Bokt.nl

**Geplaatst**: 14-10-25 17:30

Geplaatst: 14-10-25 17:30

Dat is verdrietig

niet het nieuws waar ik op hoopte. Hoe zijn de laatste weken voor jullie gegaan?

:(:)

heel veel sterkte.

**Geplaatst**: 14-10-25 19:46

Re: Kat in 2 weken agressieve tumoren - echt niets meer aan te doen?

Geplaatst: 14-10-25 19:46

Sterkte met het verlies...

**Geplaatst**: 14-10-25 20:12

Re: Kat in 2 weken agressieve tumoren - echt niets meer aan te doen?

Geplaatst: 14-10-25 20:12

Ooh, wat verdrietig! Veel sterkte !

**Geplaatst**: 15-10-25 06:49

Re: Kat in 2 weken agressieve tumoren - echt niets meer aan te doen?

Geplaatst: 15-10-25 06:49

Ah wat ontzettend rot.... hopelijk was de laatste tijd niet al te akelig... heel veel sterkte met het gemis en de verwerking :knuffel:

**Geplaatst**: 15-10-25 08:19

Re: Kat in 2 weken agressieve tumoren - echt niets meer aan te doen?

Geplaatst: 15-10-25 08:19

Wat ontzettend triest. :(:)

Heel veel sterkte met het verlies.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 16-10-25 21:05

Geplaatst door de TopicStarter : 16-10-25 21:05

Bedankt voor de troostende reacties. Ik voel me ontzettend alleen in deze periode van rouw, juist omdat ik zijn baasje was, degene die voor hem moest zorgen, degene die alle beslissingen nam en ook de knoop heeft moeten doorhakken. Het voelt alsof ik hem tekort heb gedaan, er blijven maar “wat als” vragen in mijn hoofd spoken.

Ik heb vandaag weer voor het eerst gewerkt, huilbui tussendoor maar was gelukkig begrip voor… Ben nog steeds niet mijn eigen huisje in geweest, ook weer confronterend, normaal ging ik vanuit mijn werk natuurlijk naar huis, nu rechtstreeks naar mijn vriend, ik ga van het weekend samen met mijn moeder voor het eerst weer naar mijn eigen huis. Ik voel me ontheemd, mijn vertrouwde omgeving is er niet meer, mijn kleine vriendje is er niet meer. Ik merk dat ik gewoon geen enkele vorm van blijdschap of geluk in mijn lichaam heb, alleen maar verdriet en gedachten wat maar niet stoppen wil. Ik kan niet eten, niet praten of lachen, kan me nergens op verheugen, ik vind alles en iedereen “stom”, zelfs van mijn vriend wil ik even geen aandacht hebben terwijl ik normaliter niet wist hóe snel ik altijd naar zijn huis wilde rijden, continu de kaken op elkaar om maar niet te huilen, een hart dat op hol slaat, nachtmerries en alles er op en eraan. Wat een rot gevoel is dit... Nog nooit in de rouw gezeten en zeker niet in mijn eentje, ik heb geen idee hoe dit werkt maar leuk is anders, ik hoop dat ik me wel snel weer een beetje “normaal” kan voelen, dat ik weer kan lachen om dingen en wat rust krijg in mijn hoofd en lichaam. Voor nu lijkt het allemaal een grote nachtmerrie waarvan ik gewoon wil ontwaken en dat morgen alles weer normaal is. Wellicht dat hier lezers zijn die hetzelfde hebben doorgemaakt? Ik weet me de weg hier niet doorheen te vinden

.

Voor sommigen zal dit vast raar klinken, zo ondersteboven van een kat. Maar goed, dit is toch echt hoe ik me erbij voel… Ik zou willen dat ik nuchterder zou zijn met dit soort dingen, helaas.

**Geplaatst**: 16-10-25 21:16

Re: Kat in 2 weken agressieve tumoren - echt niets meer aan te doen?

Geplaatst: 16-10-25 21:16

Ik herken je helemaal.
Het zal nu zondag 2 jaar geleden zijn voor mij dat ik mijn kleine hondenmannetje verloor en ik ben alweer de hele maand volledig van slag.

Ik heb me de eerste maanden echt exact zo gevoeld als jij... Ik kan je niet zeggen dat voor jou de weg hier doorheen is want die is voor iedereen anders en eigenlijk is die er ook gewoon niet.

