Bokt.nl

**Geplaatst**: 01-05-19 09:44

Geplaatst: 01-05-19 09:44

Ik ga je topic verplaatsen naar [BB] Beestenboel, omdat je daar nog betere tips kunt krijgen over het wennen aan een puppy in huis.

Wat jammer dat het je zo zwaar valt trouwens! Ik hoop dat je er snel een prettig ritme in vindt en, ondanks de twijfels en gebroken nachten, lekker kunt genieten van je kleine pluizenbol!

**Geplaatst door de TopicStarter** : 01-05-19 09:45

Geplaatst door de TopicStarter : 01-05-19 09:45

SimoneeM schreef:
Daarop focussen dan, dat helpt! En die angst begrijp ik. Mijn kittens waren mn eerste eigen dieren. Je denkt dan steeds “merk ik het wel als ze ziek zijn? Eten ze wel genoeg? Moeten ze niet zus of zo.. etc etc”. Toch ineens een levend wezen waar je voor moet zorgen. Wordt vanzelf minder

Jaa precies dat! "Oh ze voelt warm, is ze ziek? Eet ze genoeg?" Enz enz. Hoop dat die zorgen dan vanzelf minder worden. Want k maak mezelf er een beetje gek mee!

DezeNaam schreef:
Ik ben benieuwd welk ras het is? Mede ook omdat kleinere honden wel vaker moeilijker zindelijk zouden worden. (Al is het voor een groter ras ook niet eens zo problematisch moest hij nog niet zindelijk zijn, sommige honden doen er bijna een jaar over om zindelijk te worden als je pech hebt.) Mijn ervaring is wel dat honden veel sneller zindelijk worden als je ze gewoon bij je in bed laat slapen, dan slapen ze ook ineens door.

En inderdaad, best een oppas regelen voor de dagen dat je weg bent (in het begin).

Verder is je gevoel wel ‘normaal’, je wilt het uiteindelijk ook gewoon goed doen... Als je op Hondenpage kijkt kan je regelmatig van die topics terug zien komen en het is iets wat de beste kan overkomen. Het probleem moet je niet bij je pup gaan zoeken maar bij jezelf, wat is de reden dat je hierdoor zo in paniek geraakt? Heb je vaker last van overthinking of perfectionisme?

Ze is een Rottweiler teefje. Een oppas is nog wel iets om over na te denken, vond t zo jammer dat k niet langer vrij kon krijgen van t werk. En dat perfectionisme daar heb ik ook vaker last van jaa.

**Geplaatst**: 01-05-19 09:47

Geplaatst: 01-05-19 09:47

Hier ook een pup in huis. Een Dalmatier, dus ook nog van het eigenwijze soort ;-)

Wij zijn honden en pups gewend maar zelfs dan kon hij wel eens het bloed onder onze nagels vandaan halen. Maar nu... hij is 7 maanden en wordt alleen maar leuker en leuker, we zijn stapelgek op hem. Hij gaat heel goed luisteren, heeft een heerlijk eigen karakter en ontwikkelt zich steeds verder. Dus gewoon even doorbijten en je hebt er straks een maatje voor het leven aan!
Als je het echt niet ziet zitten zou ik zo snel mogelijk in overleg gaan met de fokker zodat de pup nog een goede start elders kan maken...

**Geplaatst**: 01-05-19 09:51

Geplaatst: 01-05-19 09:51

Mijn pup heeft er 6 weken over gedaan om bijna helemaal zindelijk te worden toen ik haar in huis had, sliep gelukkig wel meteen van 9 tot 6 de nacht door en kon best een uurtje alleen in de bench. Heb bijna een half jaar opgebouwd naar 4 uur alleen zijn en ze is nu een jaar en eindelijk wat minder intensief aan ongein uithalen de hele dag.
Is mij vreselijk zwaar gevallen zo'n pup, ben altijd thuis maar heb niet veel energie. Doe het voorlopig echt niet nog eens

Zou zeker kijken of je een oppas kan regelen

**Geplaatst door de TopicStarter** : 01-05-19 09:59

Geplaatst door de TopicStarter : 01-05-19 09:59

kiwiwitje schreef:
Wat gaat er precies mis, waarom moet je huilen?

Het omgaan met verandering, nieuw ritme vinden, de verantwoordelijkheid "ineens" denk ik.

