idee hoe mijn emoties dan mee spelen en ik toch anders beslis.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 30-03-21 22:47

Re: Stel, geld speelt geen rol, hoever ga je met behandelen?

Geplaatst door de TopicStarter : 30-03-21 22:47

Dierenarts Piet heeft een mooi stuk geschreven in de Telegraaf : https://www.telegraaf.nl/lifestyle/1439 ... e-huisdier

Maar wanneer ben je een week “te vroeg”? Achteraf kun je vaak pas vaststellen of een behandeling is aangeslagen of niet dus dan weet je ook dan pas of je eigenlijk te laat bent met euthanasie.

**Geplaatst**: 30-03-21 23:02

Geplaatst: 30-03-21 23:02

Wat een interessant topic, en wat een verhalen allemaal...

Wij zijn de afgelopen weken ver, heel ver, gegaan voor ons zelfgefokte veulen van inmiddels 9 maanden. Ze is voor ons zo speciaal, en met nog een heel leven voor zich konden we het niet over ons hart verkrijgen om het niet te gaan proberen, ondanks dat ze ons maar 20-30% overlevingskans gaven. Na twee weken op de kliniek was ze genoeg opgeknapt om naar huis te gaan. Helaas na anderhalve week een grote complicatie, het enige dat haar nog kon redden was een zeer risicovolle operatie, maar ja, we waren al zo ver gekomen, we moesten ervoor gaan. Gelukkig bleek tijdens de operatie dat het een stuk minder risicovol was dan het leek en een paar dagen later mocht ze alweer naar huis. Ze is sinds afgelopen vrijdag thuis en doet het fantastisch! We hebben nog geen rekening binnen, maar met in totaal zo'n 3,5 weken op de kliniek met intensieve behandelingen, medicijnen en een operatie zal het heel pittig zijn. Maar dat maakt niet uit, daar hebben we voor gekozen en ze is het dubbel en dwars waard! Voor wie het hele verhaal wil lezen: [MD] Kleine dappere Phinne en haar strijd tegen Pleuropneumonie

**Geplaatst**: 31-03-21 01:17

Geplaatst: 31-03-21 01:17

Silvia schreef:
Dierenarts Piet heeft een mooi stuk geschreven in de Telegraaf : https://www.telegraaf.nl/lifestyle/1439 ... e-huisdier

Maar wanneer ben je een week “te vroeg”? Achteraf kun je vaak pas vaststellen of een behandeling is aangeslagen of niet dus dan weet je ook dan pas of je eigenlijk te laat bent met euthanasie.

Ja, precies en waar trek je de grens? Wanneer is 2 maanden revalideren nog te doen en is 3 maanden teveel? Als voorbeeld he?! Mag je elk getal invullen.

En hoe is die periode? Is er snel verbetering? Is een groot deel opbouwen? Heeft het paard al die tijd beperkingen? Pijn?

En te vroeg? Het ligt altijd aan de situatie. Mijn border collie was 15. Dan weet je wel dat het gaat komen. Zag ook wel sinds haar 13e dat ze ouder werd, maar wel actief en goed oud.
Ze ging opeens achteruit, maar kon nog wel mee rondje lopen. Had afspraak voor inslapen op donderdag staan.
Op maandag liet ze opeens alles lopen en leek niet oke, dus bel dienstdoende arts. Die zei rustig; ow, je hebt al een afspraak staan voor inslapen, dus dat red je nog wel.
Heb dinsdag gebeld en kon komen 's middags om in te laten slapen. Ik ging nog wandelen met haar en onze jonge hond. Ze was echt heel goed op dat moment. Klein rondje, wat zitten onderweg, maar ze was oke.
Rondje plassen voor de afspraak was ze iets minder. In de wachtkamer ging ze liggen en heb haar opgetild en op de tafel gelegd. Ze reageerde nog op het prikje, maar was heel snel weg.
Ga je dan twijfelen? Ja, absoluut. Maar wat heb je nodig om die beslissing te nemen? Ik had met eigen dierenarst al even nauw contact, omdat ze jaar ervoor een tumor leek te hebben. Hebben we toen niet meer laten onderzoeken in overleg. Dierenarts was betrokken en stuurde ook niet die kant op van nog onderzoeken en evt behandelen. Ook al was de hond fit, was ze 16 geworden ipv 15. Is dat winst?

