Bokt.nl

**Geplaatst**: 05-06-22 14:35

Re: Rouw om huisdier

Geplaatst: 05-06-22 14:35

Ik zie een nieuw huiadier niet als vervanging van de oude, want dat kan gewoon nooit, maar wel simpelweg als fysieke opvulling in huis.
En dat is supergezellig, dat gunde ik mezelf gewoon. Bij mij zijn er zowel na overlijden van mijn hond als van mijn katten redelijk snel weer nieuwe gekomen. Ik heb genoeg liefde voor alle huisdieren en het zegt niks over het gemis van de vorige

**Geplaatst**: 05-06-22 15:03

Geplaatst: 05-06-22 15:03

Goof schreef:
Ik zie een nieuw huiadier niet als vervanging van de oude, want dat kan gewoon nooit, maar wel simpelweg als fysieke opvulling in huis.
En dat is supergezellig, dat gunde ik mezelf gewoon. Bij mij zijn er zowel na overlijden van mijn hond als van mijn katten redelijk snel weer nieuwe gekomen. Ik heb genoeg liefde voor alle huisdieren en het zegt niks over het gemis van de vorige

Eens hoor! Mijn hart is groot genoeg voor heel veel dieren en ik heb ze allemaal even lief. Op het moment dat er eentje overlijd is er weer plek in huis voor een ander. Beetje afhankelijk van mijn situatie en de snelheid waarmee ik weer een vriendje voor het leven kan vinden komt er weer een nieuw dier.

Maar ik kan me voorstellen dat wanneer jij daar nog helemaal geen behoefte aan hebt, de vraag vervelend overkomt. Je moet er maar net aan toe zijn en dat kan gevoelig liggen in je verdriet.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 05-06-22 15:54

Re: Rouw om huisdier

Geplaatst door de TopicStarter : 05-06-22 15:54

Ja dat is ook iets wat zeker per persoon verschillend is. Op dit moment kan ik alleen maar denken dat een nieuw diertje op z'n tijd ook weer zoveel verdriet als nu gaat brengen en dat wil ik nu gewoon niet. Maar wie weet inderdaad, over een tijdje of ooit.

**Geplaatst**: 05-06-22 16:01

Geplaatst: 05-06-22 16:01

Missy_ schreef:
Ja dat is ook iets wat zeker per persoon verschillend is. Op dit moment kan ik alleen maar denken dat een nieuw diertje op z'n tijd ook weer zoveel verdriet als nu gaat brengen en dat wil ik nu gewoon niet. Maar wie weet inderdaad, over een tijdje of ooit.

Jouw verhaal is zeker herkenbaar, in september vorig jaar onze hond op 14 jarige leeftijd laten inslapen, hij had kanker, heb mijzelf verweten dat ik te lang had gewacht met naar de dierenarts gaan, hij was al 3 dagen wat kortademig, maar at en dronk perfect, hij was zieker dan hij liet zien.
Na zijn dood kreeg ik een burn out, waarom geen idee.. voor mijzelf besloten dat ik voorlopig geen hond meer neem, dus ben na 43 jaar voor het eerst hondloos. Raar gevoel maar het zelfde als jij wil het verdriet nu niet nog eens meemaken . Maar wie weet als de juiste voorbij komt dat ik daar dan anders over denk.

Heel veel sterkte

**Geplaatst**: 05-06-22 16:10

Re: Rouw om huisdier

Geplaatst: 05-06-22 16:10

Verdriet is de andere kant van liefde.2 kanten van dezelfde medaille.Ieder gaat anders met verlies om.Mij helpt het juist wel om,in geval van een overleden paard,direct op zoek te gaan naar een "nieuwe".Dan heb ik geen tijd om te treuren waar ik hem niet mee terugkrijg.