**Geplaatst**: 01-05-19 10:11

Re: Depressief (door puppy?)

Geplaatst: 01-05-19 10:11

Ik kan me er wel iets bij voorstellen hoor.
Wij hebben sinds juli 2018 ook weer een jonge hond in huis.
We waren even vergeten hoeveel werk het ook al weer was :')

want de andere 2 van ons zijn al 'bejaard'.
Het is best een verandering in je leven en kan best veel impact hebben.
Maar zoals eerder gezegd , het wordt echt leuker. Zolang je consequent bent , moet het goed gaan.
Succes!

**Geplaatst**: 01-05-19 10:15

Geplaatst: 01-05-19 10:15

xDominique schreef:
kiwiwitje schreef:
Wat gaat er precies mis, waarom moet je huilen?

Het omgaan met verandering, nieuw ritme vinden, de verantwoordelijkheid "ineens" denk ik.

Probeer te genieten. Een pup is leuk!
Het ritme vinden, ik vond dat altijd erg makkelijk. Mijn reutje was ideaal. Ik nam hem gewoon ieder uur mee naar buiten, plasje en weer naar binnen. Dat snappen ze erg snel.
Mijn pup teefje die ik nu heb( 9,5 week, eigen fok) heeft (helaas) een heel ander ritme dan ik gewend was van pups. Ik ben dus een paar dagen aan het opschrijven wanneer ze poept, plast en wanneer ze eet.
Dat geeft inzicht en maakt het overzichtelijker.

Mijn reutje was vanaf 8,5 week zonder zindelijkheidstraining bij de fokker binnen 2 weken van de ongelukjes af. En op 12 weken waren we daggast op een bruiloft. Iedere 3 uur waren we bij hem even om uit te laten en te voeren. En geen enkel ongelukje gehad.

**Geplaatst**: 01-05-19 10:35

Re: Depressief (door puppy?)

Geplaatst: 01-05-19 10:35

Misschien omschrijft TS het wat heftig met 'depressief' in de startpost, maar ik herken het TS! Onze pup was 'al' 4 maanden toen ik 2,5 week alleen voor haar moest zorgen, maar door een blaasontsteking moest ze ook vaak uit, plaste nog binnen, moest er 's-nachts uit voor haar enz. En dit viel mij ook heel erg zwaar. Vooral idd de korte nachten. Ik had de luxe dat ik overdag nog een uurtje of 2 kon slapen (nam haar dan mee naar boven, anders vond ik haar te veel alleen zitten in de bench. In mijn kamer zette ik alles hoog weg dan kon ze nog wat rondscharrelen). Dus ik snap je helemaal! Ze hebben veel zorg nodig en dat ik zwaar. Maar dat betekende niet dat ik het niet super leuk vond met haar te spelen of lekker samen op de bank (oeps) te zitten. Nu is ze ondertussen ruim 2 en nu heeft ze uiteraard al die zorg niet meer nodig en ben ik hartstikke blij met haar. Dus geloof me: zodra die erge opvoed fase voorbij is, gaat dat gevoel ook weg!

Ik geloof zo dat het in je eentje nog erger is, want ik hoefde maar 2,5 week alleen voor haar te zorgen. Met twee is het veel makkelijker omdat je om en om kunt blijven liggen ipv eruit te moeten om haar uit te laten.

**Geplaatst**: 01-05-19 10:36

Geplaatst: 01-05-19 10:36

Ik heb na 10 jaar weer een pup in huis en had ook heel erg van is ze ziek heeft ze pijn enz dit gaat na een paar weken wel over.

Ik zou wel evt hulp inschakelen door bv een trainer of iemand die met jou kan praten want met een rottweiler pup moet je niet onzeker zijn dit pikken ze al te goed op!

**Geplaatst**: 01-05-19 10:37

Geplaatst: 01-05-19 10:37

Hoeveel ervaring heb je met het opvoeden van honden?

Ik zou ook zooooo graag een puppy willen, maar dan moet ik echt een paar maanden vrij vragen (ik ben single). Gelukkig een volwassen hond kunnen adopteren, die als ik op mijn werk ben zich heerlijk uit kan leven

Kan ook best zijn dat je inderdaad een beetje 'postnatale somberheid' hebt; het poept en plast overal, je kunt ze geen seconde uit het oog laten en tot je zeker weet dat ze enigszins opgevoed zijn heb je kans dat ze alles slopen wat los en vast zit.