De tijd verstrijkt en je doet door maar het missen blijft. Alleen ga je er op den duur anders mee om...
Ik weet het na 2 jaar ook eigenlijk nog steeds niet.

Ik wil je wel een hele hele dikke knuffel geven!

**Geplaatst**: 16-10-25 21:19

Geplaatst: 16-10-25 21:19

Oh TS, heel veel sterkte. Ik herken je gevoel, voor mij klinkt het absoluut niet raar om zo te rouwen om een kat. Het is gewoon je kind. Tijdens corona tijd heb ik ook mijn kat moeten laten inslapen, ondanks dat ik wel familie om mij heen had die ook verdrietig waren, was het echt mijn kat en ik heb altijd voor hem gezorgd en keuzes moeten maken. Het is ongelooflijk pijnlijk, niks gaat dat nu verhelpen, het is gewoon echt een moeilijke tijd waar je doorheen moet. En je komt er wel doorheen, vroeg of laat kan je het een beetje een plekje geven, en de huilbuien zullen dan nog voorkomen maar je kan er steeds een beetje beter mee leren leven. Hoe ik er doorheen ben gekomen toen weet ik niet precies meer, ik weet wel dat ik mijn kat en ik getekend heb in een plaat waarbij ik probeerde vorm te geven hoe ik me voelde, misschien heeft me dat wat geholpen. Misschien helpt het om een dagboek bij te houden en je herinneringen en gevoel opschrijven?

Je laat duidelijk blijken dat je enorm veel van hem hield en ik weet zeker dat hij een fantastisch leven bij jou heeft gehad :knuffel:

**Geplaatst**: 16-10-25 22:08

Re: Kat in 2 weken agressieve tumoren - echt niets meer aan te doen?

Geplaatst: 16-10-25 22:08

Heel veel sterkte.

**Geplaatst**: 16-10-25 22:18

Geplaatst: 16-10-25 22:18

Doef schreef:
Bedankt voor de troostende reacties. Ik voel me ontzettend alleen in deze periode van rouw, juist omdat ik zijn baasje was, degene die voor hem moest zorgen, degene die alle beslissingen nam en ook de knoop heeft moeten doorhakken. Het voelt alsof ik hem tekort heb gedaan, er blijven maar “wat als” vragen in mijn hoofd spoken.

Ik heb vandaag weer voor het eerst gewerkt, huilbui tussendoor maar was gelukkig begrip voor… Ben nog steeds niet mijn eigen huisje in geweest, ook weer confronterend, normaal ging ik vanuit mijn werk natuurlijk naar huis, nu rechtstreeks naar mijn vriend, ik ga van het weekend samen met mijn moeder voor het eerst weer naar mijn eigen huis. Ik voel me ontheemd, mijn vertrouwde omgeving is er niet meer, mijn kleine vriendje is er niet meer. Ik merk dat ik gewoon geen enkele vorm van blijdschap of geluk in mijn lichaam heb, alleen maar verdriet en gedachten wat maar niet stoppen wil. Ik kan niet eten, niet praten of lachen, kan me nergens op verheugen, ik vind alles en iedereen “stom”, zelfs van mijn vriend wil ik even geen aandacht hebben terwijl ik normaliter niet wist hóe snel ik altijd naar zijn huis wilde rijden, continu de kaken op elkaar om maar niet te huilen, een hart dat op hol slaat, nachtmerries en alles er op en eraan. Wat een rot gevoel is dit... Nog nooit in de rouw gezeten en zeker niet in mijn eentje, ik heb geen idee hoe dit werkt maar leuk is anders, ik hoop dat ik me wel snel weer een beetje “normaal” kan voelen, dat ik weer kan lachen om dingen en wat rust krijg in mijn hoofd en lichaam. Voor nu lijkt het allemaal een grote nachtmerrie waarvan ik gewoon wil ontwaken en dat morgen alles weer normaal is. Wellicht dat hier lezers zijn die hetzelfde hebben doorgemaakt? Ik weet me de weg hier niet doorheen te vinden .

Voor sommigen zal dit vast raar klinken, zo ondersteboven van een kat. Maar goed, dit is toch echt hoe ik me erbij voel… Ik zou willen dat ik nuchterder zou zijn met dit soort dingen, helaas.