**Geplaatst**: 05-06-22 17:06

Geplaatst: 05-06-22 17:06

Missy_ schreef:
@ Nientsje wat heftig dat dat zo ineens ging zeg.. Lijkt me helemaal moeilijk als je geen afscheid hebt kunnen nemen

Dankjewel

Ja het is behoorlijk ... dat we geen afscheid konden nemen. Inmiddels is ons Emori ook weer thuis in een urn.

Wij hebben nu wel een paar dagen een nieuwe poes. We hebben haar uit het asiel gehaald. Niet als vervanging maar als aanvulling. Onze kat was zo vreselijk eenzaam die schreeuwde alles bij elkaar. En die liet je ook niet meer uit het oog. Vond ik zo zielig...

Nu een poesje van +-9maand erbij sinds donderdag. Ze is nog wat bang maar gisteravond stond ze ineens bij het raam in de kamer. Ze heeft even de tijd nodig.

Emori is weg en haar krijgen wij nooit meer terug. Maar het voelt wel goed om in haar legacy een poes een thuis te geven ipv in het asiel. Emori kwam destijds uit hetzelfde asiel.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 05-06-22 20:55

Re: Rouw om huisdier

Geplaatst door de TopicStarter : 05-06-22 20:55

Ahh ja als je nog een kat hebt kan ik me voorstellen dat je je keuze deels daarop baseert.
Je leest ook veel over rouw bij de katten die achter blijven, dat was bij jullie dus heel duidelijk te merken? Ik had alleen Maud dus geen achtergebleven diertje.

Mooi dat jullie een poes uit het hetzelfde asiel hebben geadopteerd

**Geplaatst**: 05-06-22 22:29

Geplaatst: 05-06-22 22:29

Ja dat klopt.

We hadden Emori (de kleine) en Texel (de grote) samen:
Afbeelding

Echt altijd samen. Texel was gek op zijn zusje. Toen ze ineens weg was bleef hij eerst maar (al mauwend) zoeken. Vervolgens elke nacht klauwen en krabben aan onze slaapkamerdeur. De hele nacht lang met keihard mauwen. Geen oog deden wij nog dicht.

Ook overdag overal ons volgen. Hij was nooit echt helemaal een schootkat. Nu werd hij een "ik krijg hem niet van mijn schoot"-kat. En verlatingsangst.

Nu hebben we onze nieuwe poes, Amara. Die vindt Texel nog wat spannend maar hij probeerd het steeds opnieuw en is heel voorzichtig.

Met Emori duurde het 3 weken voor zij hem accepteerde. Dus dit is ook even afwachten. Maar Texel is weer stil snachts

Dit is Amara:

Afbeelding

**Geplaatst**: 06-06-22 09:13

Geplaatst: 06-06-22 09:13

Na het overlijden van het allerbeste (en verschrikkelijk lieve) vriendje van een van onze katten, hebben we dit schatje gevonden. Het ging eigenlijk meteen heel goed, ze slapen samen en zijn vaak samen op pad

Afbeelding

**Geplaatst door de TopicStarter** : 06-06-22 13:07

Geplaatst door de TopicStarter : 06-06-22 13:07

@ Nienstje: Wat een mooie katten, alle 3! Het feit dat Texel 's nachts al stil is zegt misschien al genoeg, wat fijn voor hem dat hij een nieuw vriendje heeft

@ Hevonen: Ook een mooi beestje! Hoelang heeft er bij jullie tussen gezeten?

Ik denk inderdaad dat het voor mij ook anders zou zijn als ik nu nog een kat zou hebben die alleen zou zijn.