Met een beetje rust en heel veel tijd hebben jullie straks hopelijk een heerlijke hond! Rust, regelmaat en consequent zijn; dat brengt jou ook meer rust.

Ik lees nu dat het een rottweiler is, wat leuk! Oh, daar ga je heeeeel veel uren speel en wandel plezier mee beleven

ik denk dat je dan wel eerder honden hebt opgevoed, want hier moet je wel goed paal en perk stellen, en genoeg te doen geven. Meestal merk je wel dat ze toch een stevig karakter hebben, en echte werkhonden zijn

**Geplaatst**: 01-05-19 10:42

Geplaatst: 01-05-19 10:42

xDominique schreef:
Ninx schreef:
Is er iemand die de pup op jouw halve dagen weg kan komen uitlaten?

ben je bekend met sombere gevoelens zoals je die nu ervaart? Dus voordat de pup kwam?

Jaa sombere gevoelens ben k zeker bekend mee, helaas ook goevoelig voor!

Je bent bekend met sombere gevoelens, slaapt nu waarschijnlijk even wat minder en hebt ineens een flinke verantwoordelijkheid erbij gekregen. Loop je nu niet "gewoon" tegen je eigen onzekerheden/valkuilen aan hierdoor en die worden door je eigen gevoeligheid en slaaptekort even heel erg vergroot?
Als ik dit zo hoor ligt dit niet zozeer aan dat je een puppy hebt, maar is het een trigger voor iets wat je zelf "hebt". Zie het vooral als een leerproces en kijk of je iemand of iets hebt om deze leermomenten te "bespreken". Schrijven kan bijvoorbeeld al helpen, of praten met een vriendin of professionele hulp.

Ik ben sinds kort moeder en loop nu ook extra hard aan tegen mijn eigen valkuilen en patronen. Ik kan bijvoorbeeld niet meer alles strak plannen zoals voorheen en dit vind ik lastig. Nu (na dik 8 weken) begin ik ook steeds meer hierin te leren en daardoor groei ik ook weer!

**Geplaatst door de TopicStarter** : 01-05-19 10:44

Geplaatst door de TopicStarter : 01-05-19 10:44

khirshanta schreef:
Hoeveel ervaring heb je met het opvoeden van honden?

Met mijn ex had k samen een Husky pup, maar dat is mijn enige honden ervaring. En dat was opvoeding met zn 2en. Is toch even wat anders voor mijn gevoel nu

**Geplaatst**: 01-05-19 10:50

Geplaatst: 01-05-19 10:50

Ik begrijp je wel TS. Als je 5 jaar hebt om te dromen over een eigen hond is die zware, trage puppytijd gewoon best een domper haha. Wij kregen in januari onze pup op 8 weken leeftijd en de eerste maand vond ik ook zwaar! Terwijl mijn vriend de hele tijd thuis was. Pup is nu 5 maanden en begint een beetje een hond te worden ipv baby. Wat een genot, zo veel meer rust in mijn hoofd.

Het is niet makkelijk maar bedenk je dat je elke dag een stapje dichterbij het einddoel komt en dat bepaalde dingen er nu eenmaal bij horen. Het is tijdelijk!

Mocht je behoefte hebben aan hulp of je frustraties willen drlen dan is er een topic met heel veel puppy eigenaren: [BB-HK] Puppy erbij 2019

**Geplaatst**: 01-05-19 10:59

Geplaatst: 01-05-19 10:59

xDominique schreef:
khirshanta schreef:
Hoeveel ervaring heb je met het opvoeden van honden?

Met mijn ex had k samen een Husky pup, maar dat is mijn enige honden ervaring. En dat was opvoeding met zn 2en. Is toch even wat anders voor mijn gevoel nu

Dan heb je best een uitdagend ras gekozen! Heel eerlijk; het is natuurlijk niet ideaal dat je niet meer tijd vrij kon krijgen. Er zijn zoveel dingen die ze moeten leren, en die je ze bij zou moeten kunnen brengen... maar als je parttime werkt lijkt me dat daar best een mouw aan te passen moet zijn. Zoals al geopperd; misschien een oppas? Of een buur die de kleine even buiten laat?