De rol van de dierenarts kan wel echt heel belangrijk zijn.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 31-03-21 08:36

Geplaatst door de TopicStarter : 31-03-21 08:36

@Martinev ik heb je topic snel doorgelezen maar wat een verhaal! Fijn dat het nu weer goed gaat en de behandelingen niet voor niets zijn geweest.
Ik herken het gedeelte dat je aangeeft dat er al zoveel tijd en energie in is gestopt dat je dan ook doorgaat. Je verlegt echt je grenzen. Maar wat ChristaMoor aangaf, doe je dan alles voor je dier of is het egoïsme?

Mijn hond werd vorig jaar zomer plots heel erg ziek. De DA dacht aan longontsteking maar de antibiotica sloeg niet aan. Hij vroeg toen of ik verder wilde laten onderzoeken of in laten slapen. Dat laatste was niet onlogisch want ze is “al” 14. Ik heb aangegeven dat ik duidelijkheid wilde wat er met haar aan de hand is en een vermoedelijke longontsteking vind ik geen reden voor inslapen. En aangezien ze tot vlak daarvoor “een tachtigjarige was die iemand van zeventig fluitend voorbij fietste” vond ik dat ze sowieso nog een kans verdiende. De DA heeft me vervolgens doorverwezen naar een specialist. Hij heeft heel veel vocht achter haar longen weggehaald en ze kreeg een medicijnen cocktail die wel aansloeg. Toen we 14 dagen later op controle kwamen was het een hele andere hond. En nu, 8 maanden later, loopt ze nog steeds lekker haar rondjes door het bos met een vlot tempo van dik 6 km/u.
Maar hoe erg was het geweest als ik haar toch had laten slapen vorig jaar? Voor mij was het heel erg geweest maar voor mijn hond? ChristaMoor zei het hierboven heel treffend : dieren kennen geen morgen.

**Geplaatst**: 31-03-21 08:57

Geplaatst: 31-03-21 08:57

Silvia schreef:
@Martinev ik heb je topic snel doorgelezen maar wat een verhaal! Fijn dat het nu weer goed gaat en de behandelingen niet voor niets zijn geweest.
Ik herken het gedeelte dat je aangeeft dat er al zoveel tijd en energie in is gestopt dat je dan ook doorgaat. Je verlegt echt je grenzen. Maar wat ChristaMoor aangaf, doe je dan alles voor je dier of is het egoïsme?

Om inderdaad dat stukje egoïsme proberen te voorkomen hebben we het daar in Utrecht ook steeds over gehad. Elke keer brachten we eventueel lijden weer ter sprake. Als het lijden zou worden zou het voor ons ook echt klaar zijn. Gelukkig is het voor haar, en ons, steeds best positief verlopen, het had op heel veel momenten compleet een andere kant op kunnen gaan en dan hadden we zeker een andere beslissing genomen.

**Geplaatst**: 03-04-21 11:12

Geplaatst: 03-04-21 11:12

Ik heb gisteren helaas onverwacht deze (veel te moeilijke) beslissing moeten maken. Mijn kat was al een paar dagen niet helemaal fit, maar het was ook niet zo "opvallend" dat ik me enorm veel zorgen maakte. Gisteren toch even naar de DA, die vond op zich niet zo veel behalve dat ze toch wat uitgedroogd leek. Voor de zekerheid daar gelaten om wat bloedonderzoeken te doen en om even aan het infuus te gaan ivm vocht.
Twee uur later kreeg ik een telefoontje dat haar nierwaarden 10x waren wat ze hoorden te zijn, dat als er niks gebeurde ze binnen een paar dagen in coma zou raken. Het was ofwel naar een kliniek voor een lange tijd en een hoop onderzoeken met een grote kans dat ze er alsnog niet doorheen zou komen, ofwel dezelfde avond nog een spuitje om verder lijden te voorkomen. Ik had niet heel lang om te beslissen maar in de eerste instantie wou ik haar gewoon naar de kliniek sturen. Maar... Ze was enorm jong (2.5) en er was geen duidelijke aanleiding voor het falen van de nieren. Ik heb een onmenselijk zware beslissing gemaakt om haar toch in te laten slapen. Ik had er goud voor over gehad om het niet te hoeven doen (kliniek zou ongeveer mijn maandloon gekost hebben), maar ik wil haar niet onnodig laten lijden en de kans was groot dat zelfs als ze er doorheen zou komen (en dat was een grote als) ze later alsnog een terugval zou krijgen. Dat wou ik haar gewoon echt niet aandoen

Ik zit nu behoorlijk in zak en as, gaat veel tijd nodig hebben want het was echt mijn maatje. Dat het zo onverwacht kwam helpt ook zeker niet mee. Maar, dat is dus helaas mijn ervaring met deze keuzes. Huisdieren zijn fantastisch maar oef.... Afscheid nemen is echt heel erg zwaar.

