griebels schreef:Het is een heel moedige en zware beslissing om voor god te spelen,
Je legt je vinger op de zere plek. Want zo ervaarde ik dat inderdaad ja en dat voelde niet goed. MAar ja, ik moest iets he. Het was het minste kwaad, zo zal ik het maar beschouwen.
Het gaat inmiddels weer wat beter met mij. De opkomende huilbuien worden gelukkig steeds minder. Woensdag had ik nog hoofdpijn en maagpijn en ik had het verschrikkelijk moeilijk toen ik de bloedsporen van Pollekes pootjes aan het wegdweilen was.
Ook toen ik de dekens van haar mandje uitwilde wassen en nog wat weggeschoren haartjes vond van haar pootje waar de dodelijke naald in gezet was.
Nog even en al haar sporen zijn uit het huis verdwenen alsof ze er nooit was..... Dat vind ik erg moeilijk. Alleen haar grafje heb ik hier in de tuin, haar foto's en haar halsbandje.
Ik probeer er niet te veel aan te denken en dan gaat het wel. MAar het lukt niet altijd. Soms zijn er dingen die me aan haar doen denken en dan dwalen mijn gedachten weer naar haar af. Zoals het boek dat ik lees, over o.a. een meisje met een aapje op haar schouder. Ik noemde polleke vroeger wel eens aapje, omdat ze een aapje was in haar gedrag en haar stemmetje. En als ik dan aapje tegen haar zei, begon ze ook met een aapjesstemmetje tegen me te blaffen. Toen ik met iones gisteren onze oprit in reed ontdekte ik wat drolletjes die nog onmiskenbaar van Polleke waren. En zo zijn er wel meer van die dingen.
Het beste voor mij zou zijn als ik weer een klein hondje had zoals Polleke dat blij en vrolijk hier zou rond huppelen. Dan had ik goede afleiding.