Ik kan je een puppy training echt aanbevelen. Ook omdat je nog niet zoveel ervaring hebt met puppies opvoeden, op zo'n cursus heb je echt (meestal toch

) een hoop mensen die je tips kunnen geven. Bovendien, Rottweilers zijn heerlijke, lieve schatten, maar ook werkhonden met een karakter- daar moet je goed de hand aan kunnen houden. Op zo'n training leer je daarover heel veel. En het is natuurlijk heel goed voor de socialisatie van de kleine!

Is helemaal niet erg hoor, als het je toch even zwaar valt, of anders dan gedacht. Nu is het een tijd zwaar (dat zal nog wel een paar maanden kunnen duren...). Je hebt daarna wel een 'harig kindje' waar je nog heel veel jaar intens gelukkig mee kan zijn!

**Geplaatst**: 01-05-19 11:11

Re: Depressief (door puppy?)

Geplaatst: 01-05-19 11:11

De reden dat ik dus niet meer voor een pup ga

. Het kost zo vreselijk veel tijd om ze op te voeden.

Mijn eerste twee huskies die ik met mijn ex had. Had ik beide wel van pups af aan. De ene een modelpup maar had wel voedselintolerantie wat me vijf maanden gekost heeft om daar achter te komen.

De andere een regelrechte terrorist als ik van huis weg was.

Die heeft echt mijn huis gesloopt van binnen. En ik dacht dat de opvoeding completely in de soep gelopen was. Maar toen het uit ging en ik beide honden uit geldnood moest herplaatsen bleek dat hij de opvoeding kennelijk toch wel begrepen had want bij de nieuwe baasjes heeft ie vanaf dag 1 geen stennis geschopt.

Ik wilde graag als de omstandigheden het toelieten als ik klaar was met studeren wel weer een nieuwe hond. Maar ik heb toen besloten nooit meer aan een pup te beginnen van 8 weken.

Uiteindelijk dus een Herplaatser uit België geadopteerd. Een kruising husky x malamute. Toen een half jaar. Na twee maanden zat de opvoeding erin. En nu kan ik hem rustig een halve dag alleen laten als ik bijvoorbeeld vertraging heb met de trein of zoals in december toen ik in het ziekenhuis belande. En als het langer duurt heeft mijn overbuurmeisje een sleutel van mijn huis

.

Pups zijn niet van suiker. Het zijn ook gewoon honden alleen een stukje kleiner. Lekker hond laten wezen dus. Als je eventjes oppast met poepveldjes tot de 12 weken enting hoef je je verder niet druk te maken. :(:)

.

Probeer afgezien van het uitlaten gewoon lekker je dagelijkse normale ritme vast te houden en niet teveel met de pup bezig te zijn.

Hoe meer jij je druk maakt hoe vervelender die pups worden vaak. Adem in adem uit en gewoon lekker je ding doen dus.

**Geplaatst**: 01-05-19 11:17

Re: Depressief (door puppy?)

Geplaatst: 01-05-19 11:17

Ts, misschien gooi ik nu de knuppel wel in het hoenderhok maar ik vind dat dit soort honden een zeer stabiele baas moeten hebben. En dat ben jij blijkbaar nu niet dus denk er even goed over na of je dit aankunt en zeker weet dat jij de consequente baas kunt zijn die de hond nodig is en anders je verantwoording nemen. Komt bij dat ik het not done vind om een pup de hele nacht en dan ook nog eens de morgen in de bench te stoppen. In de nacht prima maar niet ook nog eens een ochtend er achter aan. Het is een pup, die is opvoeding ipv opsluiting nodig.

**Geplaatst**: 01-05-19 11:45

Re: Depressief (door puppy?)

Geplaatst: 01-05-19 11:45

Hopelijk is de rottweiler wel een stamboom pup?

Let er wel op dat de regels omtrent Hoog Risico honden aangescherpt gaan worden.

Een Rottweiler als eerste hond is zeer pittig.

Alleen een pup opvoeden kost veeeel energie. In juni heb ik een pup gekocht van toen 13 weken. "Gelukkig" werk ik niet, want lag 's middags als de pup in slaap viel, binnen enkele minuten ook diep in dromenland. Samen slapen op de bank

Was het "zwaar" ja best wel, zeker omdat zindelijkheid bij Skip meerdere maanden geduurd heeft en 12 hoog wonen ook niet mee hielp.