**Geplaatst**: 03-04-21 11:26

Geplaatst: 03-04-21 11:26

Denk dat je, zoals al veel aangehaald, je niet alleen moet kijken naar het geld, maar ook naar de situatie.

Sommige behandelingen kosten nu eenmaal stukken van mensen..

Maar soms vind ik het ook wel sneu dat dieren maandenlang door de molen worden gehaald zonder zichtbare verbetering en alleen maar langer moeten lijden omdat WIJ niet willen opgeven, want we zouden "fifi" wel erg missen en we hebben nog niet alles geprobeerd..
Ik snap echt wel dat het heel moeilijk is om zo een keuze te moeten maken.. zelf ook al 2 paarden en 2 honden moeten laten gaan.
Paard 2 is behandeld maar op een gegeven punt zag ik geen licht meer in haar ogen. Er zou nog wel te behandelen vallen, aan grote kosten, maar je zag gewoon dat ze er zelf al klaar mee was (zelfs de DA viel het op). Toen dus ook de keuze gemaakt om in te slapen.

Maar zoals je zegt, bij de meeste dieren kan je moeilijk zien of ze pijn hebben en waar trek je dan de grens?
Het blijft een moeilijk topic denk ik ..

Nu ook 2 honden met een resem problemen .. van zodra onze oudste dame bvb niet meer zo vrolijk is als altijd, laat ik haar ook gaan. Van zodra de levenskwaliteit daalt en het dier ziendelijk last heeft, hak ik direct de knoop door.
Nu heeft ze bvb ook wel pijn (artrose, ..), dus kan niet anders dan pijn geven, maar ze heeft nog zoveel zin in het leven! En dat maakt ook een groot verschil. Mijn bordercollie zou versomberen moest hij ooit niet meer lekker kunnen wandelen en ... dan is de knoop de dus al sneller denk ik. Onze dame vind het niet erg om alleen wat te struinen, balletje kauwen, zonnetje liggen ..

**Geplaatst**: 03-04-21 11:41

Geplaatst: 03-04-21 11:41

Het ligt er erg aan hoe de levenskwaliteit is na operatie.

Denk aan een koliek operatie bij paarden, veel blijven gevoelig.

Of bij honden die problemen hebben in de rug, waarbij ze minder, maar blijvende klachten hebben na operatie.

Voor mij zou het in zulke gevallen stoppen. Bij operaties waarvan de pijn of problematiek verdwijnt zou ik het zeker doen, mits de hond/kat/overig geen andere klachten heeft of al zwaar bejaard is.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 03-04-21 13:31

Re: Stel, geld speelt geen rol, hoever ga je met behandelen?

Geplaatst door de TopicStarter : 03-04-21 13:31

@Bizzybijtje wat een rotbericht... heel veel sterkte!

Een van onze katten werd een aantal jaar geleden plots heel ziek. Hij ging vocht vasthouden en moeilijk ademen. De DA gaf medicatie mee voor een paar dagen (oa vochtafdrijvers) in de hoop dat de situatie zou verbeteren. Helaas was dat niet het geval. De DA gaf de kat nog een paar weken. Hij gaf aan dat we ten alle tijde terecht konden in de praktijk, ook ‘s nachts, maar waarom zou je er een spoedgeval van maken als je toch al weet dat het een kwestie van tijd is? Zijn opmerking plus dat de kat het liefst buiten was en ik niet wilde dat hij vandaag of morgen zou verdwijnen en in een niet te vinden hoekje zijn dood zou afwachten, hebben we besloten om hem in te laten slapen. Het was moeilijk maar gewoon het beste voor de kat.

