Geplaatst Mikkie schreef:Margreth schreef:Het moeilijkste vind ik het thuiskomen. Mijn vaste ritueel van "hoi Woffelmoffel" en hem dan te knuffelen. Zeg het nu maar steeds in gedachten, wetende dat hij me wel hoort.
Idd, wij weten wel beter.
Dat zal ook nog wel een tijdje zo blijven. Er zijn wellicht mensen die dat wegwuiven onder het motto: "je weet dat je je hond zal overleven" en "dat gaat wel weg". Maar het is gewoon kl*te.
Dat zal inderdaad nog een tijd blijven. Mijn vorige hond , Karzan (Duitse Herder) heb ik zo'n 25 jaar geleden in moeten laten slapen. Het heeft maanden (zo niet langer) geduurd eer ik niet meer bij een blaf opschrok en dacht dat hij het was, in elke Herder met grote oren zag ik hem, en nog veel meer dingen. Zelfs nu staat het beeld van toen hij insliep nog op mijn netvlies gebrand. Die blik van, was dit het nu? , die tranen uit zijn ogen.... Om nooit meer te vergeten. Hem had ik als 5 jarige gekocht en op 9 jarige leeftijd in moeten laten slapen. Roel (3 jaar toendertijd) zei toen, als iemand hem vroeg waar Karzan was, dat ik hem had vermoord
Maar hij heeft beloofd (nu inmiddels 28) dat hij dat nu niet meer zou zeggen.
Het is nog altijd even slikken als ik hier binnen kom of weg ga en hij is er niet om even dag te zeggen en lekker te knuffelen... 