Maar ik zou het zo weer over doen!

Ps, we hebben nu de pubertijd, heb ik meer moeite mee als de puppen tijd. Luisteren? Ho maar.....

**Geplaatst**: 01-05-19 11:48

Geplaatst: 01-05-19 11:48

bigone schreef:
Ts, misschien gooi ik nu de knuppel wel in het hoenderhok maar ik vind dat dit soort honden een zeer stabiele baas moeten hebben. En dat ben jij blijkbaar nu niet dus denk er even goed over na of je dit aankunt en zeker weet dat jij de consequente baas kunt zijn die de hond nodig is en anders je verantwoording nemen. Komt bij dat ik het not done vind om een pup de hele nacht en dan ook nog eens de morgen in de bench te stoppen. In de nacht prima maar niet ook nog eens een ochtend er achter aan. Het is een pup, die is opvoeding ipv opsluiting nodig.

Ik ben het er eerlijk gezegd wel mee eens.

Juist ook voor een pup is consequentie en regelmaat belangrijk.
Heb zelf meerdere honden (gehad) van pup tot volwassen en niet gesocialiseerd uit het asiel en júist die puppytijd is zo belangrijk.

Natuurlijk mag je je ook wel rot voelen, ik bedoel het niet verkeerd. Maar vooral het bench-gedeelte wat bigone ook aanhaalt raakt mij nogal. Ik hoop dat je eerlijk bent tegen over jezelf en als het niet gaat, de pup wellicht terug doet naar de fokker.
En mocht je haar wel houden, dan hoop ik dat het allemaal goed komt en wens ik jullie heel veel succes en plezier samen toe!

**Geplaatst**: 01-05-19 11:56

Geplaatst: 01-05-19 11:56

bigone schreef:
Ts, misschien gooi ik nu de knuppel wel in het hoenderhok maar ik vind dat dit soort honden een zeer stabiele baas moeten hebben. En dat ben jij blijkbaar nu niet dus denk er even goed over na of je dit aankunt en zeker weet dat jij de consequente baas kunt zijn die de hond nodig is en anders je verantwoording nemen. Komt bij dat ik het not done vind om een pup de hele nacht en dan ook nog eens de morgen in de bench te stoppen. In de nacht prima maar niet ook nog eens een ochtend er achter aan. Het is een pup, die is opvoeding ipv opsluiting nodig.

Eens hoor.

Helaas hoor ik dit soort verhalen heel vaak van bevriende fokkers. Mensen vergissen zich toch heel erg in de zorg die je voor een (jong) dier over moet hebben.

Ik vind het heel sneu voor TS, maar als je er 5 jaar over na hebt gedacht hoe kun je dan nu een pup hebben en met twee weken al weer moeten werken? Wat zijn je verwachtingen dan geweest? Ik hoop voor jou, maar nog veel meer voor je hond dat je voor hem de stabiele leider kunt zijn die elke hond nodig heeft.

**Geplaatst**: 01-05-19 12:04

Geplaatst: 01-05-19 12:04

Och TS, ik herken het zó goed!
En ook de reacties van anderen die het niet lijken te begrijpen.

Hier een pup van nu bijna 6mnd en ik begin heel langzaam uit mn post-pup-natale depressie te klimmen.
Want, allemachtig, wat viel het vies tegen!

Ook hier er heel goed over nagedacht, niet de eerste hond, top voorbereid, cursus, privéles en alles.
Maar dat is allemaal geen garantie dat je op een roze puppy wolk komt.
Ik heb hem intens gehaat en vervloekt, de gebroken nachten, de intensiteit die het met zich mee brengt, dat kleine wezentje dat zo afhankelijk van je is en waarbij je nooit zeker weet wat hij bedoelt en of je het goed aanvoelt.
Ben ook een enorme perfectionist, dus dat zal ook zeker een rol spelen en ook ik ben relatief veel alleen met pup.
Dit laatste ook bewust voor gekozen, ik kan tijdelijk minder uren draaien en was de meest logische optie dat ik er dan zou zijn voor de pup ipv partner.
Maar ja het is zwaar! En zoals ik al eerder las, puppentijd wordt geromantiseerd en je lijkt niet te mogen zeggen dat het je vies tegenvalt.
Het was voor mij dan ook een verademing om het eea te lezen over de ‘puppyblues’.