**Geplaatst**: 04-04-21 03:24

Geplaatst: 04-04-21 03:24

Bizzybijtje schreef:
Ik heb gisteren helaas onverwacht deze (veel te moeilijke) beslissing moeten maken. Mijn kat was al een paar dagen niet helemaal fit, maar het was ook niet zo "opvallend" dat ik me enorm veel zorgen maakte. Gisteren toch even naar de DA, die vond op zich niet zo veel behalve dat ze toch wat uitgedroogd leek. Voor de zekerheid daar gelaten om wat bloedonderzoeken te doen en om even aan het infuus te gaan ivm vocht.
Twee uur later kreeg ik een telefoontje dat haar nierwaarden 10x waren wat ze hoorden te zijn, dat als er niks gebeurde ze binnen een paar dagen in coma zou raken. Het was ofwel naar een kliniek voor een lange tijd en een hoop onderzoeken met een grote kans dat ze er alsnog niet doorheen zou komen, ofwel dezelfde avond nog een spuitje om verder lijden te voorkomen. Ik had niet heel lang om te beslissen maar in de eerste instantie wou ik haar gewoon naar de kliniek sturen. Maar... Ze was enorm jong (2.5) en er was geen duidelijke aanleiding voor het falen van de nieren. Ik heb een onmenselijk zware beslissing gemaakt om haar toch in te laten slapen. Ik had er goud voor over gehad om het niet te hoeven doen (kliniek zou ongeveer mijn maandloon gekost hebben), maar ik wil haar niet onnodig laten lijden en de kans was groot dat zelfs als ze er doorheen zou komen (en dat was een grote als) ze later alsnog een terugval zou krijgen. Dat wou ik haar gewoon echt niet aandoen
Ik zit nu behoorlijk in zak en as, gaat veel tijd nodig hebben want het was echt mijn maatje. Dat het zo onverwacht kwam helpt ook zeker niet mee. Maar, dat is dus helaas mijn ervaring met deze keuzes. Huisdieren zijn fantastisch maar oef.... Afscheid nemen is echt heel erg zwaar.

Gecondoleerd en veel sterkte. Dat is altijd heel erg naar!

Onze kat werd eind 2019 heel slecht. Had al 2x nier problemen, maar nu was het echt enorm heftig. Ook met spoed opgenomen en volgende dag durfde de dierenarts niks te zeggen. dag erop zei hij dat het slecht ging en we afscheid moesten nemen.
Bleek toch het hart heel slecht te zijn ook.

Zowel paarden, honden als katten hebben we nu al vaker een dier gekocht of meegenomen die wat mankeerde. Veel voor over en alle liefde, tijd en energie gaat erin.
maar met name dat laatste kan echt gaan vreten. Zeker als een dier wat mankeert en ups and downs heeft, leef je met een soort tikkende tijdbom en het vreet echt aan je.

Wij hebben nu in 2017, 2019 en dit jaar een paard laten inslapen. Echt heel naar, maar eigenlijk was ik zelf soms ook echt kapot. Slapen op geluiden, 4x wakker minimaal. Elke keer were overleg met veearts, samen zoeken naar middelen, oplossingen etc. Op je tenen lopen om alles in orde te hebben.

Natuurlijk hoort het erbij en we doen het met liefde, maar het is ook niet in geld uit te drukken. Het is wel een lastig onderwerp, want OF zeggen dat je geen behandeling wilt vanwege geld, of dat je niet verder wilt omdat je bijv niet meer met een paard kan rijden, of dat de extra zorg je teveel wordt, kan je vaak niet zeggen.

Meeste mensen zullen vast zeggen dat ze alles voor hun geliefde dieren over hebben. Daarom vind ik het soms echt wel heel erg als mensen iets echt niet kunnen betalen, want er zijn gewoon behandelingen, ingrepen en medicatie die echt echt echt heel erg duur zijn.

Eenmalig kan je soms wel een te hoge veearts rekening betalen, maar meer na elkaar in korte tijd kan voor veel mensen funest zijn.

**Geplaatst**: 04-04-21 13:09

Re: Stel, geld speelt geen rol, hoever ga je met behandelen?

Geplaatst: 04-04-21 13:09

Een waardig, pijnvrij leven staat altijd op 1.
Daarnaast staat de lengte van revalidatie in evenredigheid met de prognose ook hoog op de lijst waarop ik mijn afweging baseer.
Een pijnlijke revalidatie van 6 weken, maar dan wel een kerngezonde hond die nog 10 jaar mee kan, zal ik anders beoordelen dan diezelfde revalidatie voor een hond die met heel veel mitsen en maren nog een half jaar mee kan.