**Geplaatst**: 06-06-22 13:31

Geplaatst: 06-06-22 13:31

Toen ik 13 was kreeg ik een hondje, een jack russel. Na jaren zeuren want mijn ouders wilden eigenlijk geen hond.
Toen ik uit huis ging is de hond bij mijn ouders gebleven en ze is 17 jaar oud geworden. Ik heb mijn ouders nog nooit zo verdrietig gezien toen ze haar hebben laten inslapen. Ze hebben zo gehuild

Ze hebben haar begraven in de tuin, waar ze al zo'n 15 jaar ligt. Een half jaar geleden werd dat stuk tuin omgeploegd vanwege de bouw van een schuur. Mijn vader heeft toen eerst het hondje opgegraven en een andere plek gegeven. Hij heeft weer de nodige tranen gelaten, 15 jaar na het overlijden.. Je hecht je zo ontzettend aan zo'n beestje..

Sterkte hoor!

**Geplaatst**: 06-06-22 13:45

Re: Rouw om huisdier

Geplaatst: 06-06-22 13:45

Sterkte met het verlies Y;(

Ik zie mijn dieren als mijn kinderen. Ongeveer 3,5 jaar geleden lag een van mijn vogels dood in de kooi, 2,5 maand later heb ik een van mijn konijnen in moeten laten slapen.
Afgelopen jaar in 3,5 maand tijd 2 vogels en 1 konijn verloren.
Voor mijn dieren doe ik alles, het is logisch dat je er verdriet over hebt.
Vergeten zul je je huisdieren nooit doen!!

Bij de konijnen had ik na 1 week er weer een maatje bijzitten omdat een konijn nooit alleen mag zijn. Ze zijn zeker geen vervanging van mijn overleden konijnen..

**Geplaatst**: 06-06-22 14:11

Geplaatst: 06-06-22 14:11

Missy_ schreef:
@ Nienstje: Wat een mooie katten, alle 3! Het feit dat Texel 's nachts al stil is zegt misschien al genoeg, wat fijn voor hem dat hij een nieuw vriendje heeft

@ Hevonen: Ook een mooi beestje! Hoelang heeft er bij jullie tussen gezeten?

Ik denk inderdaad dat het voor mij ook anders zou zijn als ik nu nog een kat zou hebben die alleen zou zijn.

Kort, nog geen maand, want zijn maatje voelde zich beste eenzaam. We hadden in totaal nog 3 katten, maar de andere twee waren niet zo sociaal.

**Geplaatst**: 06-06-22 14:32

Geplaatst: 06-06-22 14:32

Ahggg wat sneu! Dit zijn altijd rot dingen.
En echt heeelemaal niet raar!
Je bouwt toch een band op met zo'n beestje en je gaat je hechten.
Voor jou een heeele dikke knuffel :(:)

Ik heb jaren geleden m'n kater in laten slapen, die had ik vanaf m'n 10e t/m dat ik 24jaar was.
Heb echt zitten huilen als een klein kind, voelde me verschrikkelijk!
Tuurlijk word het uiteindelijk wel minder, maar eerlijk gezegd denk ik er soms nog wel eens aan.
Neem vooral je tijd, en de rust om te rouwen.
Misschien kun je iets een mooi herinneringshoekje voor hem maken?

**Geplaatst**: 06-06-22 15:50

Geplaatst: 06-06-22 15:50

Ik herken het ook helemaal! En het is echt helemaal oke om te rouwen over een huisdier.

Afgelopen Valentijnsdag was het 3 jaar geleden dat ik mijn beste vriendje moest laten gaan. Hij is 11 jaar geworden en altijd bij mij geweest. Hij ging altijd met vakanties naar mijn ouders mee enz. We waren altijd samen. Ik heb de 1e 3 dagen bijna aan 1 stuk gehuild, daarna werd het minder maar er zijn nog altijd momenten dat het mij teveel word. Ook met dit type. Rollen de tranen toch weer over mijn wangen. Wij hadden wel binnen 2 weken een nieuwe kat, een opvangertje die gedumpt was, het heeft lang geduurd voor ik het echt kon zeggen maar nu kan ik toch wel oprecht zeggen dat ik heel erg van onze, nu 3, katten houd. Al zullen ze nooit zo zijn als mijn vriendje was.

