Zo ik ben weer thuis. Noeska ligt lekker in haar mandje te slapen. Ze ziet er zo mooi uit met haar mooie zachte vacht...
De uitslag kun je als positief of als negatief opvatten. Ik denk dat we het maar in positieve zin moeten zien.. Er was gelukkig niets te zien met de blaas etc, geen gruis, geen stenen, niets. Alles was in orde.
Het enige wat aan de hand was, is dat ze gewoon compleet versleten is. Ze is gewoon af. Daarom doen haar achterpootjes het ook niet goed meer.
Ze mag nog lekker genieten, ze krijgt vanaf morgen vloeibare pijnstillers met honingsmaak, ik hoop dat ze dat lust.
We hopen dat ze op die manier nog even pijnvrij mee kan. Wanneer het te erg wordt, of wanneer ze echt niet goed meer kan lopen (ze heeft nu alleen wat problemen met opstaan, dat gaat niet zo soepel meer), laten we haar inslapen. Hier thuis....
We kunnen er naartoe leven. Genoeg is genoeg. Het is ons kindje, mijn kleine zusje. Ik weet niet anders dan dat ze er is, we deden alles samen, ik was twee toen we haar kregen.
Ze is alles voor mij.
Maar toch ben ik blij, blij dat dit eruit is gekomen. Ik moet er vrede mee hebben. Dat is makkelijker gezegd dan gedaan, maar toch...
Overigens was ze helemaal in paniek bij de DA en bijna in shock toen m'n moeder haar weer mee terug nam. Ze heeft een uur met haar op de bank moeten zitten met handdoeken en kruiken, maar nu is ze gelukkig weer de oude. Letterlijk en figuurlijk dus.
Terwijl ik nu op haar pas haalt mijn moeder een lekker stuk vis op in de winkel. Hoewel zij altijd boven alles ging en alleen het beste kreeg wat er te krijgen was, moeten we haar nu nóg meer verwennen. Totdat het gewoon echt niet meer gaat en ze in mijn armen zal inslapen...
Untill we meet again.