Door Hackie op deze topic gewezen.

Heb zelf een kortharige Border Collie, ruim 7 jaar geleden uit Schotland meegenomen, omdat mijn moeder graag eentje wilde. Uiteindelijk kon ze het niet zo met hem vinden, maar hield hem wel. Niet lang daarna zelf een langharige Border Collie gekregen (pup) uit Engeland. Super mooi en lief beest, maar werd getreiterd door onze buurman en zijn zoon en door kinderen van school (kwamen langs het hek het beestje gek maken). Helaas is hij hier heel vals door geworden en begon zelfs tegen mijn eigen kind te grommen. Ook mijn buurvrouwtje van verderop, die kon lezen en schrijven met hem, werd door hem aangevallen. Ik was de enige waar hij nog lief tegen was. Omdat mijn moeder niet goed met die uit Schotland overweg kon en wij de onze nog een kans wilden geven (de dierenarts wilde hem laten inslapen!!!!), hebben we indertijd geruild. Totdat de Engelse Border ook daar begon aan te vallen. Viavia is hij terecht gekomen bij een stel in Amsterdam, waar hij - naar ik heb begrepen - het heel erg goed heeft getroffen. Ik mis hem nog steeds verschrikkelijk, maar het was geen haalbare zaak meer.
Inmiddels hebben mijn ouders voor zichzelf een langharige pup in Engeland gehaald (bij dezelfde fokster als waar mijn vorige vandaan kwam) en deze is bijna net zo mooi als die van mij was/is. Het is een bul van een hond, af en toe de clown van de familie, maar ozo lief. De onze (korthaar) hebben wij nog steeds (hij is bijna 8 jaar) en ondanks dat hij zijn poot uit de kom heeft gehad, waardoor hij nu nog wel eens last heeft, is het een superlief beest. Wel een licht beetje neurotisch als de katten in de huiskamer zijn, maar verder gaat het goed. Hij kan alleen niet in de tuin.... de eerder genoemde buren wonen nog steeds naast ons en verhuizen in HELAAS voor ons op dit moment geen optie...!
Waar ik wel helemaal trots op ben, is dat mijn veulentje helemaal gek met onze Border Collie is. Het is steeds weer een feest der herkenning als ik hem meeneem naar de manege!