**Geplaatst**: 04-04-21 14:15

Geplaatst: 04-04-21 14:15

Gini schreef:
Een waardig, pijnvrij leven staat altijd op 1.
Daarnaast staat de lengte van revalidatie in evenredigheid met de prognose ook hoog op de lijst waarop ik mijn afweging baseer.
Een pijnlijke revalidatie van 6 weken, maar dan wel een kerngezonde hond die nog 10 jaar mee kan, zal ik anders beoordelen dan diezelfde revalidatie voor een hond die met heel veel mitsen en maren nog een half jaar mee kan.

Maar wat is de grens? 6 weken wel en 10 weken niet bijv? Het kan zo opschuiven.

En ik weet dat 6 weken niks is, maar als je midden in ene revalidatie zit, kan het zo lang lijken.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 04-04-21 14:23

Geplaatst door de TopicStarter : 04-04-21 14:23

Gini schreef:
Een waardig, pijnvrij leven staat altijd op 1.
Daarnaast staat de lengte van revalidatie in evenredigheid met de prognose ook hoog op de lijst waarop ik mijn afweging baseer.
Een pijnlijke revalidatie van 6 weken, maar dan wel een kerngezonde hond die nog 10 jaar mee kan, zal ik anders beoordelen dan diezelfde revalidatie voor een hond die met heel veel mitsen en maren nog een half jaar mee kan.

En op aanvulling van het bericht van Superpony: Wat als je hond op 14-jarige leeftijd de prognose “enkele weken tot enkele maanden” krijgt, je besluit om er toch voor te gaan en dat er 2 maanden later de prognose wordt bijgesteld naar “ik verwacht dat ze aan iets anders gaat overlijden, waarschijnlijk een of andere ouderdomskwaal “.
Oftewel: een prognose blijft een prognose en kan anders uitvallen dan verwacht.

**Geplaatst**: 04-04-21 15:46

Geplaatst: 04-04-21 15:46

superpony schreef:
Gini schreef:
Een waardig, pijnvrij leven staat altijd op 1.
Daarnaast staat de lengte van revalidatie in evenredigheid met de prognose ook hoog op de lijst waarop ik mijn afweging baseer.
Een pijnlijke revalidatie van 6 weken, maar dan wel een kerngezonde hond die nog 10 jaar mee kan, zal ik anders beoordelen dan diezelfde revalidatie voor een hond die met heel veel mitsen en maren nog een half jaar mee kan.

Maar wat is de grens? 6 weken wel en 10 weken niet bijv? Het kan zo opschuiven.

En ik weet dat 6 weken niks is, maar als je midden in ene revalidatie zit, kan het zo lang lijken.

Ik stel om die reden geen harde grenzen. Ik kan bv. wel zeggen dat een revalidatie max. 8 weken mag duren en anders laat ik het dier inslapen. Maar wat als je dan met bv. een tweejarige hond zit met een revalidatie van 10 weken en een dierenarts die echt nog wel heel positieve vooruitzichten heeft en een heel goede prognose. Dan zou ik dat dus aangaan, dan laat ik het dier niet inslapen puur en alleen omdat ik ergens in het verleden een theoretische harde grens heb gesteld.

@Silvia: Je hebt een diagnose, een behandelplan en een prognose en daarop ga je je keuze baseren. Als je beslist om ervoor te gaan en tijdens de behandeling duikt een bijkomende ziekte/kwaal/aandoening op, ga je die afweging opnieuw moeten maken. Wat doet die nieuwe kwaal precies met de prognose en wat zou het behandelplan dan nu worden? Maar dat wilt dan niet zeggen dat die eerste keuze een foute was en dat je toen al had moeten kiezen voor inslapen bijvoorbeeld. Je maakt een keuze op dat moment met de informatie die je op dat ogenblik hebt. Wat je wel quasi zeker weet bij een 14-jarige hond is dat je het dier sowieso waarschijnlijk geen 2-3 jaar meer gaat hebben. Dan ga je minder snel een langere revalidatie aan voor hoop en al nog een paar goede maanden te hebben dan bij bv. een tweejarige hond.