Onze eerste huisdieren waren twee katers, na zes jaar zijn ze binnen zes weken verongelukt. We hebben zitten janken als kleine kinderen en toch moest de knop weer om. Wel lang verdrietig geweest maar niet in extremis zoals jij beschrijft. Misschien zijn/waren wij daar te nuchter voor? Geen idee, nu zijn we 45 jr en ontelbare dierbare dieren verder. Elke keer is er verdriet maar ook de nuchterheid dat leven geen lijden moet worden en dat moet een mens proberen te voorkomen.
De intense zorgen voor een ziek dier vallen ineens weg en dat voelt vreemd, je had nog graag even door willen zorgen maar is je niet gegund. Sterkte !

En wat als? Dat houdt je altijd na zoiets , de gruwelijke twijfel maar van je afzetten.

**Geplaatst**: 16-10-25 22:33

Geplaatst: 16-10-25 22:33

Ik begrijp je gevoel helemaal.

Bijna 3 jaar geleden is mijn hondje plots overleden en ik voelde me precies zoals jij omschrijft.
Ik heb eraan toe kunnen geven en nog nooit zoveel gehuild als toen.

Het gevoel slijt wel (een beetje) met de tijd, maar het is een gat in je hart.

Heel veel sterkte met het verlies en wees lief voor jezelf. Geef jezelf de tijd en ruimte om te mogen rouwen. :knuffel:

**Geplaatst**: 16-10-25 22:53

Re: Kat in 2 weken agressieve tumoren - echt niets meer aan te doen?

Geplaatst: 16-10-25 22:53

Ik herken het helaas ook. Woord voor woord. Het niet thuis voelen, het analyseren van de beslissingen, niet vrolijk voelen als een soort mist. Ken je dat nummer van Jaap, het is grijs. Dat dus. Geen roze bril maar een grijze zwarte bril vol rouw. En dat intense gemis. Fysieke pijn op je borst. Ik heb me ook nog nooit “opgelucht” gevoeld als de zorg weg viel. Het is echt een gat uit je hart, waar voorheen zoveel liefde en genegenheid uit stroomde en dat nu even vol zit met rouw.

En dat duurt. Niet een week, niet een maand, niet een jaar.. er staat geen tijd voor. Bij iedereen is dat anders, en dat is altijd goed. Je hoeft je niet te schamen of je er opgelaten te voelen. Het was je vriendje. Je lieve maatje. Je plezier. Je vertrouwen. Je knuffel. Onvoorwaardelijk.

In je gevoelens sta je niet alleen meis. Blijf typen, blijf lezen, over rouw. Er zijn facebook pagina’s vol waar mensen het over hun overleden huisdier kunnen hebben. Mocht je daar steun uit kunnen halen, mij hielp het wel soms. Niet omdat het me opvrolijkte maar wel omdat je dan even helemaal in je verdriet en het verdriet van anderen kunt duiken en herkennen en daarna was dat moment dan achter de rug en had ik er toch wat aan.

Heel veel sterkte.

Misschien kende je deze al, maar er is een Ted talk over je dier zijn laatste hulp geven, gegeven door een dierenarts en ze verteld ook hoe het voelde toen zij ineens in onze schoenen stond bij haar eigen dier. Ze heeft er twee. Eentje over de emotionele prijs wanneer je zo’n beslissing moet nemen. En eentje over het rouwen.

https://youtu.be/Jh-KKjIJHfk?si=YuVvm3Qp_84R4GES

https://youtu.be/TkJGhQANjZo?si=jOdijEO_3Z1Cj0JE

**Geplaatst**: 16-10-25 23:21

Re: Kat in 2 weken agressieve tumoren - echt niets meer aan te doen?

Geplaatst: 16-10-25 23:21

Ach wat een trieste bericht, heel veel sterkte gewenst! Hopelijk heb je iets aan de filmpjes in de link van Hannanas.

**Geplaatst**: 17-10-25 00:41

Geplaatst: 17-10-25 00:41

Wat naar, maar ook een dapper besluit. "Houden van is ook loslaten". Je rouwgevoelens herken ook ik. Maar het wordt echt beter. Zelf ervoer ik de eerste week als het meest extreem. Vanaf toen werd het elke week een beetje beter al ging dat de eerste weken wel echt met kleine stapjes. Het heeft tijd nodig en bij iedereen verloopt het anders. De zon gaat straks weer schijnen, echt. Sterkte!

**Geplaatst**: 17-10-25 10:50

Re: Kat in 2 weken agressieve tumoren - echt niets meer aan te doen?

Geplaatst: 17-10-25 10:50

Veel sterkte TS! Dikke knuffel!