Inmiddels gaat het beter, er begint heel langzaam een band te ontstaan. Al blijven er genoeg momenten dat ik hem graag achter drie lagen gewapend beton wil plakken.
Maar goed TS, het gaat over! Echt! Nu geloof je het wss niet, dat deed ik ook niet, maar ik merk nu dat het wel over gaat...

**Geplaatst**: 01-05-19 12:05

Geplaatst: 01-05-19 12:05

SimoneeM schreef:
Ik heb dit gevoel dus wel eens gehad toen ik mijn 2 kittens net had. Kwam bij mij vooral omdat ze last hadden van diarree en het dus even niet zo lekker deden.

Ik dacht meteen “Oh help straks doe ik het allemaal verkeerd”. Net als nieuwe ouders met baby’s dus :’).

Ik kan me voorstellen dat een puppy ook wel even intensief is; wrs voel je je daarom even sip.
Depressief zou ik het idd niet direct willen noemen. Gaat wrs wel weer over. Zijn er ook momenten dat je wel van de pup geniet?

inderdaad dit dus. Dit heb ik ook gehad met een hond. Je moet aan elkaar wennen en het niet gek vinden als je daar van slag van raakt. Probeer jezelf te kalmeren en ga door zoals het hoort (tjha stomme uitspraak maar een vast ritme helpt enorm!) Voor de pup is het allemaal erg nieuw en zo ook voor jou. Ga niet lopen stressen door te denken "wat als ik straks!!!...….." want dat geeft alleen maar negatieve energie. En daardoor gaat het juist mislukken. (eigen ervaring, maar is dus goed gekomen door in oplossingen te denken en niet telkens in het doemdenken).
Als je al 5 jaar aan het voorbereiden bent geweest, dan heb je vast ook geleerd over het zindelijk maken. En dat dit niet binnen 2 weken gaat zoals jij wilt--> een halve dag alleen thuis kunnen zijn zonder ongelukje. Zoek iemand die in ieder geval die halve dagen met jou pup aan de slag kan met het trainen voor zindelijkheid. En ga dan de tijden van het buiten laten verruimen tot je die halve dag echt zonder die hulp kunt. Wat al eerder gezegd is: denk aan 2 maanden voordat je pup werkelijk zindelijk is en het een halve dag uithoudt zonder uit te laten.
Komt wel goed! het is spannend zo een eerste pup, en het gaat niet altijd zoals in de boekjes. Maar hou het positief voor jezelf en vooral ook duidelijk naar je pup toe, dan leert hij het snelst EN raakt hij makkelijker gewend aan wat de bedoeling is. Want nu breng je hem zelf in verwarring door je stress gevoelens. Kun je niks aan doen dat je dit zo ervaart, maar ga er mee aan de slag!

**Geplaatst**: 01-05-19 12:14

Geplaatst: 01-05-19 12:14

Heb je niet gewoon moeite met de verandering en niet met de pup opzich? Ik heb de eerste 2 weken echt met de handen in het haar gezeten toen ik mijn kat net had. Had echt geen idee wat ik met dat beest aan moest.. 's nachts rondrennen, mega veel miauwen, dingen slopen.. maar inmiddels heb ik haar een jaar en zou ik haar voor geen goud willen missen.

Bij mij was het echt de verandering, ineens een ander levend wezen permanent in mijn woonruimte. Daar had ik moeite mee de eerste tijd. Misschien is het dat ook voor jou?

**Geplaatst**: 01-05-19 12:15

Geplaatst: 01-05-19 12:15

Ik vind dat er in combinatie met dit ras nogal luchtig over gedaan word door enkelen. Zeker kan een pup intens zijn, weet er alles van. Maar vijf jaar voorbereiden en dan maar twee weken inplannen is gewoon geen voorbereiding. Dat is eerder ontzettend naïef . En dat met een hoogrisico hond ook echt niet slim.

**Geplaatst**: 01-05-19 12:17

Geplaatst: 01-05-19 12:17

Heel veel mensen vergeten, of schatten de zorg anders in.