Dit was mijn vriendje
Afbeelding

En dit onze nu 3 musketiers

Sta jezelf toe om te rouwen, en luister naar jouw gevoel. Mijn gevoel schreeuwde om een andere kat om van te kunnen houden en te zorgen. Als jouw gevoel het tegenovergestelde zegt is dat ook goed.

**Geplaatst**: 06-06-22 21:44

Geplaatst: 06-06-22 21:44

Je verhaal is zo herkenbaar, begin februari heb ik ook mijn kat Yuki moeten laten inslapen vanwege een tumor op zijn bovenlip. Wat begon als een rood plekje boven de lip, werd een steeds grotere wond. Omdat de antibiotica niet aansloeg, heb ik een biopt laten nemen. Helaas bleek het om een tumor te gaan die niet behandelbaar was. Maar de tumor groeide zo snel, dat ik ook niet meer voor behandelen had gekozen indien dit mogelijk was geweest. De dierenarts gaf aan dat wanneer Yuki minder zou gaan eten, dat een teken zou zijn dat hij achteruit ging. Maar Yuki was dol op eten, dat was zijn leven. Zelfs op de ochtend dat ik hem in zou laten slapen stond hij te wachten op zijn voer.

Wel werd hij de laatste dagen heel moe en steeds stiller. Toen hij ook last kreeg van zijn oog en begon te niezen heb ik de dierenarts gebeld. De laatste dag ging hij zo hard achteruit dat ik me nog steeds schuldig voel en afvraag of ik niet te laat heb gebeld. Yuki is thuis in mijn armen ingeslapen, dat was heel fijn. Ik wilde dit ook thuis doen, omdat ik de stress van een autorit wilde besparen. En ook omdat ik wilde dat zijn broertje Ravi erbij kon zijn.

Het voelde allemaal zo dubbel. Ik hield zoveel van hem en wilde hem helemaal niet kwijt. Maar aan de andere kant wilde ik alleen maar dat hij uit zijn lijden verlost zou worden. Het deed zo’n pijn om hem achteruit te zien gaan, Yuki was zichzelf niet meer. Juist doordat je zoveel van een dier houdt, is een hele moeilijke beslissing om in te laten slapen heel makkelijk te maken.
De eerste paar dagen na zijn dood zat ik er helemaal doorheen. Ik had verwacht enigszins opgelucht te zijn dat Yuki rust had. Maar de leegte die je voelt en de pijn, ik was er helemaal kapot van. Of de pijn nu minder is weet ik niet, ik mis hem nog steeds ontzettend. Maar de pijn is wel anders. Wanneer ik aan hem denk doet het gemis nog steeds pijn. Maar ik kan nu erover praten zonder meteen te huilen. Ik heb voor Yuki een gedenkplekje gemaakt en dat geeft veel troost.

Ook na vier maanden vind ik het nog steeds raar. Thuis is niet meer hetzelfde. Geen Yuki die je begroet, wanneer je thuiskomt. Geen gebedel meer tijdens het eten, de lege plek op de bank en bed, het went niet. Heel lang heb ik nog twee voerbakjes gevuld en zijn vleesbakje staat nog steeds op het aanrecht. Ik kan mezelf er niet toe zetten om het op te ruimen.
De schuldgevoelens herken ik ook. Niet alleen naar Yuki, maar ook naar Ravi. Vroeger zei ik heel vaak tegen de katten: Gezellig hė. Maar wanneer ik dat nu tegen Ravi wil zeggen, denk ik dat kan helemaal niet. Hoe kan het nu gezellig zijn zonder Yuki. Maar dat voelt ook niet eerlijk tegenover Ravi…
Was de situatie andersom geweest en was ik nu alleen overgebleven met Yuki, had ik me hetzelfde gevoeld. Mijn liefde was voor allebei even groot.