Zelf noem ik mijn hond mijn harige kindje, maar voor mijn gevoel (al heb ik geen mensenkind), is het toch op veel vlakken vergelijkbaar. Het kost al je energie, je maakt je zorgen, gebroken nachten, en die kleine is 100% afhankelijk van jou. Jij moet weer op jouw beurt alles aanpassen naar de pup.

Uiteindelijk hou je er een 5 jarige aan over- bij wijze van, die altijd afhankelijk is van jou. Mensenkinderen gaan ooit het huis uit. Maar die onvoorwaardelijke liefde, maakt alles de moeite waard

**Geplaatst**: 01-05-19 12:18

Geplaatst: 01-05-19 12:18

Hypericum schreef:
Och TS, ik herken het zó goed!
En ook de reacties van anderen die het niet lijken te begrijpen.

Hier een pup van nu bijna 6mnd en ik begin heel langzaam uit mn post-pup-natale depressie te klimmen.
Want, allemachtig, wat viel het vies tegen!

Ook hier er heel goed over nagedacht, niet de eerste hond, top voorbereid, cursus, privéles en alles.
Maar dat is allemaal geen garantie dat je op een roze puppy wolk komt.
Ik heb hem intens gehaat en vervloekt, de gebroken nachten, de intensiteit die het met zich mee brengt, dat kleine wezentje dat zo afhankelijk van je is en waarbij je nooit zeker weet wat hij bedoelt en of je het goed aanvoelt.
Ben ook een enorme perfectionist, dus dat zal ook zeker een rol spelen en ook ik ben relatief veel alleen met pup.
Dit laatste ook bewust voor gekozen, ik kan tijdelijk minder uren draaien en was de meest logische optie dat ik er dan zou zijn voor de pup ipv partner.
Maar ja het is zwaar! En zoals ik al eerder las, puppentijd wordt geromantiseerd en je lijkt niet te mogen zeggen dat het je vies tegenvalt.
Het was voor mij dan ook een verademing om het eea te lezen over de ‘puppyblues’.

Inmiddels gaat het beter, er begint heel langzaam een band te ontstaan. Al blijven er genoeg momenten dat ik hem graag achter drie lagen gewapend beton wil plakken.
Maar goed TS, het gaat over! Echt! Nu geloof je het wss niet, dat deed ik ook niet, maar ik merk nu dat het wel over gaat...

Ik geloof niet dat gewapend beton die van mij op zijn slechte dagen zou tegenhouden

Het blijven dieren met een mening, een karakter, en hun eigen dierlijke behoeftes. Mijn hond is inmiddels 3 en meestal gaat het goed. Maar ik kom nóg wel eens thuis en dan heeft hij weer een hondenkussen of zijn speelgoed gesloopt. En mijn relativeringsbesef is tegenwoordig zó groot dat ik denk 'ach, was maar een kussen, gelukkig is hij dit keer van de trap / plinten / deuren afgebleven

'
Nou heb ik het begin van de opvoeding 'gemist', omdat die van mij van straat komt, en het blijft een beetje een straatschoffie. Voordeel was wel dat hij 7 maanden was toen hij kwam en (op ziek zijn na) nooit iets in huis gedaan heeft. Recht vanaf straat asiel in gegaan en na paar weken door mij daar uit gehaald, dus actief geleerd heeft hij het niet. Nadeel is dus geweest dat hij gewoon niet zo goed snapt waarom een speeltje en een kussen niet hetzelfde zijn... kunnen allebei kapot, toch?

Die roze wolk die heb ik sowieso nooit zo. Te nuchter voor denk ik. Daardoor misschien ook niet echt puppyblues, hoewel ik hem dus echt heus wel eens vervloekt heb. Ik ben vooral heel blij met dingen als 'hij is super lief naar mensen én kinderen, is sociaal met katten, is makkelijk mee te nemen naar de paarden'. En dingen als 'hij blaft tegen iedere hond die hem scheef aankijkt' neem ik dan voor lief... (mijn vorige hond blafte nooit, maar had wel een hersenafwijking die hem onberekenbaar maakte, geloof me, die hele puppydroom was al vrij snel een nachtmerrie bij de eerste hond, en ik heb hem toch 9 jaar gehad uiteindelijk... dat relativeert bij een volgende hond dus wel enorm

)