Gelukkig lijkt Ravi er weinig last van te hebben, voor hem hoef ik geen nieuwe kat in huis te halen. Ik zou hem er geen plezier mee doen. Zelf zou ik dat misschien wel willen. Ook omdat Ravi nu net 13 is geworden en ik helemaal gek wordt bij het idee dat ik bij zijn overlijden hetzelfde gevoel mee ga maken en het huis dan echt leeg is.

Het voelt raar om een advies te geven hoe met je gevoelens om te gaan, ook omdat ik zelf nog in het rouwproces zit. En ik niet weet of mijn manier nou de juiste is. Het besef dat Yuki er niet meer is en ook niet meer terug komt, is er bij mij ook nog niet echt. Maar ik probeer er ook zo min mogelijk aan te denken, omdat het nog te pijnlijk is.. In plaats daarvan probeer ik zoveel mogelijk aan de mooie momenten te denken.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 10-06-22 07:18

Re: Rouw om huisdier

Geplaatst door de TopicStarter : 10-06-22 07:18

@maxi90: Inderdaad, jouw verhaal had zo het mijne kunnen zijn. Wat fijn dat Ravi er niet zoveel last van lijkt te hebben.

Ik merk nu dat het op momenten van afleiding best oké gaat, maar al het gevoel wat je dan weg stopt moet een keertje terugkomen natuurlijk en de momenten van afleiding zijn er ook niet altijd. Begin deze week had ik voor het eerst sinds het inslapen van Maud geen plannen en heb ik dus ook de hele dag op de bank gelegen en zijn er behoorlijk wat tranen gevallen. Ik weet dat ik mensen had kunnen bellen om wel af te spreken voor afleiding maar ik dacht ook, het is wel even goed zo en ik laat het even toe.
Merk wel dat ik bijvoorbeeld iets langer op werk blijf hangen, of na werk direct iets plan en op die manier mijn huis een beetje ontvlucht ofzo.. Maar ook dan komt het weer hard terug op het moment dat je wel thuis komt.

**Geplaatst**: 13-06-22 21:34

Geplaatst: 13-06-22 21:34

Het is ook gewoon heel rot om je maatje te verliezen en er is geen juiste manier om er mee om te gaan. Je moet doen dat voor jezelf goed voelt. Wil je alleen thuis zijn en heb je geen zin in andere mensen, dan is dat prima. Ik kon het in het begin helemaal niet opbrengen om sociaal en gezellig te zijn. Ook merkte ik dat mensen die zelf geen huisdieren hebben er niet altijd begrip voor hebben. Soms kreeg ik dan ook de opmerking dat het verdriet na een maand toch wel weer minder zou moeten zijn..
Wanneer je er juist wel behoefte aan hebt om afleiding te zoeken, ook gewoon doen en vooral niet schuldig voelen. Ik vond het werk ook een fijne afleiding, dan was ik er even niet mee bezig. Ik herken het ook dat je langer op het werk blijft om nog maar even niet naar huis te hoeven. Alleen had ik Ravi nog thuis zitten en dat scheelt veel.
Zelf vind ik het fijn om erover te praten met mensen die hetzelfde hebben meegemaakt. En wat betreft het gemis en verdriet, ik word nu al gek als ik eraan denk met Ravi hetzelfde mee te moeten maken. Maar aan de andere kant geeft dat verdriet ook aan hoe groot die liefde voor je maatje is. En als dat verdriet er niet is, dan was die liefde er ook niet geweest. En ik had al die jaren met Yuki ook niet willen missen…

Yuki is op de strijkplank de linker kat en op de kittenfoto de achterste (weet ik bijna zeker, maar ze leken het eerste jaar heel veel op elkaar)

Afbeelding

**Geplaatst**: 13-06-22 21:51

Re: Rouw om huisdier

Geplaatst: 13-06-22 21:51

Deze week mijn Labrador Baloe van 14,5 jaar en onze stalkat Belle in laten slapen.....heftig zo in 1 week, twee kwijt te raken